Deze nostalgische column is weggelegd voor het jaar 1965 dat ook het jaar was waarin The Beatles werd toegezegd te worden onderscheiden met een Koninklijke OBE. Een vreemde vogel uit Sheffield maakte in ‘no time’ 6 hits en viel vooral op door zijn vreemde bewegingen en het showelement wat hij aan zijn optredens toevoegde.

We maakten in Nederland kennis met een 24-jarige zanger uit Sheffield, die met zijn eerste song meteen de eerste plek in de nationale hitlijst zou halen: Dave Berry. Hij werd enkele maanden eerder ontdekt in een nachtclub in Doncaster door iemand van zijn latere platenmaatschappij.  Deze voorspelde Dave direct al bij de eerste kennismaking dat hij snel veel roem zou gaan maken in Europa.

Reeds enkele maanden later werd er grof geld betaald voor Berry, die voor een kort optreden in Engeland al voor 600 Pond op het podium stond. Een bedrag dat natuurlijk gedeeld moest worden met zijn impresariaat en management. De redactie van het Vlaamse blad ‘Iris’ vroeg zich destijds af waarom Dave Berry toch op dat moment tot de meest gevraagde artiesten van Europa behoorde. Ze gingen hun oor onder meer te luister leggen bij zijn platen sales manager, Steimann: ‘De manier waarop Dave zijn woordeloze humor serveert en zijn bezwerende stem tot de luisteraar doet doordringen is de reden. Kortom: wie de magie van het woord en gebaar beheerst, overklast al zijn collega’s in de heden daagse showbusiness. Hij schept daarbij een nieuwe stijl die binnenkort veel navolging  zal hebben.” Uiteraard werd Dave Berry gevraagd wat hij vond van alle reacties van het publiek: “Het kan me niet schelen hoe het publiek reageert. Ik breng mijn liedjes zoals ik ze het beste aanvoel. Mijn droom is ooit Amerika te halen, maar dan als toerist.”

Op een bijna overdreven slijmerige manier vervolgt de redacteur van ‘Iris’ met: ‘Dave Berry is een sensatie op zichzelf. We hebben het kunnen vaststellen op ons televisiescherm. De manier waarop hij de microfoon hanteert en de wijze waarop hij gebruik weet te maken van een klein stukje décor en de flair, waarmee hij zijn liedjes lijzig fleemt, getuigt van ingeboren showmanschap.’ Dave Berry verdiende, voor hij de artistieke wereld inging, een karige boterham als elektrisch lasser, zodat hij zich verplicht zag ’s avonds erbij te gaan werken in nachtclubs van Sheffield, hetgeen hij vanaf zijn 17de levensjaar al deed.

In januari 1961 bracht Dave leven in de brouwerij door het ensemble The Cruisers op te richten en van zijn hobby zijn beroep te maken. Dave: ‘Dat was dan tevens het moment dat ik gekke dingen, als inderdaad het aparte gebruik van de microfoon, ging doen. Het gevolg was wel dat de nachtclubeigenaren in de verse koek hapten en me één voor één een contract wilden aanbieden.”

Niet alleen de eigenaren van de clubs zagen het in Dave Berry maar ook de tieners, waarvan een groot deel Dave Berry tot hun idool uitriepen. Andermaal de redacteur van Iris: ‘We hebben het meegemaakt dat, aan de ingang van het gebouw waar gestemd zou worden voor de Persprijs voor de Muziek, jonge fans stonden met borden ‘Stemt voor Dave Berry’. Diezelfde fans hadden hem slechts een paar dagen eerder leren kennen. In de zaal dan, waar de persmensen individueel hun geheime stem zouden uitbrengen, gonsde het op een gegeven ogenblik van het gefluister en Dave Berry kwam glansrijk naar voren als de meest opmerkelijke zanger van het jaar 1965.’

Het was zijn eerste officiële prijs, een bedrag van 20.000 Bfr. En als reactie op de uitreiking meldde Dave Berry dat dit de eerste stap op weg naar een toeristische rondreis door de VS was, hoewel hij ook wel een eigen huis wenste met een zwemkommetje erbij. Zes platen in de Top 40 haalde Dave Berry tot en met de maand juli 1966, dit jaar 54 jaar geleden. Dave, die nog steeds in Sheffield woont, en jarenlang Keith Skues als zijn buurman had, treed incidenteel nog op in het ‘60’er jaren circuit’.

Naast de vele aandacht die Dave Berry kreeg was er natuurlijk ook nog altijd ‘de spotlight’ op The Beatles. Elk optreden, waar dan ook ter wereld, trok nog steeds duizenden tot zelfs tienduizenden toeschouwers, terwijl de films ook honderdduizenden en nog eens honderdduizenden naar de bioscoop deed trekken. Geruchten gingen dat medio 1965 de liefde voor de Fab Four tanende was en tevens dat dit de reden zou zijn geweest om de opname van de nieuwste film ‘Help’ met spoed af te maken om op die manier een tweede golf van opwinding rond de Beatles op te roepen.

De Britse koningin Elisabeth begreep ook dat de Fab Four een enorm export product was voor haar land en vond dat The Beatles, ondanks hun wel heel korte loopbaan, geëerd mochten worden met de prestigieuze Britse Adellijke onderscheiding, de MBE (Member of the British Empire).  Lang niet iedereen was het met de beslissing eens en vooral de boulevardpers wist hier voordeel van te halen toen bekend werd gemaakt dat de Canadese majoor Hector Dupuis  en de RAF majoor Paul Pearson – beiden drager van de OBE -  hadden besloten hun onderscheiding weer terug te sturen naar de Britse koningin. Dit met de simpele reden dat ze zich niet op een lijn geplaatst wilden zien met The Beatles. Beiden hadden de onderscheiding gekregen wegens hun verdiensten in de Tweede Wereldoorlog. De redactie van één van de kranten vroeg zich zelfs af of de reden dat de Beatles een onderscheiding zouden krijgen misschien te maken met had het feit dat de Britse premier Wilson afkomstig was uit Liverpool, dezelfde stad waar The Beatles hun eerste successen behaalden.

Hans Knot, 13 juni 2020