Doorzoek de gemeenschap

Zeer recentelijk zag ik nog een oude opname van de voor Ierland uitkomende zangeres Dana, die in 1970 het Eurovisie Songfestival won met het nummer ‘All kinds of everything’. Aandoenlijk voor velen had het jonge zangeresje het door miljoenen bekeken Eurovisie Songfestival op haar naam geschreven. Jackie Smith en Derry Lindsay waren verantwoordelijk voor de compositie gezongen door Dana Rosemary Scallon, zoals de volledige naam van Dana is. Bij de inhuldiging werd het Dana op de bewuste zaterdagavond in maart 1970 opeens allemaal iets te veel. Hangend tussen een paar stevige landgenoten, omstuwd door fotografen en met een bezorgde moeder, grootmoeder en overgrootmoeder achter haar aandribbelend, moest ze kort na het winnen van het 15de Eurovisie-songfestival weggedragen worden naar haar kleedkamer, omdat ze dreigde flauw te vallen. Telling van stemmen gebeurde met stemmen van jury’s van deelnemende landen en eigenlijk was het niet verwonderlijk dat de jonge Ierse zangeres het allemaal te veel werd. Optimale spanning was er rond de uitslag. Plots kreeg ze liefs 9 punten toebedeeld van de jury uit België wat uiteindelijk de doorslag gaf. In totaal kreeg ze 32 punten toegewezen terwijl de tweede plaats was voor Engeland met 26 punten. Het was Mary Hopkin met het nummer ‘Knock, knock who’s there en Duitsland werd derde met 12 punten. Dit via de zangeres Katja Ebstein met het nummer ‘Wunder gibt es immer wieder‘. Het 15de Eurovisiesongfestival werd trouwens gehouden op zaterdag 21 maart in het Amsterdamse Congresgebouw. Reden was dat onze Lenny Kuhr in het jaar daarvoor een van de gelijk geëindigde winnaars was met het nummer ‘De Troubadour’. Het was een te grote druk voor de in Noord Ierland geboren Dana toen de enorme groep fotografen en filmers op het toneel verschenen. De meest vreemde capriolen werden hierbij gemaakt om een mooi plaatje van de 17-jarige zangeres te kunnen maken. Trouwens er dient vermeld te worden dat Dana werd begeleid door het Metropole Orkest onder leiding van Dolf van der Linden. Ze had trouwens een heel korte reactie toen haar een microfoon voor werd gehouden: “Ik ben zo blij”, was het enige dat ze duidelijk kon zeggen. De voor Engeland uitkomende Mary Hopkin was trouwens helemaal niet verbaasd over de zege van Dana want ze stelde dat, toen ze Dana met haar lied voor de eerste keer hoorde, al zeker wist dat de Noord-Ierse zou gaan winnen voor Ierland. Wie niet zo tevreden was met de overwinning van Ierland was de delegatie van Duitsland, want men vond het liedje maar ‘zo zo’. Misschien hadden ze een groter succes voor Katje Ebstein verwacht maar uit diverse verslaggevingen over het evenement blijkt dat de Duitse groep op het feest, dat na de uitreiking van de prijzen plaats vond, nauwelijks waren te zien. Ik zou het bijna vergeten dat Nederland in 1970 ook vertegenwoordigd was. Op de thuiswedstrijd traden de drie zussen Patricia, Bianca en Stella Maessen, beter bekend als The Hearts of Soul op met het nummer ‘Waterman’. Trouwens voor de Nederlander Lion Kleerekoper, die voor Luxemburg deelnam en slechts zeven punten van de diverse jury’s kreeg, was het een totale teleurstelling. Hij stelde: “Waardeloos, belachelijk, onmogelijk, volstrekt onbegrijpelijk." Relativerend voegde hij er aan toe dat het belangrijkste was dat ruim 400 miljoen mensen in Europa zijn optreden hadden gezien en dat zoiets de kans van je leven is, vooral als je pas aan het begin van je carrière staat. Met zowel Dana als David is alles vooral goed gekomen. Dan had je nog de muziek was ikzelf beslist niet van houd maar er een hele grote groep volgers zijn die na allerlei festival gaan om de Nederlandstalige artiesten te horen en te zien. Soms gebeurde dat op plekken in 1970 waar men het eigenlijk niet gewend was zoals in het hoge Noorden. In Groningen was er rond die tijd wel een aantal goedlopende discotheken maar voor de ‘hoempa hoempa muziek’ dienden ze het elders te zoeken. Zo kon het gebeuren dat in maart 1970 menig Stadjer (zoals de Groningers ook wel genoemd worden) op weg ging naar het Drentse Roden om naar bar-dancing De Heerd te gaan. Er werd door de formatie ‘De Specials’ een feest gevierd omdat hun toenmalige carnavalslied ‘De Spaanse Vliegenier’ de Veronica Top 40 had gehaald. Ze kwam binnen op de 39ste plaats. Slechts drie weken stonden ze in de lijst met als hoogste positie de 31ste plek. Maar de groep had nog een reden om feest te vieren daar hun toen nieuwe elpee ‘Sexselters’ was uitgekomen. Op de hoes zat een nogal zwoele dame in hurkhouding en de liederen op de elpee hadden nogal dubbelzinnige teksten. Sommige songs waren eigen teksten, anderen vertalingen zoals ‘Ik heb hem’, dat van origine ‘Je t’aime moi non plus’ was. Maar ook ‘Ome Sjakkie’ werd bezongen en tevens ‘De fluit’. Volgens overlevering was het vooral een avond vol muziek, lol en drank. Ik ben blij er niet bij te zijn geweest, want nog immer is het ‘smaken verschillen’. Hans Knot, 16 mei 2020