Op zaterdag 10 augustus 2002 vond er een zogenaamde 35ste Anniversary Offshore Reunion plaats voor zeezender personeel, dat actief was in de jaren zestig van de vorige eeuw, ook wel genaamd 'The Wet Club’. Men kwam bijeen om 14 augustus 1967 te herdenken, de datum dat het merendeel van de Britse zeezenders door de wetgeving uit de ether verdween.

Mary en Chris Payne, van de website van Radio London, hadden samen met enkele toegewijde offshore-radiovrienden een fantastisch evenement georganiseerd.  Veel voormalige offshore persoonlijkheden woonden de reünie bij in The Doggett's Coat and Badge, Blackfriar's Bridge, Londen.

Een van de aanwezigen was het aan zijn intense radiovrienden te danken dat hij de reünie kon bezoeken, omdat hij zelf geen geld had om erheen te reizen. We hebben hem dan ook flink verwend met als gevolg een aantal bijzondere of merkwaardige eigenschappen van hem, die tijdens dat lange weekend andermaal naar voren kwamen.

De kick-off van de reis was in Amsterdam, vanwaar Rob Olthof, Graham Gill en Jana en Hans Knot vertrokken naar Hanwell, gelegen in West-Londen. We gingen regelmatig naar het mooie Engeland en het verblijven in Londen betekende dat vaak dezelfde bed and breakfast werd bezocht, die werd gerund door een ouder echtpaar in Hanwell. Er waren echter maar drie extra bedden en dus moesten we een oplossing vinden om Graham Gill, waarover ik het heb, voor twee nachten onder te brengen.

Mijn vrouw Jana ging via het internet, dat eigenlijk nog een beetje in de kinderschoenen stond, op zoek naar een plek waar Graham de nachten kon doorbrengen, niet te ver van onze pleisterplek. We vonden het op Boston Road in Hanwell waar hij de nacht doorbracht in een kamer boven een klein Indiaas restaurantje. De reünie vond plaats aan de zuidkant van Londen en dus spraken we af om vroeg naar Black Friar's Bridge te gaan waar, in een restaurant, het dakterras en de binnenruimte waren gehuurd door Chris en Mary Payne.

Vermeldenswaard is dat we op vrijdagavond een gezellig samenzijn hadden in een biertuin bij de Harvester in Hanwell, waar Martin en Ulrike van der Ven, Gerhard Foilka en zijn vrouw en Chris Edwards en zijn vrouw Stephanie ook een toast uitbrachten op onze radiovriendschap.

Zaterdagmorgen om half elf verschenen we voor het Indiase restaurant en Graham stond daar trots op het trottoir, gekleed in een driedelig pak. Een echte heer uit Australië. In 2002 bleek dat hij zich in 2002 in hetzelfde pak had gekleed als waarin hij in 1966 zijn sollicitatiebezoek had gebracht aan het kantoor van Radio London in Curzon Street, gelegen in de Londense wijk Mayfair. Jana merkte meteen dat het pak niet meer de juiste maat was voor Graham Gill.

Onmiddellijk besloot ze, aan de straatkant, Graham toonbaarder te maken, zodat het niet allemaal te strak leek. Graham kon op zijn tijd ontzettend mopperen, en dat kon soms dagen duren. Dat weekend in augustus 2002 was zo'n weekend, want 'niets was goed' voor hem. Aangekomen bij het restaurant was er een uitgebreide briefing over hoe de dag was geregeld en werd er niet alleen verteld over de reünie, maar ook over het buffet.

Mary en Chris Payne, de organisatoren, zijn vegetariërs en daarom was het buffet daarop gericht. Onmiddellijk begon Graham er ontevreden over te worden en bleef lange tijd mopperen, zelfs tijdens het diner, waarvoor slecht 10 Pond per persoon diende te worden betaald.

Ik heb Graham zelf in de loop van de decennia meerdere malen bezocht en bij de lunch waren er twee geroosterde broodjes, die in een oude oven waren aangebrand en met sardientjes waren overgoten. Dat was alles. Het gerucht ging dat Graham, toen hij bij RNI werkte, soms met een sloep naar de Mi Amigo ging om sardientjes te halen of andersom.

Er waren van die momenten tijdens de reünie dat Graham zich de echte ster vond en Jana daar gebruik van maakte en hem voor eeuwig vastlegde in het trappenhuis van het restaurant, dat gevuld was met spiegels.

Zaterdag werd gevolgd door weer een gezellige zondag, die we met z'n achten doorbrachten door een mooie stadswandeling door Londen te maken. Het bracht ons onder meer naar St. Katherines Docks, waar een foto werd genomen in The Pirate Alley. Er was ook een warme maaltijd te genieten, die we besloten tot ons te nemen in een restaurant in Nothing Hill. Direct bij binnenkomst besloot Graham op luide toon zijn ongenoegen te uiten over het feit dat we daar te maken hadden met een fastfoodketen, waar hij zeker niets van wilde eten.

Niet alleen wij werden gebombardeerd met zijn ongenoegen, maar ook andere gasten. De manager kwam naar ons toe en informeerde zichzelf over de problemen en merkte, zakelijk als hij was opgezet, dat hij bereid was om bij te dragen aan versoepeling van het ongenoegen en dus een aparte verse maaltijd wilde maken voor Graham Gill. Je zag hem helemaal opfleuren omdat Griselda, zoals zijn bijnaam was, dacht dat hij zijn zin kreeg.

Het duurde echter even voordat de maaltijd werd opgediend, pas nadat de andere zeven mensen in het gezelschap volledig gegeten hadden. En je kunt begrijpen dat Graham ondertussen zijn ongenoegen heeft geuit. Toen hij eindelijk uitgegeten was vertrokken we voor een afscheidsdrankje naar een nabijgelegen café. Onderweg naar de pub vroeg Graham mij of het mogelijk was om 20 Pond van mij te lenen, omdat hij het hele weekend had genoten van drankjes van anderen en ook een rondje wenste te geven. We zijn 18 jaar verder en de 20 Pond moet ik nog terugkrijgen. En daarmee zijn we weer helemaal ‘Way back home’.

Hans Knot, 27 juni 2020

https://www.offshore-radio.de/reunion/index.html