Het is toch leuk oude aantekeningen terug te lezen, wat ik deze keer onder meer deed uit een map met als jaartal 1979. Zo was onder meer terug te vinden dat de Italiaanse professor Sartori een reis om de wereld maakte om een indruk te krijgen van de diverse radio- en televisiemakers. Dit deed hij niet alleen want een cameraploeg begeleidde hem om het een en ander vast te leggen voor het Italiaanse en internationale kijkerspubliek. Want zijn opdrachtgever wilde het verkopen aan allerlei stations verdeeld over de wereld.

In Groningen bezocht hij de media socioloog Peter Hofstede, die destijds verbonden was aan het Theologisch Instituut van de Rijksuniversiteit. Hij had Hofstede uitgekozen vanwege zijn uitgesproken meningen over de media. Verder bezocht Sartori, gedurende de drie dagen dat hij in Nederland verbleef, Erik Jürgens van de NOS, André Kloos van de VARA en Ad Kooyman van de VPRO. Carlo Sartori zijn mening over de toenmalige problematiek binnen de Nederlandse media omschreef hij als ‘uitstekend, maar wel open voor de nodige problemen’. Sartori was destijds verbonden aan het instituut voor Massacommunicatie van de Universiteit van Milaan en tevens werkte hij voor de Italiaanse staatsomroep RAI.

In de maand oktober 1979 werden in de dorpen Varik en Ophemert, die destijds vielen binnen de gemeente Neerijnen en waar 2100 inwoners waren, diverse huizen binnengevallen door de Rijkspolitie in samenwerking met de RCD. De vangst was zeer goed te noemen want liefst 14 illegale zenders werden opgerold.

De collega’s van de Rijkspolitie ter water brachten op 2 november 1979 een bezoek aan de haven van Willemstad, hetzelfde haventje waar op 23 september van dat jaar de Magdalena van Mi Amigo 272 werd binnengesleept. Reden was dat een andere boot, de Martina, door Gerard van Dam van Radio Delmare omgedoopt in Aegir 2, was binnengekomen. Reden was dat al meer dan een maand er slechts één persoon aan boord van het zendschip zat die zich op wonderbaarlijke wijze onder zeer slechte omstandigheden in leven had gehouden.

Deze man, Hans genaamd, was na het vertrek van Johan Rood, de verantwoordelijke voor het zendschip van Radio Delmare. Toen op 31 oktober het sportvisserijschip ‘De Mijntje’ op zee langszij het zendschip kwam trof de bemanning de uitgeputte Hans aan. Men besloot het zendschip naar de haven van Stellendam te slepen, waar het die avond om half 8 aankwam. Daar werd op 2 november besloten tot inbeslagname en werd het enige bemanningslid van Radio Delmare uren ondervraagd. Hij was echter zo uitgeput dat hij eigenlijk niets wenste of kon vertellen.

Uiteindelijk werd het schip overgedragen aan de Dienst der Domijnen. De apparatuur aan boord werd gedemonteerd en opgeslagen bij de andere zaken van Radio Delmare. Het was immers het derde zendschip van de Delmare organisatie dat in beslag werd genomen.

Maar ook de map 1978 even open gemaakt en een van de vele aantekeningen deed mij denken aan de regelgeving en afgelastingen waarmee we te maken hebben door de Coronacrisis. Op 31 mei 1978 werd namelijk bekend gemaakt dat de te houden Gems-fietstocht (verwachte aantal deelnemers 1500), die op 3 juni van dat jaar zou worden gehouden vanuit Ermelo en tevens de die maand geplande wandelvierdaagse, voorlopig werden uitgesteld. Dit in verband met een gesignaleerd geval van polio bij een 11-jarig meisje. Ze had de besmettelijke ziekte in lichte graad maar werd wel in quarantaine opgenomen in het ziekenhuis van Harderwijk.

Ook was polio vastgesteld bij een 13-jarige jongen in de buurtschap Staverden bij Ermelo. Naar aanleiding van de polio-explosie op de Veluwe heeft destijds het gemeentebestuur van Nijkerk de bevolking de gelegenheid geboden zich te laten inenten, en hebben B en W van Apeldoorn de eigenaren van campings verzocht extra toezicht te houden op de sanitaire voorzieningen. Destijds gingen de sanitaire voorzieningen dus niet,, zoals nu, geheel op slot.

Op advies van de geneeskundige inspecteur van de volksgezondheid in Zeeland werden in vijf Zeeuwse gemeenten (Arnemuiden, Mariekerke, St. Philipsland, Reimerswaal en Tholen) inentingsacties tegen polio op touw gezet. Uiteraard waren er de nodige ouders die inenting, wegens geloofsovertuiging, niet accepteerden, met alle gevolgen van dien.

Anno 2020 kijk ik zelden televisie. Soms wat sport en iedere dag het Journaal en daarmee is eigenlijk elk blik op het scherm omschreven. Dat is wel eens anders geweest. Zo was ik het de jaren zeventig een fervent kijker van het programma ‘Wie van de drie’ bij de AVRO en maakte eind mei 1978 een aantekening dat een van de toenmalige panelleden het programma in het daarop volgende seizoen niet meer zou terugkeren. Het ging om Eefje Smit. Wie herinnert zich haar nog?

Ze had voorstellen ingediend bij de leiding van de AVRO voor een nieuw televisieprogramma, waarvoor ze toestemming had gekregen deze voorstellen verder uit te werken en te komen tot productie. Het ging om het idee bekende Nederlanders in een serie programma’s te laten terugkeren naar hun ouderlijk huis en dus ook de buurt waar ze vroeger woonden. Eefje was destijds superactief, niet alleen als journaliste maar ook als regisseuse. Omdat ze in het produceren en regisseren meer plezier had dan in het zijn van panellid besloot ze afscheid te nemen van het team van ‘Wie van de drie’ .

Via mobiele telefoon, laptop en computers kunnen mensen, die op zoek zijn naar een partner, zich inschrijven via allerlei datingsites. Het lijkt erop dat er op geen enkele andere wijze meer een partner wordt gevonden, wat natuurlijk niet waar is. In 1978 viel mij op dat men in Engeland vanaf dat moment een oplossing had gevonden voor timide en verlegen dames en heren, die alleen via een huwelijksbureau dachten aan een partner te kunnen komen. De oplossing was…een videoband.

Zonder elkaar te zien of te hoeven ontmoeten kon men kennis maken via dit nieuwe medium van die tijd. De ondernemende, toen 45-jarige, Hank Howell uit Londen had een kantoor geopend met de naam ‘Video Match’. Hij zag zijn product als het nieuwe Ei van Columbus. De aspirant partnerzoeker telde om te beginnen bij een eerste bezoek aan het kantoor 60 gulden neer om te worden gefotografeerd en het krijgen van een formulier, dat diende te worden ingevuld met allerlei persoonlijke voorkeuren en wensen.

Daarna volgde een filmsessie want de inhoud daarvan diende hem of haar aan de vrouw/man te brengen. Howell beweerde een interviewtechniek te hebben ontwikkeld die ook de verlegenste cliënten zichzelf deed zijn. Wat hij bedoelde dat ze zich vrijer de camera zouden toespreken dan in een persoonlijk gesprek met een ander. Een week later diende de cliënt terug te komen en kreeg dan inzicht in diverse formulieren waarna een keuze worden gemaakt welke videoband men wenste te zien.

Beviel de inhoud van een betreffende video dan werd de persoon, die op de videoband was vastgelegd, de video te zien van de geïnteresseerde persoon. Wel diende dan 5 gulden te worden betaald, dit om te voorkomen dat allerlei gasten telkens maar weer een andere video wensten te zien. Hoeveel zoekenden tot een paar zijn geworden is nooit duidelijk naar buiten gebracht. Sterker nog, ik heb van deze hele organisatie, na het lezen van het eerste bericht, nooit meer iets vernomen.

Hans Knot, 23 mei 2020

Afbeelding: De MV Martina gedurende een vlaggetjesdag in de jaren zestig van de vorige eeuw