In de historische columns in de maand mei neem ik je mee terug naar de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw en mijn Amerika beleving. Vorige week hadden we het al over ‘The Electric Weenie’, een bedrijf dat zich toelegde op het verspreiden van grappen en grollen om vooral de personality deejays te kunnen voorzien van voer voor de luisteraars, mede als doel de programma’s op een hoog niveau te houden als het ging om de vrolijke noot.

Maar er was veel meer aan materiaal dat breed werd aangeboden aan radiostations. Zo was er bijvoorbeeld in 1980 het programma ‘Profiles in Rock’, een wekelijks één uur durende show die door Watermark Corp. werd verspreid. Begin januari 1980 werd het programma ten doop gehouden op meer dan 150 radiostations verdeeld over geheel Amerika.

In de eerste show zou een interview te horen zijn met de leden van de Rolling Stones, maar dit programma, in een persbericht aangekondigd, werd nooit uitgezonden. Wel werd in het eerste programma een special rond de Cars gebracht en werd er bekend gemaakt dat alle 52 programma’s, die voor het jaar 1980 waren gepland, al dusdanig waren ingevuld dat men kon stellen zeker het eerste jaar voor levering in te kunnen staan.

In de daarop volgende maanden waren er onder meer specials te horen rond de formaties Supertramp, Bad Company, Doobie Brothers en Kansas, maar ook van een aantal solo artiesten. Er dient vermeld te worden dat deze ‘Profiles in Rock’ werden gepresenteerd door Terry McGovern. De programma’s, die in principe voor stations met een Top 40 of Rock format bestemd waren, werden op plaat aangeleverd door Watermark Corp.

Begin augustus kwam er, met een herhaling van een special rond Tod Nungent, een einde aan deze destijds nieuwe special via de Amerikaanse radio. Geïnteresseerd wat er zoal werd uitgezonden? Ga naar http://leemichaelwithers.tripod.com/ProfilesInRock.htm voor meer informatie.

De in Hollywood gevestigde onderneming was destijds verder de leverancier van onder meer de Casey Kasem Countdown show, de Country Countdown en de Wolfman Jack shows. Drie programma’s die destijds ook in Europa konden worden beluisterd en via de AFN/AFRTS stations vooral in de weekenden werden uitgezonden. Zowel Kasem als Wolfman Jack hebben ons al jaren geleden verlaten. Wolfman was inmiddels verhuisd naar een andere syndicator, die zijn programma’s verspreidde. Als groot fan van Wolfman Jack was ik destijds zeer onder indruk van zijn overlijden en schreef een dag later het artikel ‘Radio Heaven’.

‘Zondag, 2 juli 1995, om zeven uur 's morgens, was mijn radio afgesteld op de nieuwsuitzending op de Nederlandse Radio 1. Ik was echt geschokt toen ik hoorde dat Wolfman Jack op 57-jarige leeftijd door een ernstige hartaanval was overleden. In juni had hij een groot aantal steden in de Verenigde Staten bezocht om zijn autobiografie ‘Have Mercy’ te promoten.

De bekentenis van het oorspronkelijke rock 'n' roll dier, dat toen onlangs was gepubliceerd. Wolfman, wiens echte naam Robert Smith was, stierf voor zijn huis in Belvedere, North Carolina. De avond ervoor had hij zijn wekelijkse gesyndiceerde show live gepresenteerd vanaf de Planet Hollywood in Washington, een programma dat live vanuit Washington werd uitgezonden via WXTR FM 104.1 en sinds een jaar over tientallen stations tegelijk per satelliet werd verspreid.

Het was net als in die laatste weken dat Wolfman aan het einde van zijn carrière enige voorkennis had. Vanuit de Verenigde Staten kregen we bericht dat hij meer en meer over zijn verleden vertelde en dat hij zijn dierbare herinneringen aan het begin van zijn carrière, die in de jaren zestig was begonnen met krachtige Mexicaanse stations om in de avonduren in de Verenigde Staten te worden ontvangen, in herinnering bracht. Hij verjongde zich de laatste maanden vanwege de enorme, hernieuwde belangstelling voor zijn shows. Hij kon de verleiding niet weerstaan om, op zijn eigen unieke manier, speciaal tegen de vrouwelijke luisteraars te zeggen: "Vanuit Stockton, Californië, kregen we Marsha aan de telefoon. Hoe gaat het met je, Marsha? Hé, Marsha, vergeet niet, wat voelt goed met je kleren aan voelt nog beter met je kleren uit, dat weet je toch,"?

‘Twee stations, een in Tulsa en een andere in Missoula, hadden hun contract met Wolfman opgezegd omdat zijn programma's "te blauw" zouden zijn, of dat hij te seksueel expliciet was geweest. Mark Lapidus, de directeur van de syndicatenshow, die door Wolfman's bedrijf Liberty Radio Network werd verspreid, verklaarde de dag na zijn dood hoe verbaasd Wolfman de voorgaande vrijdag was geweest dat twee belangrijke stations in San Diego en Los Angeles van plan waren om zijn programma vanaf de daarop volgende week door te geven, iets wat nooit zal gebeuren.

"Zijn vertegenwoordiger in Hollywood had al een aantal verzoeken ontvangen om de filmrechten van zijn boek te verkrijgen. De laatste weken, sinds het begin van de promotie van zijn boek en de vele nieuwe stations die een contract tekenden voor de wekelijkse show, werd Wolfman in de jaren zeventig opnieuw de grote Wolfman die zo enorm populair was. Alles ging goed," zei Marilyn Thompson, die zijn helpende hand was tijdens de shows.

Wolfman werd niet alleen beroemd om zijn schandalige gebrul, zoals de Amerikaanse kranten het graag noemden, maar vooral omdat hij veel soul en zwarte rock and roll in zijn programma stopte. Andere kranten meldden, in de dagen na zijn dood, dat het meer dan een decennium duurde voordat de man achter Wolfman Jack zich liet zien om duidelijk te maken dat hij een blanke in plaats van een zwarte DJ was.

Persoonlijk kreeg ik de griezels van zulke berichten. Ik herinner me nog goed dat ik in de Amerikaanse vakbladen, zoals Billboard en Cashbox, in het midden van de jaren zestig verhalen las over de toen al zeer populaire Wolfman. Deze reportages gingen vergezeld van de meest briljante foto's en dat trok mijn volle aandacht.

Het verhaal is uiteraard veel uitgebreider en ik raad je aan het geheel te lezen via de volgende link: http://www.icce.rug.nl/~soundscapes/VOLUME01/Radio_Heaven.shtml

Wordt vervolgd.

Hans Knot, 11 mei 2019