Als het weer tijd wordt een aantal columns te gaan vullen over hetzelfde jaar gaan mijn gedachten vrijwel direct naar zelf beleefde momenten uit, in dit geval, 1973. Daar was bijvoorbeeld die erg zware storm op 2 april, die de ankerketting van de Norderney – het radioschip van Veronica – deed breken waarna het schip op drift raakte en vervolgens op het strand van Scheveningen liep. Die bewuste avond ging de telefoon van toestel ‘299’ in de studio van de ziekenomroep Radio Clothilde. Het was op dat moment niet een verpleegster die een verzoekplaat doorbelde maar een telefoontje van Jacob Kokje uit Leiden.

Jacob Kokje was op dat moment samen met mij verantwoordelijk voor het regelmatig uitkomen van het blad ‘Pirate Radio News’ en meldde dat het zenschip van Veronica in nood verkeerde. Wat ik mij wel herinner is dat van ons huis in het westen van de stad Groningen naar het toenmalige RK Ziekenhuis in het zuiden van de stad, er weinig was te merken van de vroegtijdig aangekondigde slechte weeromstandigheden. Die storm zou pas later die nacht naar het noorden trekken.

Tijdens de uitzending van Radio Clothilde belde Jacob een aantal malen op om ons, en dus ook de luisteraars, op de hoogte te houden rond de omstandigheden op het zendschip. Gesproken over de ziekenomroep en 1973 zijn er meer herinneringen. In de eerste 7 maanden van dat jaar hadden we beperkte zendtijd met in totaal 8 uur per week. Maar gedurende de late lente en vroege zomer werd er door een team van medewerkers hard gewerkt aan de verbouwing van de studioruimte als ook de vernieuwing van de apparatuur.

Er werd een spreekcel gebouwd met daarin ook de mogelijkheid om de inmiddels groeiend aantal lp’s en singles te kunnen opbergen op duidelijke classificatie met een daarbij behorend kaart systeem. Allemaal klussen die in de avonduren en de weekenden dienden te gebeuren. Begin juli van dat jaar werd er een datum tot officiële opening van de vernieuwde ruimte gepland waarbij 11 augustus het feest kon beginnen. In de recreatiezaal waren toespraken te horen waaronder die van de toenmalige geneesheer directeur Bosman. Een nieuwe studio betekende tevens veel meer zendtijd en meer medewerkers.

Afbeelding: Krijn Torringa in Studio 73

Naast mijn beide broers was een aantal vrienden al actief en kwamen de nodige anderen het team in de daarop volgende periode zich bij ons voegen. Ikzelf was al een tijdje programmaleider en zou dit tot midden 1978 blijven. Als assistent programmaleider werd Lous van Dam benoemd. Wie vraag je af?  Luisteraars van het Mi Amigo programma Baken 16 herinneren zich wel dat af en toe Mamma Lou werd genoemd. Laat het dezelfde persoon zijn geweest, en wel de moeder van Marc Jacobs ofwel Rob van Dam.

Rob zelf was ook enige tijd medewerker, totdat hij de job aan boord van de Mi Amigo in 1976 kreeg, terwijl in 1974 ook Paul de Haan tot het team toetrad. In het feestweekend werd ook het nieuwe jinglepakket geïntroduceerd, dat deels ‘in huis’ was geproduceerd maar ook bijdragen bevatte van Ad Petersen (Ad Roland) en Steve England. Op de zondag was er een feestelijke uitzending die mede werd gepresenteerd door Krijn Torringa, die ooit ook zijn eerste stappen op radiogebied maakte binnen de ziekenomroep in Groningen. Het was dus een duidelijk groeinest binnen deze ziekenomroep.

Vanaf die 11de augustus waren er iedere dag van de week programma’s te beluisteren van Studio ’73, met een aanbod van voor elk wat wils en was er incidenteel een nachtuitzending speciaal voor het verplegend personeel. Zomaar mijn directe herinneringen aan 1973. Maar er zijn natuurlijk veel meer te benoemen.

Het was bijvoorbeeld de heer L. Hartog van Banda, destijds bekend als auteur van de succesvolle kinderserie  ‘Ti Ta Tovenaar’, die ernstig bezwaar maakte tegen het uitbrengen van een carnavalsplaat met als titel ‘Dat zien we morgen dan wel weer’. Het was Arie Ribbens die het nummer, geschreven door Roek Williams, aan het vinyl had toevertrouwd. Hartog van Banda eiste van de platenmaatschappij Negram, die het nummer op de markt had gebracht, dat de opname uit de handel zou worden genomen daar het gebruik van ‘dat zien we morgen dan wel weer’ een inbreuk op zijn auteursrecht zou zijn. Bij Negram waren ze echter een andere mening toebedeeld en wel dat de voornoemde uitdrukking tot het gangbare Nederlandse taalgebruik behoorde. Vervolgens was het nummer af en toe op de radio te beluisteren en behaalde de Top 40 met als hoogste notering plaats 37 om daarna – na twee weken – weer te verdwijnen uit de populaire hitlijst.

En dan was er het nodige te doen rond het Loosdrecht Jazz Festival dat vijftien jaren lang werd georganiseerd door Max van Praag. Er werd besloten dat het festival met ingang van 1973, en wel in de maand augustus, zou worden verplaatst van de botenloods Van Dijk in Loosdrecht naar de Singer Concert Zaal in het nabijgelegen Laren. Van Praag was verbaasd het te lezen in de krant maar hij had al een aantal dagen zijn postbus niet geleegd, waarin een brief van de NOS met het voorstel tot wijziging lag, en dus niet werd beantwoord.

In de daaraan voorafgaande paar jaren was er weinig animo voor het Jazz concours maar toen de NOS en de VARA gingen samenwerken met de toen 59-jarige Max van Praag, was de belangstelling enorm gestegen. Op de laatste, finale, avond waren er zoveel mensen op het gebeuren afgekomen dat zelfs het Van Praag teveel werd. Hij had vooral kritiek op de eigenaar van de jachthaven die zoveel mogelijk mensen naar binnen liet duwen om de nodige rijksdaalders, wat de toegangsprijs was, te kunnen beuren. Van Praag destijds: ‘De finale vorig jaar was levensgevaarlijk en de hitte in de loods was iets verschrikkelijks. Ik ben niet verbitterd maar het maakt me wel verdrietig dat het jazz gebeuren in Loosdrecht voorbij is. Het was een hobby en ik hoefde er niet aan te verdienen.”

De VARA en de NOS lieten in de daaraan voorafgaande jaren al een groot aantal artiesten uit de jazz scene in Loosdrecht optreden en maakten daarvan opnamen voor radio en televisie uitzendingen. In 1973 werd er door de VARA en de NOS liefst 100.000 gulden, veel voor die tijd, besteed om het gebeuren vanuit Laren te blijven verzorgen met als doel de uitzending via radio en televisie te kunnen garanderen. Het werd Max van Praag allemaal te veel en besloot zich terug te trekken.

Hij meldde dit per brief aan Joop de Roo, destijds hoofd van de afdeling lichte muziek van de NOS. Hij schreef onder meer dat hij van mening was dat in de daaraan voorafgaande jaren er veel was veranderd maar dat de specifieke Loosdrechtsfeer was blijven bestaan. En hij was ervan overtuigd, zo meldde hij ook in zijn schrijven, dat die sfeer nooit in Laren kon worden verkregen. Hij meldde tevens dat het slechts een studio-uitzending met publiek zou worden. En zijn brief eindigde hij met de verklaring dat voor hem het Jazz-gebeuren in Loosdrecht voor hem dood zou zijn. Na ontvangst van de brief was er contact met Max van Praag, waarna een woordvoerder van de NOS bekend maakte dat Max de concerten, waar mogelijk, zou blijven bezoeken en hem te hebben toegezegd gratis toegang voor het leven te geven voor de concerten.

Wordt vervolgd.

Hans Knot, 24 april 2021

Afbeelding: Hans Knot in Studio 73