In de historische column neem ik je in de maand mei telkens mee naar de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw.

In de eind jaren zeventig en begin jaren tachtig van de vorige eeuw was mijn interesse in de Amerikaanse en Canadese radio zeer groot te noemen. Ik had een redelijk aantal personen in die landen waarmee ik programma’s uitwisselde en bovendien was het Meindert Dikboom die mij met regelmaat zijn Bilboard Magazines uitleende om op de hoogte te blijven van allerlei ontwikkelingen, vooral op het gebied van allerlei interessante syndicate firma’s.

Uitwisselen van programma’s ging natuurlijk niet met die snelheid als heden ten dage via internet mogelijk is. Het duurde allemaal langer maar maakte het wel spannender om af te wachten wat er over een aantal weken weer op de mat zou liggen aan verrassende radioprogramma’s met een grote variatie aan formats.

In de eerste twee nummers van Freewave Media Magazine van 1980 bracht ik een aantal onderwerpen om de lezers ook te informeren over mijn liefde voor de Amerikaanse radio, wat ook weer, na een tijdje,  resulteerde in een aantal Nederlanders en Vlamingen dat de interesse ook met mij ging delen.

Zo was er in die tijd ‘The Electric Weenie’, een onderneming van Tom Adams sr., die  grappen en grollen over de gehele wereld leverde, vaak in de vorm van zogenaamde one-liners. Luisterend in die tijd naar de programma’s van Hilversum 3 op ‘TROS Donderdag’ hoorde je Klaas Vaak (Tom Mulder) regelmatig grappig uit de hoek komen. Iedereen dacht dan, dat de favoriete TROS-deejay enorm veel fantasie had op dit gebied, maar met die conclusie zat men er goed naast.

Tijdens een eerdere periode, in de jaren zestig, dat hij naar zijn werk bij Radio Veronica ging, zette hij wel eens de auto aan de kant van de weg om weer eens een mop op te schrijven, die hij van Tony Blackburn in het ochtendprogramma hoorde op BBC Radio One. Een week later was de grap, maar dan in het Nederlands, vervolgens op Radio Veronica te beluisteren in het ochtendprogramma van Klaas Vaak.

Maar het merendeel van de grappen in de latere TROS-periode, werden aan Tom Mulder toegeleverd door een andere Tom en wel Tom Adams, schrijver en uitgever van de ‘Electric Weenie’, destijds wonende op Hawaï. Iedere maand bracht Tom Adams een zogenaamde ‘joke sheet’ uit, die hij per post toestuurde aan meer dan 1000 deejays verdeeld over de gehele wereld.

Met zijn grappen en grollen heeft Tom Adams er destijds toe bijgedragen dat deejays als Gary Owens en Ian McRea onderscheiden werden als ‘beste deejay van het jaar’ in respectievelijk Amerika en Australië. Zelf was Tom Adams in 1980 ook deejay bij het station  WAKU in Honolulu. De sheets van ‘The Electric Weenie’ werden speciaal geschreven voor 'personality' deejays, die juist de grappen nodig hadden om populair te blijven en voor die deejays die zo snel mogelijk aan de top wensten te komen.

Sinds 1970 gaf Tom Adams al zijn ‘Electric Weenie’ uit en de zeven deejays die hij als eersten mocht inschrijven als lid-abonnee, waren in 1980 nog steeds afnemer van zijn grappen en grollen. Er kon destijds gesproken worden van een duidelijk succes. Trouwens naast deze Electric Weenie Service waren er nog vele anderen in Amerika.

Tom Adams was trouwens niet alleen bekend om zijn Electric Weenie want hij werd zowel in 1972 als 1973 uitgeroepen door Billboard Magazine tot ‘Radio Personality of the Year’ als voornaamste persoon op het gebied van Oldies Radio. Ook publiceerde hij een aantal jaren een column genaamd ‘My favorite jokes’ in ‘The Parade Magazine’. De reeds jaren geleden overleden Tom Adams zijn werk wordt in ere gehouden door Tom Edwards jr. die sinds 2013 de digitale versie van the Electric Weenie uitbrengt. Voor meer info ga naar: http://www.thedigitalweenie.com/tomadams

Trouwens terugkijkend op de vele uitwisselingen in de voornoemde periode, die liep van 1974 tot en met 1994, werden er vele honderden uren aan radioprogramma’s met radiovrienden in Amerika en Canada uitgewisseld. Eén van deze personen was Ron C. Jones uit Canada. Ik stuurde hem telkens 4 cassettes van elk 1,5 uur aan zeezender opnames en hij leverde veel vooral Canadese radio en bracht mij ook in de wereld van Dr. Demento, de man die de meest gekke muziek in zijn programma’s, die via een syndicator werden verspreid, bracht.

Tussen de ene zending en de andere zat vaak zes weken ruimte. Op een bepaald moment in 1991, nadat ik al tijden niets meer had gehoord van Ron C. Jones en mij zorgen begon te maken over zijn eventuele bestaan, kwam alsnog een pakket uit Willowdale in de staat Ontario. Niet alleen zaten er nieuwe cassettes in maar ook een verklarende brief waaruit bleek dat het vliegtuig, waarmee de cassettes uit Canada, via de VS, waren gevlogen, was neergestort. Uiteindelijk had de luchtvaartmaatschappij van de autoriteiten nog de deels geredde materialen teruggekregen en was de uit Canada verstuurde brief alsnog gered.

Wordt vervolgd.

Hans Knot, 4 mei 2019