Zo halverwege de maand augustus 2021 een duik in het verleden te maken viel de keuze op een maand die meer dan een halve eeuw geleden aan ons voorbij ging en dus vooral voor gepensioneerden de nodige herinneringen terug kan brengen. In 1970 was het eigenlijk in de maand december een saaie boel te noemen. Er was eigenlijk weinig aanbod voor de jeugd van toen. RNI, dat zo heerlijk was om te beluisteren, verdween in september al weer uit de ether. Veronica was in grote delen van Nederland in de avonduren, wanneer we wat vertier wensten, slecht te ontvangen en om over de programmering van het toenmalige Hilversum 3 maar te zwijgen. Nachtuitzendingen op de Nederlandse radio werden pas in 1973 ingevoerd. Maar toch waren er zo wat plannetjes, die al dan niet gerealiseerd konden worden.

Ik licht er een uit, namelijk die van de cabaretier Henk Elsink die in zijn eigen etablissement ‘De Koopermolen’ in Amsterdam regelmatig een volle zaal trok en wilde eigenlijk meer kunnen doen met het medium radio. Elsink, die ook wel televisie schuwe Henk werd genoemd, trad naar voren om te vertellen dat hij plannen had iets te doen met radio, maar dat het wel wachten was tot het moment dat Nederland eindelijk eens toe was aan nachtuitzendingen, zodat er sprake kon zijn van 24 uur per etmaal aan radioprogramma’s.

Zijn idee was namelijk eenmaal per week een soort ‘late night show’ te maken en die uit te laten zenden via de radio. Het liefste zag hij dat gebeuren in de late avond en vroege nachtelijke uren van zaterdag op zondag. Hij vond een soortgelijk programma, dat door de BBC in het weekend werd uitgezonden, als een pracht voorbeeld van hoe de luisteraars op een laat tijdstip op een perfecte manier kon worden vermaakt.

Elsink destijds daarover: “Dat vind ik zo geweldig, daar ben ik werkelijk helemaal kapot van. Ik vind alleen maar het nachtelijke uur geschikt, omdat het natuurlijk geen enkele zin heeft om tijd en energie te gaan verspillen aan een wekelijks programma als het gepland wordt op een uur dat de televisie nog aan de gang is. Dat is gewoon zonde van je uitzenduren op de radio. Mijn plannen op dit punt zijn natuurlijk nog wel wat vaag, omdat ik het duidelijk niet alleen kan gaan doen. We willen het wel vanuit ‘De Koopermoolen’ gaan doen, maar we zullen er toch mensen voor dienen aan te trekken, een soort vast team van schrijvers, componisten — want ik wil persé geen grammofoonplatenprogramma maken — en met vaste items erin, zoals interview en dergelijke. Kortom gezegd een soort Showboat van vroeger, maar dan in een moderne versie.

Voor televisie voel ik niet zo gek veel. Ik ben een beetje bang voor tv, ik hou er niet zo van. Vergeet niet ik heb een zaak met zeventien, achttien man personeel. En daar moet je toch echt wel aan denken. Je kunt je gewoon geen misser permitteren met een dergelijke

achtergrond. Eens een doodenkele keer een klein nummer doen op de televisie, ach nou ja, dat is natuurlijk wat anders. ” Tot een eigen radioprogramma, zoals hij dat in de jaren zestig van de vorige eeuw had, is het niet gekomen.

Wel werden we in dezelfde maand december 1970 verheugd met het bericht dat de NCRV had besloten een nieuwe serie afleveringen aan te kopen van de Britse televisieserie ‘Please Sir’. Op Eerste Kerstdag werd de eerste aflevering van de nieuwe serie gebracht. En zoals verwacht waren het merendeel van de personen uit de eerdere serie weer te zien. Maar ‘Please Sir’ was al eerder die maand een item in de programmering van de NCRV toen op 7 december een kijkje in de keuken werd getoond van Bernard Hedges en zijn onberekenbare klas 5C. Dit gebeurde via de productie ‘Uit de school geklapt’, dat het resultaat was van een bezoek aan de studio’s van London Weekend Television, waar men verantwoordelijk was voor de productie van de serie.

Zo werd niet alleen hernieuwde kennis gemaakt met oude bekenden maar kwam eveneens regisseur van de serie ‘Please Sir’, Mark Stuart aan het woord. Eveneens waren de twee schrijvers van de serie, John Edmonds en Bob Larbey aan het woord. Duidelijk werd dat de schoolmeester Hedges in de toen nieuwe serie een vriendin had gekregen. Het was Penny, gespeeld door Jill Kerman. Zij ging letterlijk en figuurlijk in alle afleveringen een belangrijke rol spelen.

Dan was er in de maand december 1970 nog enige publiciteit rond het Koningin Wilhelminafonds, dat zich bezig hield en houdt met medefinanciering van de kankerbestrijding. Men had een nieuwe spot aangeboden aan de STER, verantwoordelijk voor de reclame op de Nederlandse radio en televisie via de publieke omroep. Volgens de toenmalige directeur van de STER, drs. C.J. Smeekes, toonde het reclamefilmpje een doodskist die door zes dragers over een knerpend grindpad werd gedragen. De tekst was afkomstig van de anti rook goeroe uit die tijd, dr. L Meinsma, die tevens directeur was van de KWF.

Volgens Smeekes was het spotje in strijd met de goede smaak en wees er op dat ook voor begrafenisondernemingen geen reclame via radio en televisie werd gemaakt. Meinsma maakte bekend dat hij het niet met de uitspraken van Smeekes eens was en hij in beroep zou gaan bij de Reclameraad. Meer dan 50 jaar later is het wel mogelijk om reclame te maken voor bijvoorbeeld uitvaartverenigingen.

Het is zomer en dus is de volgende nostalgische column te lezen vanaf zaterdag 28 augustus

Hans Knot, 14 augustus 2021