Voor velen was het in 1966 een verrassing dat de toen 21-jarige Margriet Piening, typiste van beroep en afkomstig uit het Groningse Wildervank, werd uitverkoren deel te nemen aan het Nederlandse team voor het jaarlijkse muziekfestival dat destijds in het Belgische Knokke werd gehouden. En zelf bleek ze een aantal weken naar de uitverkiezing behoorlijk onzeker getuige een interview eind mei dat jaar in de regionale dagbladpers:

“Ik heb niemand, die met me meegaat naar het festival in Knokke en zoals het nu is heb ik de hoop een beetje verloren.” Piening voorzien van een nature donkere en zelfs een beetje hese stem kon in die tijd ingedeeld worden in de categorie ‘beatzangeres’. In Noord Nederland was zij geen onbekende in de diverse danszalen en was vrijwel wekelijks aanwezig in de advertenties op de speciale ‘Uitgaan pagina’.

Tijdens het interview met de journalist van de Gemeenschappelijke Persdienst kwam de zangeres bescheiden en zenuwachtig over en klemde jaar handen tussen de knieën. Ze strengelde de vingers ineen en was gekleed in een zwart-wit geblokt jurkje, duidelijk een vroege vorm van popart. Begrijpelijk dat de keuze voor een plek in de Knokke ploeg een zware last voor haar was geweest want op 31 januari 1966 verloor zij haar vader terwijl op de laatste dag van 1965 ze door talentenjager Lou van Rees werd benaderd met de vraag of ze wenste deel te nemen aan het festival voor Nederland.

Het blijkt dat ze destijds de vraag zowel bevestigend als ontkennend heeft beantwoord en gaf in het interview zelfs aan dat ze van plan was in het jaar 1967 helemaal te gaan stoppen met het zingen. Margriet was echter niet de enige zangeres uit het noorden die was uitverkoren eventueel mee te gaan naar Knokke, ook de destijds 15-jarige Janneke Peper uit Winschoten werd door Lou van Rees benaderd.

Zij was vooral bekend door haar schelle stem en haar voornamelijk repertoire bestaande uit Duitse schlagers. Ze had dan ook een goede coach, de orkestleider Werner Müller, die haar de kneepjes van het vak leerde met de daarbij behorende geroutineerde gebaren en ‘er te staan’ als het nodig was. Janneke werd dan ook volop gesteund door haar ouders.

Margriet Piening had die steun dus niet en trad in de weekenden voornamelijk regionaal op, waarbij ze begeleid werd door de beat groep The Relays en dat betekende dat er gedanst diende te worden in de zalen. Piening had dit zelf ook liever want ze stelde destijds: “Ik ben helemaal ingesteld op dansmuziek; dat is heel iets anders dan wanneer de mensen speciaal komen om naar je te luisteren en te kijken. De stem is voor mij het belangrijkst, de presentatie komt op de tweede plaats. Ik durf eigenlijk wel, maar ik vind het niet nodig om meer show te geven.”

Grote vraag was dus of ze wel diende ‘ja te zeggen’ tegen het verzoek om deel te nemen aan het festival in Knokke. Ondanks haar ook nog jeugdige leeftijd antwoordde ze op de vraag: “Janneke heeft het voordeel, dat ze zo jong is en dan kun je lekker gek doen. Maar ik ben wat ouder en zou me belachelijk voelen als ik zo deed. Ik heb ontzettend veel tijd nodig om me ergens thuis te voelen. Als ik ergens zing, waar ik me niet helemaal goed voel, gaat het erg slecht.”

Duidelijk was dat Margriet zeker niet zelfverzekerd was in die tijd en was het van regionale zangeres naar Knokke kandidate veel te snel gegaan. Enkele dagen voordat ze trouwens door Van Rees was gevraagd toe te treden tot de Knokke ploeg had ze een ander verzoek afgewezen. De Duitse formatie The Rattles hadden haar namelijk gevraagd als zangeres binnen de succesformatie te gaan optreden.

Hoewel ze dus onzeker was besloot ze toch een contract te tekenen met Lou van Rees, echter onder voorwaarde dat ze nog op haar besluit kon terugkomen. Uiteraard was er vooraf de nodige promotie van het team en zo was Margriet Piening bijvoorbeeld te zien in een samenvatting op de televisie van de AVRO Jeugddag, die op 11 april 1966 werd gehouden. En ook verscheen ze, samen met andere teamleden, in een aflevering van het destijds zeer populaire televisie programma ‘Mies en Scène’. Ook toen kwam ze andermaal onzeker over inzake de eventuele deelname en de daarop volgende maandag wisten de journalisten van de diverse kranten niet meer wat ze met de eventuele deelname van Piening aan moesten. De ene schreef dat ze niet zou gaan terwijl een ander er van overtuigd was dat ze wel zou deelnemen aan het festival.

Het bleek echter dat ze tegen Van Rees een definitief ‘nee’ had gezegd en wat waarschijnlijk zij en Van Rees alleen nog maar wisten. De reden, zo kwam naar buiten, was niet alleen het overlijden van haar vader maar ook het gehele voorspel richting het festival, dat haar nerveus en onzeker maakte. Bovendien was ze verliefd geworden en haar vriendje had haar duidelijk gemaakt helemaal niets met de muziekwereld te hebben. En dus besloot ze op dat moment geen carrière als beroepszangeres na te streven.

Wel kwam naar buiten dat ze de lopende contracten zou nakomen met de begeleidingsgroep The Relays en haar platenmaatschappij Phonogram, waar het vast lag dat ze dat jaar nog vier singles diende  uit te brengen. Maar daarna zou het gedaan zijn met Margriet Piening als zangeres.

En dus vond het Songfestival te Knokke in 1966 plaats met de Nederlandse ploeg die bestond uit Ronnie Tober, Martine Bijl, Margie Ball, Janneke Peper en Karin Kent. Ze kwamen er niet als de winnende ploeg uit tevoorschijn, dat was weggelegd voor Engeland dat vertegenwoordigd was met Truly Smith, Chloe Waters, Jimmy Wilson, Eden Kane en Engelbert Humperdinck.

Het songfestival van Knokke heette officieel de Europabeker voor zangvoordracht en was een zangcompetitie voor Europese landen die van 1963 tot 1973 jaarlijks werd gehouden in het casino van het Belgische Knokke. Grote vraag was hoe het verder ging met Janneke Peper. Ze besloot in 1967 de pijp aan Maarten te geven daar ze de druk niet langer aan kon. En hoe verging het Margriet Piening?

Inderdaad stopte ze ook waarbij het vriendje. hoewel tijdelijk, voorrang kreeg. Een paar jaren later, in 1971, was ze plotseling weer terug en zagen we in de noordelijke regionale pers regelmatig op zaterdagen op de ‘uit pagina’ aankondigingen van de in Groningen populaire groep ‘The Scarlet Pimpernels’, waarbij Margriet een viertal jaren de graag geziene zangeres bleek te zijn.

Vervolgens trad ze twee jaar lang op met ‘The Nightriders’, ook afkomstig uit Groningen en werd er ook weer eens een lp opgenomen. In 1977 verscheen ze op het toneel met de formatie ‘The Rock Explosion and the Shaking Hearts’, een groep van Andy de Jong. Daar hield ze het drie jaar lang vol en werd er andermaal een bezoek aan de platenstudio gemaakt.

Ook daarna bleef ze actief en werd, vooral onder de naam Sandy Holland, sessie muzikant. Uitschieter was een optreden met The Woodie Brothers in de Oosterpoort in Groningen waar meer dan 30 bands optraden in het kader van het reüniefestival ‘My generation’. Ze zong die dag onder meer als vanouds ‘Queen for tonight’, de klassieker origineel van Helen Shapiro. Daarna werd het stil en blijven ons de herinneringen.

Hans Knot, 22 februari 2020

Afbeelding: Promotiefoto The Relays met Margriet Piening