Doorzoek de gemeenschap

Als je van Amerikaanse radio houdt, dan is dit een geweldige site... Veel plezier ermee, Wim

Recentelijk luisterde is weer eens naar een van de prachtige programma’s uit New York van de ochtendburgermeester, Harry Harrison. Reden om nog eens een eerdere ode aan hem via de nostalgische column onder de aandacht te brengen. Op 19 maart 2003 nam Harry Harrison, na een periode van liefst 44 jaar radio-maken in de "Big Apple", afscheid van zijn omvangrijke luisterpubliek in New York en omgeving. Een deel van zijn laatste programma werd uitgezonden vanuit het Museum of Television and Radio in New York, en terecht. Harrison, die bij alle grote stations heeft gewerkt is een van de weinige toppers binnen de New Yorkse radiowereld die blijvend in de miljoenenstad heeft gewerkt. WMCA, WABC en WCBS — om maar drie stations te noemen — maakten van zijn talent gebruik. Na een periode van maar liefst 44 jaar radio-maken in de "Big Apple" nam Harry Harrison, die bij zijn radio-aanhang ook bekend stond als de "Morning Mayor", afscheid van zijn trouwe publiek. Harrison is altijd nauw met die stad verbonden geweest, al begon hij zijn radioloopbaan eigenlijk in zijn geboortestad Chicago, in de staat Illinois. Op 14-jarige leeftijd was hij gekluisterd aan bed als gevolg van een reumatische ziekte. Uur in, uur uit lag hij naar de radio te luisteren hetgeen het begin werd van zijn grote liefde voor deze vorm van amusement. Hij at als het ware alle teksten, die hij via zijn ontvanger hoorde, op. Toen hij eenmaal was opgeknapt, was hij verknocht aan de radio en benaderde hij de leiding van het station WJJD. Daar adviseerden ze hem om te solliciteren bij een educatief radiostation WBEZ, waarbij de contacten werden gelegd door de directeur van WJJD. Als we het over hebben over het Chicago van de jaren vijftig, zestig en zeventig van de vorige eeuw en het onderwerp radio, dan valt meteen de naam van WCFL. Een topstation waar Harry vervolgens aan het werk kon om nu en dan tijdens de zomervakantie als invaller programma's te presenteren. Die zomer duurde wel erg lang, want liefst acht maanden was Harry Harrison via WCFL bijna iedere dag wel te beluisteren. Daarna deed hij ook meteen televisiewerk en was hij programmadirecteur van een radiostation in Peoria (WPEO). Tevens was hij presentator van het ochtendprogramma, dat nummer één in de regionale luisterlijst was. Maar dan hebben we het al over het jaar 1958 en daar noemde hij zich al de ochtendburgemeester op de radio. Binnen zes maanden na zijn komst was het station al gestegen naar de eerste positie op de lijst van luistercijfers. Zijn grote, eerste stap maakte Harrison eind 1959 toen hij naar WMCA in New York vertrok. Hij was daarvoor door de leiding van dat station benaderd, aangezien ze nogal onder de indruk waren van zijn enorme successen bij WPEO. Bij WMCA presenteerde Harrison eerst een middagprogramma met daarin onder meer het item ‘Housewife Hall of Fame’. Op een slimme wijze werd iedere dag een vrouw, die op de een of andere manier iets bijzonders had gedaan, bijgeschreven in de Hall of Fame. Dat was natuurlijk een prachtige manier om de vrouwelijke luisteraars van New York naar WMCA te trekken, want er werd breeduit gepraat over de "onderscheiding". Niet de man, maar de vrouw kreeg de nodige aandacht in de beginjaren zestig van de vorige eeuw. Daarna werd Harrison natuurlijk onderdeel van The Good Guys, zoals WMCA het team van presentatoren op een bepaald moment ging noemen, hetgeen ook veelvuldig via jingles in de programma's was terug te horen op het station. In 1965 en 1966 verzorgde Harry Harrison twee keer een live-verslag vanaf het podium van de stadions, waar de Beatles in Amerika optraden. Net zoals een aantal andere deejays, die de erenaam van "Vijfde Beatle" claimde, kreeg ook Harry Harrison deze omschrijving toebemeten in de promospots. Over zijn tijd bij WMCA heeft Harrison zo zijn eigen herinneringen: "We hadden prachtige promoties op het station. We lieten allerlei plannetjes los op de luisteraars om ze zo veel mogelijk bij het station te betrekken. Maar ze moesten er wel wat voor doen. Verplaats je dan maar even naar het midden van de jaren zestig. We nodigden de luisteraars bijvoorbeeld gewoon uit voor een picknick, maar ze moesten er zelf achter komen waar we die zouden houden. In de programma's gaven we ze allerlei hints, waardoor ze er wel achter kwamen. Gevolg was dat er duizenden mensen op die happening afkwamen en er politie moest worden ingezet om de orde te handhaven. Bij WMCA werkte Harrison samen met andere toppers als B. Mitchell Reed, Johnny Dark, Dan Ingram en Jack Spector. En dat allemaal via een krachtige 50.000 Watts of Music Power en onder de bezielende leiding van programmadirecteur Joe O'Brien. Harrison zou het tot 1968 bij WMCA uithouden om vervolgens deel uit te gaan maken van een ander zeer prestigieus samengesteld deejayteam. WABC werd zijn werkgever, waarbij hij de ontbijtshow kreeg toegewezen. Het was programmaleider Rick Slar die met een probleem zat toen zijn ochtend-jock Herb Oscar Anderson — andermaal een grote naam in de Amerikaanse deejay-wereld — besloot op te stappen om elders emplooi te vinden. Daarop werd Harry Harrison ingehuurd om de lege plek in te nemen. Andermaal waren het de vrouwelijke luisteraars die vol bewondering zijn grappen en grollen aanhoorden en veelvuldig het station belden om toch maar even persoonlijk de stem van hun Harry te kunnen horen, zonder dat ze door hem via de radio tegelijk met al die andere vrouwen werden aangesproken. Een vast item in het programma was op de doordeweekse dagen Zipper Routine. Rond die tijd stemden liefst vier miljoen luisteraars dagelijks op zijn programma af. Tot eind 1979 bleef Harrison bij WABC. Het waren vooral de eindjaren zestig en de beginjaren zeventig van de vorige eeuw waarin WABC het topstation van New York was. Als je in die tijd in Nederland sprak over Top 40 Radio, vielen er doorgaans maar een paar namen van Amerikaanse radiostations, te weten KFRC, KLIF en WABC. In dat rijtje was WABC niet de minste en daar was Harrison deels verantwoordelijk voor. Hij wist in zijn programma de juiste balans te brengen, waarbij de jeugd aan het station werd gebonden als hét Top 40 station uit de regio. Tegelijkertijd werd niet alleen de jeugd maar vervolgens ook de ouders door zijn krachtige presentatie getrokken om vrijwel dagelijks af te stemmen op zijn show. Maar in de eindjaren zeventig veranderden de tijden en waren het vooral moeilijke jaren voor de stations die hun uitzendingen via de middengolf verzorgden. Tot verdriet van zijn luisteraars was in november 1979 zijn laatste show via WABC te horen. Vier maanden bleef het vervolgens stil rond de radioburgemeester van New York. One-liners. "Iedere dag zal als een dierbaar cadeau moeten worden uitgepakt," was de mening van Harry Harrison en derhalve was het vanaf maart 1980 vijf dagen per week plezier op WCBS-FM, waar hij een nieuwe werkgever vond. Samen met zijn speciaal samengesteld team was hij op maandagmorgen al om vijf uur te beluisteren en de andere dagen, tot en met vrijdag, vanaf half zes. In de show, die duurde tot negen uur in de ochtend, was er alleen maar aandacht voor oude muziek, aangevuld met nieuws, sport, het weerbericht en verkeersinformatie en bovenal ochtendglorie. Voor vele gezinnen maakte hij gewoon onderdeel uit van het ochtendritueel en zat hij als het ware aan bij de ontbijttafel. Ik noemde al even de slogan van "de dag uitpakken," maar Harrison had, zoals meerdere van zijn collega's uit die tijd, vaste one-liners die regelmatig in zijn programma's terugkeerden en die gezien moeten worden als een onderdeel van zijn persoonlijkheid. Bij een klein aantal deejays is dit hoogst irritant, bij de meeste is het niet storend en bij sommigen is het gewoon leuk. Harrison viel duidelijk in die laatste categorie. Andere slogans die hij gebruikte, waren bijvoorbeeld: "Stay well, stay happy, stay right here," dat bijna klonk als een verplichting om maar te blijven luisteren. Verder verleidde hij zijn luisteraars regelmatig met de zinsnede: "Harry Harrison wishing you the best... that's exactly what you deserve." Een gemiddelde inwoner van New York. Maar, wat is nu eigenlijk de reden dat de luisteraars al die decennia zo intens naar Harry Harrison hebben geluisterd? Zelf zei hij daar jaren geleden iets over in een interview: "Ik ben waarschijnlijk gewoon mezelf gebleven en ben gelijk aan de luisteraars gewoon een gemiddelde inwoner van New York. Ik breng een deel van mijn tijd door met mijn lieve familie. Ik ga naar de bioscoop, lees boeken en doe alles wat de gemiddelde mens ook doet. Bovendien praat ik daar ook vrijuit over in mijn programma's." Dat klopt waarschijnlijk wel: zijn gerichtheid op het doorsnee gezin was Harrison's grote kracht. Hij kon daarbij putten uit zijn eigen ervaringen. Morning Mayor Harrison heeft namelijk ook een eigen gezin, bestaande uit vrouw Pretty Patti en vier kinderen. Zijn grote hobby is het houden van honden, waarvan hij vele exemplaren bezit. Zo "gemiddeld" was Harrison echter ook niet, dat zijn bijdrage aan de wereld van de radio door de autoriteiten werd genegeerd. In 1997 besloot Rudolph Guilani, toen de echte burgemeester van New York, hem uit te nodigen en op 25 april kreeg Harrison, die in zijn loopbaan tal van onderscheidingen heeft ontvangen en bovendien duizenden artiesten voorbij heeft zien komen en persoonlijk heeft ontmoet, tot zijn grote genoegen de mooiste onderscheiding die hij ooit had kunnen ontvangen. De burgemeester riep namelijk vanaf dat moment de legendarische dag 25 april uit tot een jaarlijkse happening: The Harry Harrison Day. Harry Harrison is kortom wel gestopt, maar miljoenen luisteraars zullen een zeer goede herinnering overhouden aan deze uitstekende "Good Guy". Hans Knot, 14 september 2019