Doorzoek de gemeenschap

Terug kijken naar de eind jaren zeventig en begin jaren tachtig van de vorige eeuw en de Amerikaanse radio is het item van de nostalgische columns in de maand mei met vandaag de laatste aflevering. Ik meldde het al eerder dat de enorm succesvolle periode van de discomuziek, dat enkele jaren de muzieksoort voor de jeugd in de VS was geweest, tanende was. Sommige programmaleiders wilden er nog niet aan om van format te veranderen en in november 1979 besloot met bij KITT een dansgroep in te zetten die op allerlei bijeenkomsten de discosound nogmaals onder de aandacht kon brengen van de toehoorders. De ideevorming kwam van station manager van dat moment, Wally Reid. Tijdens een presentatie stelde hij dat de groep niet alleen vanwege de discomuziek promotie was samengesteld, maar ook om de hele geschiedenis van de dansmuziek onder de aandacht van het publiek te brengen. Uiteraard gebeurde dit tegelijk met een groots opgezette campagne voor het station zelf. David Hurlbut, in 1979 directeur van WYER-AM (50 kW) en WYER-FM (500 watt) schreef destijds in een brief aan de Tamla Motown directie dat men het langer vertikte nog enig product van deze platenmaatschappij via beide radiostations te laten horen. Gevolg hiervan was dat direct bij de instelling van deze boycot 10 singles van dit platenlabel uit de playlist van de stations verdwenen. David besloot tot de boycot daar hij sinds de switch in mei 1978 van automatic station tot live contemporary diverse malen bij Tamla Motown had aangeklopt voor promotieplaten, helaas telkens zonder succes. WMAL-AM in Washington vierde in november 1979 het feit dat deejay Felix Grant zijn jazzgeoriënteerde album show 25 jaar onafgebroken presenteerde. Dit werd gevierd met een groots opgezet concert in het John F Kennedy Centrum waar onder meer Dizzy Gillespie en de New Port Jazz All Stars optraden. Uiteraard was het concert live via de middengolf te beluisteren in groot Washington. KWHO-FM in Salt Lake City, welk station sinds lange tijd gebruik maakte van het automatische rock- en discoformat, stapte in 1979 over naar het Big Band Format. Dit format werd trouwens grotendeels toegeleverd aan KWHO-FM door de syndicator Drake and Chenault. Maar ook in de VS waren veranderingen van elke dag. De call letters KWHO worden nu gebruikt door een FM station in Lovell, een plaats in de staat Wyoming. Het oude KWHO heet sinds 1995 KUBL FM, dat via de 93.3 een countryformat uitzendt. Tom Clay, de zanger deejay van onder meer het nummer ‘What the World needs now, Abraham, Martin and John’, een versie waarin hij de moorden op dr. Luther King en de gebroeders Kennedy belichtte, keerde in 1979 na een langdurige afwezigheid terug op de Amerikaanse radio en wel op KZLA-FM in Los Angeles, waar hij een programma ging presenteren tussen 10 a.m. tot 2 uur p.m. Clay, die in 1995 kwam te overlijden, had een lange loopbaan binnen de Amerikaanse radio-industrie, waarbij zowel ups als downs voorbij kwamen. Hij werd onder meer verdacht van payola en had een verhouding met Marilyn Monroe, waar verder zwijgzaam over werd gedaan. Lees meer op: https://en.wikipedia.org/wiki/Tom_Clay Shamrock Broadcasting, een groep van radio en televisiestations, welke in mei van 1979 door Rob Disney van Star Productions werd opgericht, had eind 1979 tien radiostations, waaronder WUTU-FM in New York aangekocht. Totale aanschaf kosten lagen destijds tegen de $70.000.000. Men had al acht stations en aangezien de FCC in Amerika het niet aan welke organisatie ook toestond om meer dan 14 stations in het bezit te hebben diende men 4 stations te verkopen. Van de FM stations KMGC in Dallas en KYOK in Houston was het eind 1979 al zeker dat ze werden afgeschoven. Lees meer over de onderneming op https://en.wikipedia.org/wiki/Shamrock_Holdings In november 1979 werd ook bekend dat de grote platenmaatschappijen in Amerika zeer spoedig rond de tafel wensten te gaan zitten met de programmaleiders van een 150 tal radiostations, waarvan de programmamakers het iedere week weer presteerden om lp's, die net of nog net niet op de markt waren verschenen, integraal in de shows te laten horen. Hierdoor namen vele luisteraars de lp’s op en behoefden zij ze deze niet meer te kopen. De gevolgen waren natuurlijk duidelijk, namelijk grote verliezen voor de platenmaatschappijen. Zou men niet tot een duidelijke overeenkomst met de radiostations komen dan overwoog de platenindustrie de FCC in te schakelen om tot een wettelijke regeling te komen. Uiteraard was het de tijd dat er nog lang geen sprake was van internet, Spotify en andere mogelijkheden muziek op een goedkopere manier, dan in de winkel, binnen te halen. Niet alleen Radio Caroline besteedde in 1979 bij herhaling aandacht aan de Greenpeace organisatie. Een station als KEZY-AM en FM in Anaheim (California) droeg ook een steentje bij voor Greenpeace. Ruim 550.000 gulden werd er opgehaald gedurende een negen uur durend programma waarin artiesten als Bonnie Rait, Melissa Manchester en vele anderen optraden. Samen met zakenman David Joseph, heeft Ron Jacobs medio december 1979 een eigen maatschappij ‘West Broadcasting Corporation.’ opgericht. Men kreeg van de FCC toestemming een radiostation te starten op 940 kHz met een vermogen van 10 KW. Als call-letters kreeg men KWAl-AM toegewezen. Het radiostation bevond zich op Hawaii. Ron Jacobs, die zijn radio carrière op dit eiland begon en later deze voortzette in voornamelijk Californië, was de grootste aandeelhouder van het nieuwe station. Hijzelf ging als deejay fungeren in de ochtenduren en werd tevens program-director. Ik hoor je denken ‘waar heb ik de naam van Ron Jacobs eerder gehoord?’ Ron was in de jaren zestig onder meer een aantal jaren programmaleider van KHJ in Los Angeles en bovendien een van de creatieve mensen achter de prachtige serie ‘The History of Rock and Roll’. Jacobs overleed in 2016 op 79-jarige leeftijd. Men hoopte destijds het station zeer populair te maken op geheel Hawaï en wanneer het financieel aantrekkelijk genoeg was hoopte men in het midden van de tachtiger jaren het vermogen op te voeren tot 50 KW. Wat betreft de muziek richtte men zich specifiek op de leeftijdsgroep van 18 tot 49 jaar en draaide men vooral datgene wat de luisteraar graag wenste horen. Zomaar een aantal herinneringen aan de Amerikaanse radio uit eind 1979 en begin 1980. En al schrijvende zijn er nog veel meer onderwerpen naar boven gekomen die ik in de toekomst zal belichten. Hans Knot, 25 mei 2019

Begin jaren tachtig was het format ‘Disco Radio’ tanende en was dit format een complete metamorfose aan het ondergaan in de hoofdstad van de disco, New York. WKTU-FM, het meest vooraanstaande station op discogebied in 1979, gebruikte nog slechts zelden de slogan ‘Disco 92’. En daar bleef het niet bij want vrijwel alle deejays van het station waren vervangen en van het oude team bleven er nog slechts twee over. Een ander station destijds was WBLS-FM, dat als slogan vaak en nog eens vaak ‘Disco and more’ gebruikte. Maar in 1980 was men daar ook afgestapt van het discoformat en draaide men de programma’s met de slogan ‘The Sound of the 80's’ met onder meer aandacht voor de nostalgie uit de jaren vijftig en begin jaren zestig. Denk bijvoorbeeld aan The Inkspots, Dinah Washington, Bing Crosby, Peggy Lee, Harry Belafonte, Louis Amstrong en meer. Frankie Crocker, de programmaleider van WBLS, verklaarde dat het station minder en minder disco wenste te gaan draaien en meer aandacht wilde besteden aan die muzieksoort die de laatste jaren in de verdrukking was gekomen. Hij noemde het format ‘Urban Contemporary’ en maakte van het station een groot succes. Zijn radioloopbaan zou tot 1985 doorgaan waarna hij de overstap maakte naar de televisie en ging werken als veejay bij VH-1, onderdeel van MTV in de VS. In 1980 werd een nieuw syndicate programma aangekondigd dat de naam ‘Clear Creek the music festival’ meekreeg en daadwerkelijk kon er gesproken worden van een festival gevuld met country muziek. Het bleek een 24 uur non stop programma te zijn, dat door TM Productions in Dallas was ontwikkeld. Vijftig van de toenmalige grootste sterren waaronder Dolly Parton, Willy Nelson, Larry Gattin, Crystal Gale en vele anderen passeerden de revue in een 24 uur durend nonstop programma. Deze shows waren voor alle stations in de States te koop. Ron Nickel en Jack Allex stelden het programma samen. Heden ten dage is de naam van de show veel voorkomend bij de organisatie van allerlei openlucht muziekfestivals. Dan was er begin 1980 Weedeek Marketing Corp., een nieuwe syndicator die opereerde vanuit Los Angeles. Twee programma’s, te weten ‘Inside Rock’ en ‘Country Report’ werden op de radiomarkt gebracht. Het waren allemaal interviews met artiesten van maximaal 3 minuten aan lengte, die door de programma's van rock en country stations konden worden gedraaid. Een persbericht van de onderneming meldde dat meer als 100 stations in de Verenigde Staten zich reeds hadden aangesloten op de service van Weedeek. Charlie Tuna sprak trouwens de verbindende teksten in. Zoek voor de aardigheid eens via google naar Weedeek Marketing Corp. en je zult verbaasd zijn dat er van de onderneming zelf bijna niets is te vinden maar dat er aardig wat pagina’s van oude afleveringen van Freewave tevoorschijn komen. Natuurlijk waren er de nodige symposia en seminariums als het ging om de radiobeleving. ‘Answer for the 80’s’ werd bijvoorbeeld in 1980 het centrale hoofdonderwerp van het jaarlijkse Country Seminarium, wat dat jaar voor de elfde keer in successie werd gehouden. Het vond plaats op 14 en 15 maart in Nashville, uiteraard de meeste geschikte plaats voor een dergelijk gebeuren. Ook werden de problemen voor de country stations behandeld, onder voorzitterschap van Don Boyles, destijds deejay op WSUN in St. Petersburg. Verdere onderwerpen die van belang waren tijdens het tweedaagse samenzijn: Hoe uit te vinden wat de wensen van de luisteraar zijn; hoe de marktwaarde van het station zoal te kunnen onderzoeken; hoe te handelen bij economische en sociale veranderingen en hoe je staande te houden als station in je regio. KTIB-AM in Thibodaux had in januari 1980 een algemene ban uitgesproken tegen alle platen die door CBS in Amerika werden uitgebracht. Dit betrof ook de platen van andere labels die door CBS werden gedistribueerd. Reden was dat men niet voorkwam op de verzendlijsten voor nieuwe platen van CBS. Jimmy Cole, destijds programmaleider van KTIB, liet zich zelfs niet omkopen toen een plugger met 300 EPIC elpees langs kwam. Volgens Cole schoof CBS het voorval op een computerfout en had men al zes maanden belooft het probleempje op te lossen. En dan nog kwam er eind 1979 een programma van producer en deejay Peter Bochan op de radiomarkt. Hij had speciaal voor AOR geprogrammeerde stations destijds twee nieuwe series ontwikkeld. ‘Short cuts to the 80'5’ en ‘Short cuts through the 70'5’. De twee programma's bestonden uit montages van interviews en muziek gemixt met zaken over dagelijkse gebeurtenissen en politiek over 1979 en de 70’er jaren. Het eerste programma duurde een uur en het tweede twee uur. Het is door vele Amerikaanse stations tijdens de jaarwisseling 1979/1980 uitgezonden. Peter Bouchan werd bekend door de wereldberoemde Buddy Holly Story, die in 1979 door de TROS werd uitgezonden in het programma ‘Poster’. wordt vervolgd. Hans Knot, 18 mei 2019