Engeland kreeg in oktober 1967 bezoek van de ‘stille’ premier van de Sovjet Unie, Alexei Nikolavitsj Kosygin, die in 1964 Kroestjev was opgevolgd maar waar veel minder van bekend was dan van zijn voorganger. De toen 63-jarige Kosygin werd op de reis onder meer vergezeld door zijn toen 38-jarige dochter Ludmila, die de Engelse taal meester was en dus als tolk voor haar vader optrad. Omdat de nieuwe leider van de Sovjet Unie privé veel minder naar buiten trad dan Kroestsjev, werd de pers, en dus ook het lezend publiek, goed voorgelicht over de leider en zijn dagelijkse doen.

Hij was afkomstig uit een arm gezin en heeft vroeger nooit de kans gehad een vreemde taal te leren. In Leningrad was hij opgegroeid en had hij het zelfs tot burgermeester gebracht. Al vroeg in zijn leven werd hij geconfronteerd met de strijd tussen de roden en de witten en reeds op 15-jarige leeftijd was hij toegetreden tot de rode gardisten om mee te strijden de tsaren en hun gevolg te verdrijven. De Communistische Partij werd vervolgens zijn broodwinning. Hij bekwaamde zich in de technologie en verdiende zijn sporen binnen de textielindustrie. Vooral in de jaren na de Tweede Wereldoorlog begon zijn ster te stijgen en bereikte hij in 1964 de top met de opvolging van Kroestjev.

Als snel bleek dat Kosygin wars was van allerlei vormen van publiciteit en hang naar populariteit. Hij wenste ook na zijn benoeming eenvoudig te blijven leven en dat betekende onder meer dat hij geen intrek nam in de officiële ambtswoning, die beschikbaar was voor elke Sovjet Premier. Nee, hij bleef gewoon in zijn flatje aan de rand van Moskou wonen, waar hij al meer dan 20 jaar met zijn vrouw Klaudia leefde. Vastberaden als een doorsnee Russische man woonde hij daar en bracht zijn vrije tijd vooral door met het beluisteren van muziek. Zijn platencollectie werd uniek genoemd. In de weekeinden deed hij normaal als iedere huisvader de boodschappen met zijn vrouw. Daarbij werd hij vrijwel nooit herkend in eigen land omdat hij bescheiden en bovendien niet fotogeniek was en niet aan de weg timmerde. Toch ging hij voor de Britse fotopers in pose staan, tezamen met zijn vrouw en dochter.

Ook in deze aflevering aandacht voor het nationale popstation. De donderdag op Hilversum 3 werd om 9 uur andermaal geopend door de NCRV met het programma ‘Onder de hoogtezon’, speciaal voor zieken en gehandicapten, met een vast item ‘Op de tast’ een vingerwijzing aan de hand van het ‘Gesproken Weekblad voor Visueel Gehandicapten’. Rien van Scheen was verantwoordelijk voor presentatie en productie van dit half uurtje dat gevolgd werd door ‘Strictly Instrumental’.  Veel gehoorde orkesten uit die tijd als Orkest Frans Mijts, Kwartet Ad van der Hoed, Orkest Rudolf  Karsemeijer en Anthony Wood en zijn orkest.

Om 10 uur was er ‘Muziek bij de koffie’ met Nico Barentsz. Na het nieuws van 12 uur, zoals altijd verzorgd door de Nederlandse Radio Unie, kwam het programma ‘Platenkeus’, waarin telkens mensen uit de klassieke hoek populaire muziek mochten kiezen. De KRO volgde naar 1 uur in de middag allereerst met een korte aflevering van de  actualiteitenrubriek Echo, dat weer gevolgd werd door ‘TNT’ knalmuziek voor de jeugd. Om twee uur een uur lang met Netty Rosenfeld, die niet veel later naar de VARA zou vertrekken. De rest voor in de middag was voor de programma’s ‘Where the action is’ , 10RRRR en ‘Draaijijofdraaiik’ met Ted de Braak.

Wat was er een enorm aanbod aan popmuziek en wat werden we, via de nodige bladen, verblijd met informatie dan wel fotoposter van de diverse nieuwe popgroepen, die in de daaraan voorafgaande jaren hun eerste stappen hadden gemaakt. Vader Knot had een Kapsalon aan de Korreweg in Groningen en een prachtig mooie vaste getimmerde bank, waarin niet alleen het oud papier maar ook de blikken met was en verfresten waren te vinden en diverse tijdschriften. Hij had namelijk voor de klanten in de salon een abonnement op de leesportefeuille, waarbij de bladen zes weken oud waren en dus niet meer de volgende week terug hoefden te worden gegeven. Gelukkig heb ik in de loop der jaren het een en ander gered uit die bankkluis en is dankzij dit materiaal het mogelijk de nodige herinneringen op te halen.

In oktober 1967 vond ik bijvoorbeeld een kort artikel over de Troggs, waarvan ik U graag laat meegenieten. In een aflevering van de Katholieke Illustratie van maart 1967 was het volgende over de Troggs te lezen: ‘Hun naam is ontleend aan het woord troglodiet oftewel, als u dat liever hebt, holbewoner. Die naam is niet eens zo vreemd. Ze repeteren van tijd tot tijd in de historische grotten in de buurt van Andover, een klein stadje in het westen van Engeland. Of dat is om hun buren te gerieven, of alleen omwille van de publiciteit en de fraaie foto’s kunnen we helaas niet achterhalen. Ze hebben hun naam trouwens om een heel andere reden gekozen want hij ligt zo lekker in het gehoor. Eerlijk gezegd vinden wij hun liedjes lekker in het gehoor liggen. Nummers als ‘With a girl like you’, ‘Wild thing’ en ‘Anyway that you want me’ hebben dan ook niet voor niets de toppen van de diverse hitladders bereikt. Hoe? Reg Presley, leider van de groep en de man met de nasale stem en auteur van de meeste nummers zegt: ‘De mensen kregen langzamerhand genoeg van allerlei ingewikkelde liedjes, die voortdurend werden voorgezet. Toen zijn wij gekomen met de woorden die iedereen kon begrijpen op melodieën die bij iedereen aanslaan en dat is ons geheim.’ In Duitsland werd de groep zelfs al groots aangekondigd als ‘Die Neue Beatles’ en het zou tot in 1975 duren alvorens in Engeland en Nederland een groep als zodanig zou worden gepresenteerd: Loving Awareness.  

Hans Knot, 25 juli 2020

Afbeelding: The Troggs (foto Wikipedia)