Het was een koude zondagavond in november 1978. Op straat was het uitgestorven. Je zag niemand en hoorde zelfs geen hond blaffen of een kat miauwen. Lopend naar café 'het Winkeltje' kon ik in de huiskamers de blauwe gloed zien van de televisie. Gebiologeerd zag ik mannen naar het scherm staren. Het waren de samenvattingen van de voetbalwedstrijden. Ik ben ook een groot voetballiefhebber maar moest verstek laten gaan. Ik had die avond een ontmoeting met een zekere Gerard van Dam.

Eenmaal in het café zocht ik een warm plekje bij de open haard en zorgde ervoor dat ik zicht op de deuropening had. Er hing een ontspannen sfeer. Er werd gelachen, gedronken, een potje biljart gespeeld en er waren er zelfs een paar die zich op het darten hadden gestort. Dat was net nieuw. En wat nieuw is moet je uitproberen.

Ik bestelde een koffie, want ik moest helder zijn en goed overkomen. Ik voelde nogmaals in mijn binnenzak van mijn jas of daar de cassettebandjes wel zaten. Daar ging het straks om. Ik had zendtijd gekocht namens een groep Westlandse discjockey's voor een nieuw radio projekt. Het station kwam vanaf een boot en de bandjes zouden iedere avond tussen zeven en acht uur worden uitgezonden.

Het was echter geen onbekend station. Radio Delmare haalde de afgelopen maanden bijna dagelijks het nieuws. Er was zelfs al een radioschip van haar ankers geslagen en binnengesleept. Nu had de organisatie in het diepste geheim weer een nieuw schip zend klaar gemaakt.

Tijdens een optreden van een Mi Amigo Drive-in show in het tuindersdorpje De Lier raakte ik in gesprek met dj Nico van de Stee. Hij was de grote man achter deze shows. Ik vroeg hem of er bij de zeezender Mi Amigo nog werk voor me was. Ik was een echte radiofanaat, was ook discjockey in discotheken geweest en stak mijn liefde voor de zeezenders niet onder stoelen of banken.

Ik was te jong om bij radio Veronica of Noordzee aan boord te gaan, maar eens zou mijn jongensdroom toch werkelijkheid moeten kunnen worden. Ik had al diverse kontakten gelegd in Spanje waar de programma's van Mi Amigo werd opgenomen en met discjockey Peter van Dam gesproken, maar een baantje aan boord lag helaas niet in het verschiet.

Nico van de Stee gedroeg zich die avond geheimzinnig, draaide met zijn hoofd als een uil en zijn ogen rolden van links naar rechts als hij me aankeek. Ik onderging schijnbaar een soort van betrouwbaarheidsonderzoek . Wel logisch want iedereen die na 1974 aan zeezenders meewerkte was strafbaar. En ik kon wel een infiltrant van de politie zijn.

Uiteindelijk had Nico mij gescand en werd ik goedgekeurd. Hij nam me apart. De drive-in stond op een podium in een toneelzaal. Achter de gordijnen, konden we uit het zicht van de dansende menigte van gedachten wisselen. Nico ging wat dieper in op zijn relatie met Mi Amigo. Hij liet zich ontvallen dat het niet meer zo lekker liep, de betalingen aan discjockey's bleven achterwege, de bevoorrading was slecht geregeld, bovendien was het zendschip zo lek als een mandje was en was er onenigheid tussen Sylvain Tack , de huurder van de radiozendtijd voor Mi Amigo en de eigenaar van het schip, de Ier Ronan O' Rahilly.

Het leek Nico daarom geen goed idee om mij in contact te brengen met een ten dode opgeschreven radiostation. Nee, beter was het om eens te praten met Gerard van Dam. Dat was de drijvende kracht achter radio Delmare Die wilde weer met een nieuw radioschip de zee op en ze zochten nog sponsors en mensen.

Nico krabbelde het telefoonnummer van Gerard op een papiertje en gaf het aan mij. Bovendien schreef hij er een wachtwoord op. Zonder dit wachtwoord kwam Gerard niet aan de telefoon. Net als in de James Bonds films. Ik mocht het aan niemand doorgeven, want dan zou het hele projekt wel eens op losse schroeven komen te staan. Natuurlijk zou ik dat niet doen ! Ik gloeide van opwinding en mijn hart maakte slagen als van een helikopter. Eindelijk ! Dit was mijn kans om op een boot te komen.

En die kans greep ik met beide handen. Zeer fanatiek en gedreven als ik een bepaald doel voor ogen heb besloot ik om zo snel mogelijk Gerard te bellen. De volgende dag was het raak. Van Dam beantwoordde de telefoon en babbelde hoorbaar tussen de slierten spaghetti door. Gerard had een zachte, enigszins schrapende, stem. Het viel me op dat hij het allemaal zeer goed kon verwoorden. Ik vond het echter niet van goede opvoeding getuigen om met volle mond te praten, want zo had mijn moeder me dat niet geleerd.

Ik liet de opvoedkundige principes varen en was al lang blij dat ik 'beet' had. Gerard legde uit wat de bedoeling was van het nieuwe zendschip en was vooral geïnteresseerd in poen . Mensen waren er wel voldoende, dus die had hij niet direct nodig. Dat was Jammer.

Kon ik via de achterdeur niet naar binnen, dan moet het maar via de voordeur. Dan maar eerst zendtijd kopen, programma's op band maken en wellicht dat er zich misschien later wel een gelegenheid zou voordoen om toch aan boord van een zendschip te werken.

Ik kwam met Gerard overeen om voor 400 gulden per week zendtijd te huren. Vijf uur programma's die iedere avond op hetzelfde tijdstip zouden worden uitgezonden. Er waren geen beperkende voorwaarden aan verbonden. Ik kon uitzenden wat ik wilde, als er maar betaald werd.

Door het kopen van zendtijd zou het mes aan twee kanten snijden. Delmare ontving de broodnodige centjes en ik mocht ook reclames in de programma's stoppen zodat er op die manier ook wat verdiend kon worden .Het leek mij een enorme uitdaging en bovendien erg spannend.

Ik had vooraf natuurlijk overleg gehad met een aantal discjockey's van de Westlandse Discjockey Associatie (WDA) en die hadden wel oren naar mijn plannen. Bij wijze van proef zouden we voor een maand lang zendtijd huren en programma's maken. Ik zou het eerste geld ophoesten en dat zou dan verrekend worden met de inkomsten van reclames. Binnen een paar dagen waren er programma's voor veertien dagen gemaakt. Dat was minimaal nodig, want bij slecht weer konden de bandjes wel eens niet naar boord gebracht worden.

Die bewuste koude zondagavond in november kwam Gerard de eerste programma bandjes en het allerbelangrijkste, 'de poen ', ophalen. Ik had hem gevraagd hoe hij er uit zag, want ik kende hem uitsluitend van de telefoongesprekken. Hij zou die avond een blauwe schippersjas dragen en had een baard. Daar moest ik het maar mee doen.

De deur van het café ging vele malen open en dicht. Maar géén Gerard. Verdorie, alle moeite zou toch niet voor niks zijn geweest. Ik belde na een half uur wachten en kreeg een vrouw met een duidelijk Haags accent aan de lijn. Ze kende geen Gerard, wist dus ook niet waar ze was. Ik was het wachtwoord vergeten. Stom van me.

Na ruim een uur wachten kwamen er twee heren binnen. Een man in een keurig nette witte trenchcoat. Onberispelijk gekleed en een man met een verwarde haardos, uitgegroeide baard, lang postuur en een schippersjasje. Ik voelde de adrealine stromen en moest een paar keer slikken. Zou dit de grote Gerard van Dam zijn ?

Ik stond van mijn tafeltje op en liep recht op deze wat slungelige kerel af. Ik vroeg hem of hij Gerard heette en hij knikte. Hij stelde de man in de witte jas voor. Dat was Fred Bolland. Hij zat ook in het complot. De naam Bolland was mij bekend van de platenzaken in Den Haag waar ik wel eens langs fietste. Ook was in het begin van de zeventiger jaren een duo dat Bolland en Bolland heette. Ze hadden een paar hits zoals de Summer of '71 en Wait for the sun. Die nummers stonden op een Veronica elpee die ik veel draaide. Fred was de zoon van de eigenaar van platenzaken en een neef van de zangers Rob en Ferdi Bolland. Maar wie was deze Gerard van Dam ?

Ik vond hem slonzig gekleed en had een mond zonder tanden. De helft van zijn gebit ontbrak en ik kon me niet voorstellen dat dit nu het brein achter radio Delmare kon zijn. Zakenmannen lopen toch altijd in een net pak, was mijn eerste stille gedachte. Maar geef het een kans fluisterde een stem me in. En dat deed ik. Het gesprek verliep heel plezierig, maar het speelde zich in een openbare plaats af. De mogelijkheid van het afluisteren was niet ondenkbaar. Om dit te voorkomen werd besloten om naar de boekhandel van mijn vader te gaan en daar de details te bespreken. We liepen door de kille straten van Naaldwijk naar de winkelstraat. Een wandeling van vijf minuten.

Ik draaide de sleutel in de voordeur van de winkel en voelde op dat moment de blik van twee toevallig passerende agenten in mijn nek. Zouden we nu al verraden zijn ? Dat kon toch niet ? We hadden hooguit een half uurtje in het café gezeten. Gerard zag er inderdaad nu niet bepaald alledaags uit. Hij had het voorkomen van een louche autohandelaar. Bij de politie ruiken ze op afstand of je al dan niet deugt. Gelukkig had ik wel een betrouwbare kop. Iedereen in het dorp kende me en mijn vader had een goede reputatie. Ik draaide me om en groette de twee agenten.' Oh, Vingerling, ben jij het'..nog laat aan het werk...succes hoor !' Dat was een pak van mijn hard.

We liepen snel de donkere boekwinkel in en volgden de trap naar het keukentje en zetten onder alweer een kop koffie het gesprek voort. Het viel me op dat Fred meer aan het woord was dan Gerard . Ik kon nog niet goed inschatten hoe de taakverdeling was en of ik ze wel kon vertrouwen. Ik was verblind door het idee van straks mijn eigen programma te horen en betaalde grif 200 gulden aan Fred voor de gehuurde zendtijd . Die andere 200 zouden worden betaald als de bandjes zouden zijn uitgezonden. Dat was niet helemaal volgens de afspraak, maar daar konden de heren voorlopig mee leven.

Ik liet de mannen via de achterdeur van de zaak uit. Eenmaal buiten zag Gerard een grote tuin en een aanhangwagentje staan. 'Goh..wat een mooi aanhangwagentje...zouden we dat eens mogen gebruiken..zo af en toe maar hoor..' Dit was voor mij het moment om bij de organisatie betrokken te worden, dus ik antwoordde rap dat dit helemaal geen probleem was en dat hij altijd een beroep op me kon doen.

Daar liet Gerard geen gras over groeien en voordat ik het wist belandde ik midden in de onbekende schimmige zeezenderwereld. Een wereldje op zich wat zich kenmerkte door voornamelijk de verkeerde personen op de verkeerde plek. Gelukzoekers, pioniers, uitvreters, oplichters, sjacheraars, werklozen, dronkenlappen, hoerenlopers, fraudeurs. Mensen zonder een doorsnee baan. In dat wereldje kwam ik terecht als een broekkie van 22 jaar.

Het zou een tijd worden om nooit meer te vergeten Een betere leerschool in het leven bestaat er niet. Een tijd van organiseren, improviseren, kou lijden, geld verliezen, geen eten hebben, leren liegen, schietpartijen, achtervolgingen, in de cel zitten, op zee verdwalen, deurwaarders te woord staan...kortom het was een stoomcursus van alle aspecten van het maatschappelijke leven.

Een tijd die ook nooit meer zal terugkomen. Maar ook een tijd die niet vergeten mag worden. Het station verdient een plaats in de geschiedenis van de zeezenders. Het mag niet ontbreken. Door omstandigheden is er nooit uitgekomen wat er in zat. En om te weten hoe dat komt is het zaak om het hele verhaal te lezen.

Een spannend verhaal over veel tegenslagen en vooral domme pech. Een verhaal dat ook spectaculair is en begint met de kaping in Colijnsplaat van het eerste aangekochte radioschip van Delmare, de Aegir...

Leendert Vingerling

vorige - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - volgende