Doorzoek de gemeenschap

Na de twee columns over 1949 nemen we een grote stap naar het jaar 1973 en herinneringen die zeer zeker nog in het geheugen bij mij zitten. Het was in de eind jaren vijftig van de vorige eeuw dat mijn ouders besloten een dochter van een bevriend gezin te steunen. Ze was bezwangerd door een buitenlandse militair en om haar babyuitzet te bekostigen werd een flinke donatie gedaan. Daarnaast werd er een tweede bedrag neergelegd voor overname van de platenspeler en een fiks aantal singles, die door de betreffende dame was verzameld. In gedachten zie ik vooral de later veel gedraaide singles op het Polydor label met een oranje sticker van Catharina Valente en de singles van Hans Albers, waar mijn moeder Rie grote fan van was. Ook was er een aantal platen van de Zwitserse hoteleigenaar en televisiekok Vico Torriani, waar mijn zus Rika grote fan van was. En eerst genoemde kwam terug bij het verzamelen van de aantekeningen en knipsels die ik meer dan een halve eeuw geleden bewaarde uit de begin maanden van het jaar 1973. Op 28 februari dat jaar meldde een journalist van de regionale krant, het Nieuwsblad van het Noorden, dat de toen nog steeds vermaarde Duitse zangeres Catherina Valente even in Groningen was geweest. Ze had de avond ervoor mee gewerkt aan het immens populaire TROS televisieprogramma De Zevensprong. De opnamen daarvoor hadden plaats gevonden in de Evenementenhal in de stad. De registratie van het programma werd de daarop volgende week op vrijdag op Nederland 2 na het NOS Journaal uitgezonden. Catherina was in dit spelprogramma een van de belangrijkste gasten. Zij zou al eerder als gast meewerken maar diende verstek te gaan wegens een agina die ze had. Andere gasten die in Groningen met haar aanwezig waren zijn de leden van de Schotse formatie Middle of the Road. Het was een tijdje stil geweest rond deze formatie maar men had een nieuwe single, waarmee ze later scoorden: Yellow Boomerang, maar ook The Two Tornados waren in Groningen. De eerder genoemde Vico Torriani kwam ook naar Groningen en wel op dinsdag 6 maart 1973. Tezamen met Het Wiener Operetten Theater was er een éénmalige opvoering van de meest gespeelde operette ter wereld: ‘lm Weissen Rössl’. In de operette, die in 1930 haar première beleefde, speelde Vico Torriani de hoofdrol van Leopold. Tot 1973 was deze operette al drie keer verfilmd en voor vele ouderen zijn de liederen herkenbaar. De geschiedenis speelde zich af rondom het hotel ‘Am Wolfgangsee’ en er zat veel variaties in doordat er scènes waren die gedraaid zijn in de open lucht, op het water en op de ijsvloer. Bekende liederen uit de operette, die gehoord werden in de Evenementenhal, waren onder meer: ‘Mein Lebenslied mus sein Walzer sein’ en ‘Die ganze Welt ist himmelblau’. Het Wiener Operetten Theater bestond uit een volledig orkest, een balletgroep, koor en diverse topsolisten en dus stond Torriani er niet alleen voor. En in februari 1973 kwam de informatie naar buiten dat de zogenaamde beeldtelefoon gereed was voor een uitgebreid experiment. In september dat jaar begonnen inderdaad de PTT en Philips met een proefnet, waarop vijftig abonnees werden aangesloten en waarvoor een periode van twee jaar uitproberen zou volgen. Anno 2024 is het normaal te communiceren via tal van programma’s en apparaten, waarbij beeld als ook geluid aanwezig is. Maar dat was wel anders ruim een halve eeuw geleden. De beeldtelefoon op een bureau was natuurlijk een prachtig statussymbool, maar volgens ir. D. van den Berg van de PTT zou het zeer duur in gebruik worden. Hij stelde tijdens een presentatie dat het wel eens 10 tot 50 keer zo duur kon worden als telefoneren. Hij stelde tevens niet te verwachten dat er een beeldtelefoonnet in Nederland voor 1980 in gebruik zou kunnen worden genomen. Van den Berg baseerde zijn uitspraak op soortgelijke proeven, die in 1970 waren opgestart in de Amerikaanse stad Pittsburgh waar de Bell Telephone & Telegraph 80 bedrijven op het experiment had aangesloten. Daaruit bleek dat de abonnementskosten liefst 160 dollar per maand per aansluiting waren en daarboven nog eens 1.60 dollar per minuut tijdens communicatie momenten. Niet alleen in Amerika was men al aan het experimenteren maar ook bijvoorbeeld in Engeland was een verbinding tussen een aantal postkantoren in Londen en Birmingham als proef was opgezet. Daarbij stonden televisietoestellen in ruime cellen opgesteld en met behulp van microfoons en speakertjes en uiteraard telefoonlijnen werd het mogelijk dat mensen met elkaar overleg konden plegen maar ook bijvoorbeeld objecten of papieren elkaar, waar nodig, toonden. Zowel de PTT als Philips hadden tot begin 1973 elk een bedrag van rond de 1 miljoen gulden besteed aan de ontwikkeling van de beeldtelefoon. Gek genoeg was er al sinds 1968 sprake van het feit dat men met dit experiment van start zou gaan, maar was het er eerder niet van gekomen. Enige uitleg kwam er ook van de zijde van de PTT. Door vier in plaats van twee telefoondraden naar gebouwen te leggen en door gebruik andere moffen dan voorheen en het aanpassen van telefooncentrales werd het mogelijk het experiment op te starten. Het werd ook bekend dat de overheidsinstelling PTT niet stond te trappelen om de beeldtelefoon breed in ons land te introduceren en wel vanwege de enorme hoge kosten. Ir. Van den Berg stelde dat men er wel voor ging om de techniek vaardig te worden. Als grote voordeel dacht hij dat met de toekomst van de beeldtelefoon er aanzienlijk minder gereisd kon worden om vergaderingen bij te wonen. Om een idee te krijgen over de vroege werking van de beeldtelefoon is hier een kort item van het Polygoon Journaal van 1 maart 1974: https://www.openbeelden.nl/media/23173/Eerste_proef_met_beeldtelefoon.nl Hans Knot, 27-04-2024

Er is echter in die jaren een serieuze breuk geweest in de geschiedenis van OOG Radio, dat eens de naam van Radio Stad naar het verleden verwees. Omroep Organisatie Groningen, daar staat de naam voor. Het was in 1993 dat de financiële situatie dermate slecht was dat er een einde in zicht was voor de lokale radio maar daar was de oplossing via de ‘reddende’ engel, die echter via de achterdeur heel snel de Akkerstraat, waar inmiddels de lokale radio de studio had, stilletjes verdween. In dat jaar schreef ik er het nodige over in het mediablad Freewave Magazine, wat ik graag nog eens terughaal. ‘Ontstaan was het idee bij een lokale piraat, waar een groot aantal visueel-gehandicapten werkzaam was. Het doel was te komen tot een eigen lokaal radiostation voor eigen doelgroep. Helaas was dit niet te realiseren gezien de piraat een aantal malen uit de ether was geplukt.’ Ik ging er vanuit dat in september 1993 een unieke samenwerking tot stand was gekomen tussen de initiatiefnemers, verenigd binnen VISION de Stichting tot Integratie en Opleiding in Nederland Van visueel gehandicapten aan de ene kant en de lokale omroep organisatie 00G uit Groningen aan de andere kant. Op deze manier zouden de visueel gehandicapten, waarvan een groot deel afhankelijk was van het medium radio, de kans krijgen zelf radioprogramma's te gaan maken via de lokale omroep, waarbij ze tevens vanuit de omroep de gelegenheid zouden krijgen een gedegen opleiding te volgen op presentatie dan wel technisch gebied. De plannen waren nog nauwelijks in de pers gebracht of ze waren al uitgewerkt. Op 1 oktober 1993 werd de naam van OOG Radio veranderd in VISION FM en vooral geldgebrek bij OOG leidde tot samenwerking met de Stichting VISION, die stelde garant te kunnen staan voor meer inkomsten voor reclame. Doel van de stichting was namelijk na Groningen meerdere steden te betrekken bij het lokale gebeuren voor visueel gehandicapten, waarbij aan een soort van keten vorming, dan wel raamprogrammering werd gedacht. De lokale omroep in Groningen bracht overdag al geruime tijd muziek vanuit een CD-computer, aangevuld met nieuws op het hele uur. Vanaf 4 oktober 1993 was dat veranderd gezien men gepresenteerde muziekprogramma's bracht die op een hoger niveau stonden dan voorheen. Tenminste dat was de doelstelling, dit alles onder de bezielende leiding van de nieuw benoemde directeur, Peter Teekamp, die zijn roots onder meer had liggen bij Radio Caroline en de TROS. Teekamp hoopte op een voorspoedige toekomst waarbij niet alleen meerdere lokale omroepen betrokken dienden te worden maar tevens een aanvraag was ingediend voor een etherfrequentie bij het ministerie voor WVC . Tenslotte stelde Teekamp in een interview in onderhandeling te zijn geweest voor het huren van een satellietgeluidskanaal op één van de ASTRA-satellieten. Even terug naar mijn artikel uit oktober 1993 waarin ik ook het volgende meldde: ‘Ook heeft OOG, de overkoepelende organisatie achter OOG TV en VISION FM, een paar weken geleden een prachtig nieuw onderkomen in gebruik genomen in de voormalige drukkerij van de uitgeverij Wolters Noordhoff aan de Groninger Akkerstraat. In de vroege ochtenduren draaide bij de start van Vision FM inderdaad al een visueel gehandicapte de muziek 'drie om drie'. Teekamp was op de doordeweekse dagen zelf te beluisteren tussen 11 en 13 uur terwijl tot de andere presentatoren onder meer Luc Sijbring, Eddie, Pauta Mens en Ingrid Knijnenburg behoorden. In de ontbijtshow (tussen 7 en 9) en tussen 16 en 18 uur werden er korte actualiteiten gebracht terwijl op elk heel uur het ANP en elk half uur het lokale nieuws kon worden beluisterd. Tevens was er ieder uur om kwart over en kwart voor het uur ruimte voor informatie. Niet erg origineel was het programma met de naam Jukebox, dat elke doordeweekse dag tussen 18 en 19 uur werd uitgezonden. Tenslotte dient vermeld te worden dat de lokale omroep ook nog de uren in de nacht geautomatiseerd liet lopen, met als voorbeeld de satellietstations Sky Radio en Radio 10. Duidelijk hoorbaar was dat men nog met een CD-wisselaar werkte, waarbij de nodige witjes ontstonden in de uitzending. Nadat op vrijdag 1 oktober 1993 de lokale radio, OOG Radio, in Groningen uit de ether verdween om ‘voorgoed’ haar plaats te laten innemen door VISION FM, bleef het enkele dagen een kwestie van non stop muziek beluisteren Op woensdag 6 oktober werd dit gevolgd door testuitzendingen van het nieuwe station met directeur Teekamp. De medewerkers van het station werden echter enkele dagen voor de officiële uitzendingen verrast met een memo van Teekamp ·waarin hij meldde dat hij zich terugtrok uit het lokale project in Groningen om zich meer bezig te kunnen houden met het oprichten van een landelijk gelijknamig project. In interviews in de noordelijke pers bleek trouwens bij herhaling dat Teekamp slecht was geïnformeerd want medio oktober 1993 ging hij er nog steeds vanuit dat 15 verschillende organisaties een vergunning zouden krijgen van een grotere dan lokale bedekking, terwijl het slechts een zeer gering aantal in januari 1994 zou gelukken de papieren van de minister in ontvangst te nemen. Hierover meldde ik in november 1993: ‘Dat Teekamp beslist, ten eigen glorie, blufte mag blijken uit de opmerkingen in de kranten dat hij tevens opteerde op één van de geluidstransponders van de ASTRA. Wel het verkrijgen van een licentie voor landelijk commercieel bereik houdt onder meer in dat een tonnen kostende zender gehuurd dient te worden van de NOZEMA. Ten tweede kost het huren van een satellietgeluidskanaal enorm veel geld . Daarbij gevoegd het gegeven dat Teekamp in de artikelen stelde dat de financiering van de stichting achter VISION FM nog niet rond was maakt dit een zeer smakelijk papje waarin de bitterheid vooral voor Teekamp hard moet zijn geweest . Want waar haal je in vredesnaam dergelijke brokken fantasie tot een dermate loshangend verhaal bijeen?’ In de lokale kranten verscheen het bericht dat hij zich dus ook niet meer bezig mocht houden met het presenteren van zijn eigen programma en ook niet met het opstarten van het landelijke project. ‘Dat men bij VISION FM in Groningen misschien wakker is geworden van de ongepaste blufpoker van Teekamp is niet duidelijk maar het zou onder meer gaan om een 'niet passende karakters binnen de organisatie.’ Susanne Lemstra, één van de initiatief nemers van VISION FM, heeft daarna de functie van Teekamp overgenomen hetgeen volgens haar probleemloos was verlopen gezien de directeursfunctie niet veel inhield. Bovendien, zo stelde zij destijds, was het de bedoeling dat Teekamp slechts tijdelijk bij het station zou werken waarna hij zich zou gaan storten op het eventueel landelijk te starten station voor visueel gehandicapten. Reeds in de ochtenduren na het ontslag van Teekamp wisten medewerkers van VISION al te melden dat hij enkele dagen later een gesprek zou hebben met Ton Lathouwers van Sky Radio voor eventuele werkzaam heden binnen de Sky- organisatie. Op 15 oktober 1993 memoreerde ik: ‘Terugkijkend op de eerste weken van VISION FM moet gesteld worden dat een deel van de programmamakers, die eerder stelde te vertrekken, toch bij de nieuwe opzet van de lokale radio in Groningen betrokken is gebleven. Anderen zijn dan wel heengegaan maar houden van de zijlijn de boel goed in de gaten. Over Teekamp wordt alleen nog lacherig gedaan en men probeert de ingeslagen weg met succes te gaan bewandelen. Alleen zou er wat harder gewerkt moeten worden aan de inrichting van het nieuwe studiocomplex aan de Akkerstraat in Groningen. ‘Een studiotafel, die alleen al f 12.000 - - heeft gekost zonder daarbij de kosten van apparatuur te tellen, heeft trouwens slechts twee gaten voor de drie benodigde Revoxen!’, was het eerste dat ik hoorde toen ik een bezoekje bracht. En wat te denken van de beloofde 8000 Cd’s waarmee men zou starten om een zo'n breed mogelijk muziekaanbod te hebben. De eerste twee weken heb ik praktisch alleen maar lawaai op de lokale frequentie gehoord en wat bleek ..... . er was slechts een heel kleine voorraad, van zo'n 50 cd’s.’ https://www.facebook.com/ometheo/videos/1965085306941475/ Zo maar een terugblik uit een korte, heftige periode, van de lokale omroep in Groningen, al meer dan 25 jaar geleden. Hans Knot, 16 februari 2019. Illustratie materiaal Theo van Halsema OOG Archief

Het leek allemaal zo mooi, lokale radio in Groningen, toen Radio Stad op 12 november 1984 officieel van start ging, hetzij eerst alleen via een signaal dat via een televisiekanaal op het lokale kabelnet was te ontvangen. Het was gesegmenteerde radio, waarbij diverse groeperingen een kans kregen. Het ochtendprogramma tot 9 uur was toebedeeld aan een groep die zich voornamelijk als Radio Groningen illegaal in de picture had gezet. Laat maar zien wat je kunt. Dat zou geen probleem zijn geweest als de faciliteiten optimaal waren geweest maar het plegen van een telefoontje in de uitzending kon je de eerste periode vergeten en dus werden nieuwsitems thuis de dag ervoor al opgenomen en gemonteerd. Nieuws was dus geen nieuws meer bij uitzending. Ikzelf mocht het lokale radiostation officieel openen en om zeven uur in de ochtend ging ik van start met het programma en 12 minuten later bleek dat de conciërge van oude schoolgebouw aan de Donderslaan in Groningen vergeten had het signaal van de studio door te schakelen op het kabelnet van de stad Groningen. Gelukkig had ik een bandopname gemaakt zodat de officiële opening wel bewaard bleef. Het bleek het begin van een zeer moeilijke periode waarbij wel gezegd dient te worden dat allerlei groeperingen zich volop inzetten tot het mogelijk slagen van Stadse radio. Er waren verzoekplaten programma’s maar ook praatprogramma’s onder meer voor de studenten in Groningen. Velen draaiden de knop van de radio maar weer op een ander kanaal op de kabel wanneer volgens hen de linkse rakkers weer een programma hadden. In de periode dat ik voor de Stad Radio actief ben geweest zijn er alleen vergaderingen van het ochtendteam geweest ten huize van mijzelf om de muziek voor de komende week te bepalen en andere zaken door te spreken. Nooit is er een algemene vergadering geweest van de diverse secties binnen de lokale omroep in Groningen. De winter van 1984-1985 bracht wel bijzondere momenten. Op een vroege ochtend bleek de Koning Winter plotsklaps zo te hebben toegeslagen dat het niet mogelijk was binnen een half uur, dat ik normaal nodig had, van de wijk Selwerd naar de Donderslaan in het zuiden van de stad Groningen te gaan. Dus besloot ik een uur eerder op pad te gaan na eerst een stevig ontbijt te hebben verorberd met in gedachte dat er aan de Donderslaan alleen slappe koffie of thee eventueel aanwezig was. Aangekomen in de Donderslaan, waar inmiddels de technische faciliteiten enigszins waren verbeterd, nam ik eerst contact met de meteo van het vliegveld Eelde om de verwachtingen voor de toen komende dag op te nemen om later in het programma aan de luisteraars te laten horen. Een tweede telefoongesprek liep minder voorspoedig dan verwacht. Ik belde, voor de uitzending, met de wachtpost van de Rijkspolitie met de vraag wat er zoal was te verwachten voor de weggebruikers in de omgeving van Groningen. Een juffrouw op de desbetreffende centrale vroeg aan de dienstdoende commandant mij te woord te staan en noemde de naam van ‘Radio Stad’. Hij stelde duidelijk hoorbaar niet te willen praten met een medewerker van een piratenstation. Ik deelde mede dat het ging om een van de eerste legale lokale radioprojecten, toegewezen vanuit het ministerie van WVC, maar de man bleef volharden. Ik liet de Uher recorder meelopen en zo is deze opmerking niet alleen destijds in de uitzending van Radio Stad geweest maar verscheen het nodige aan commentaar in de lokale krant en is het commentaar bewaard gebleven als historisch moment. Het werd tijd voor mij andere dingen op radiogebied te gaan doen. OOG Radio vertrok naar de binnenstad van Groningen ik hoorde nog wel de nodige strubbelingen via radiovrienden die er nog wel werkzaam waren, zoals Theo van Halsema en Jan Fré Vos. Ook in de media verschenen met bepaalde regelmaat door de jaren heen de nodige berichten over de slechte situatie binnen de lokale omroep, mede door financiële tekorten en het terugtrekken van de subsidie door de gemeente Haren, die mee profiteerde door speciale programma’s gericht op de eigen gemeente. Zowel bij de verhuizing vanuit het centrum (Oude Boteringestraat) als ook het 25-jarig bestaan werd ik nogmaals uitgenodigd om over het prille begin van de lokale radio herinneringen op te halen. Wordt vervolgd. Hans Knot, 9 februari 2019

Van de Golden Radio NL server, met dank aan Jean-Pierre Legein Radio 0511 - 26122004 - 1400-1700 Uur - KerstLive - Diverse DJ's & Met Plaat Voor WMR Radio Koksijde https://pixeldra.in/u/vuBEKP

Hij was vaak te horen in radioprogramma’s, had vanaf 1971 zijn eigen geinlijn, waarbij die mensen die behoeftig waren om eens goed te lachen, konden bellen met de geinlijn om de dagelijkse mop te horen van de Amsterdammer Max Tailleur, die in 1990 op 81-jarige leeftijd kwam te overlijden. Met ongeveer 3000 moppen, veel Sam en Moos achtige, liet hij enorm veel na om te lachen. Tenminste als je van die vorm van humor hield. Maar Max Tailleur was ook bekend van de actie ‘De zak van Max’, inzameling van kleding ten bate van de arme behoeftige medemens. Via radio en televisie werd deze actie volop gepromoot en een enorm succes. Charitatieve instellingen hebben later deze actie overgenomen, waarbij te denken valt aan de regelmatige rode zakken van het Leger des Heils die in de brievenbussen vallen, of de grote bakken van ondermeer het Rode Kruis, waarin overdadige kleding en schoenen kunnen worden gedeponeerd voor hergebruik door mensen die leven onder de armoedegrens. Met kleine advertenties, om even terug te gaan naar de Geinlijn, werd deze onder aandacht van de Nederlanders gebracht. Het was mogelijk voor een bedrag van 20 cent de dagelijkse mop te beluisteren en dan diende je te telefoneren met het nummer in district Amsterdam 020-211811. Maar het ging behoorlijk mis in Groningen, want de destijds in de Asingastraat wonende mevrouw Wijninga werd in de avond van 13 mei 1971 liefst 78 maal gebeld. Dat was niet voor haar normale werkzaamheden als verzekeringsagentschap maar omdat mensen nieuwsgierig waren naar de mop van de dag. Men had gewoon vergeten het kerngetal van Amsterdam te draaien, waardoor men automatisch terecht kwam bij mevrouw Wijninga. Ook de daarop volgende ochtend was het diverse malen raak doordat de Groningers niet goed het nummer hadden gehoord op de radio dan wel hadden gelezen in de kleine advertenties. Natuurlijk had Wijninga liever in dezelfde periode enkele lucratieve verzekeringen afgesloten in plaats van al die ongein over haar heen te krijgen. Uiteraard was het voor het Nieuwsblad van het Noorden, de regionale krant voor Nederland, de reden met Max Tailleur te bellen om de problemen die er in de Asingastraat waren, te melden. De moppentapper had een kwiek antwoord door te stellen dat hij de vrouw wel een moppenboekje zou sturen zodat, wanneer ze weer gebeld werd, een smakelijke mop kon vertellen. Ook in het daarop volgende weekend was de vrouw tientallen malen gebeld en telkens onterecht. Ze had dan ook besloten ‘de hoorn naast de haak’ te leggen tijdens het destijds veel bekeken programma ‘de kleine waarheid’, met Willeke Alberti in een van de hoofdrollen. Maar er waren niet alleen problemen in Groningen want ook in Amstelveen klaagde men dat op bepaalde momenten de lijnen zo overbezet waren dat er geen verbinding mogelijk was, waardoor veel zakelijke ondernemingen in de problemen kwamen. Vergeet niet dat in die tijd de technische ontwikkelingen lang niet zo ver waren als nu en er een beperkt aantal verbindingen tegelijk mogelijk waren binnen een bepaald deeldistrict. En wat stelde Max Tailleur desgevraagd op de radio? “Ik overweeg de lijn overdag uit te zetten. Geen mens heeft kunnen voorzien dat de Geinlijn een zo groot succes werd. Maar ik begrijp ook dat het voor mevrouw Wijninga in Groningen het meer een pijnlijn is geworden.” Hans Knot, 25 augustus 2018

Ik neem je mee terug naar 1 maart 1969. In krant van die dag in Groningen stonden tal van advertenties op het gebied van amusement. Zo probeerde het toen bekende uitgaanscentrum Beijering in Vlagtwedde onze aandacht te trekken met optredens van de Heikrekels en Howard Carpendale. In Roden was het mogelijk in ‘Onder de Linden’ naar de Buffoons te gaan. Verder traden ondermeer in het noorden op: the Motions, Blues Dimension, Oscar Harris and the Twinkle Stars en verscheen Ruud van Broekhoven in De Berenkuil aan de Grote Markt als deejay. Maar een hele groep andere Groningers had het voornemen die avond van een concert te gaan genieten in de Korenbeurs aan de Vismarkt in Groningen. Het in die tijd als progressieve jongerencentrum omschreven Provadja, onderdeel van een landelijk netwerk van groeperingen die zich bezighielden met het organiseren van alternatieve bijeenkomsten, had voor die dag een lange manifestatie bedacht te houden vanaf 4 uur in de middag in voornoemde Korenbeurs in Groningen. Meer dan duizend enthousiaste Groningers waren aanwezig bij de manifestatie, die de geschiedenis is ingegaan als ‘Rovers Return’. Wat de aanwezigen niet direct hebben gemerkt is dat er in de loop van die betreffende zaterdag tal van kleine irritaties zich voordeden tussen de organisatie en de beheerder van de Korenbeurs, zichzelf de beursmeester noemende heer D. Visser. Zoals zo vaak met festiviteiten van deze aard was er enige uitloop maar mede door gekonkel dat gedurende de gehele dag plaats had gevonden vond Visser dat de afgesproken eindtijd van de happening ook definitief de eindtijd diende te zijn, namelijk 12 uur middernacht. En toen ging het licht aan en vond Visser het wel genoeg en dus voor hem tijd om naar huis te gaan. Verontwaardiging bij het publiek want de belangrijkste act van Rovers Return was een optreden van de Britse formatie Fleetwood Mac. Visser had namelijk niet alleen het grote licht aangedaan maar ook de elektriciteitstoegang tot de geluidsinstallatie van Fleetwood Mac afgesloten. Het was de tijd van de eerste samenstelling van de Britse formatie, die al een top tien hit in Nederland had gehad voordat ze in welk ander land hadden gescoord. Laten we maar rustig stellen: met dank aan Radio Veronica destijds. Ter opfrissing even titels van songs die al waren doorgebroken: ‘Need your love so bad’, ‘Albatros’ en ‘Man of the world’. In ieder geval toen Visser de lichten had aangedaan en vervolgens de geluidsinstallatie had afgesloten stond de Britse bluesgroep, zoals ze destijds nog werd ingedeeld, volledig onwennig op het podium in een onwezenlijke sfeer. De maandag erna was in de krant te lezen dat vervolgens horden mensen, te midden van kapotte pilsflessen, bassist John MccVie met een aantal stevige vloekgeluiden hadden gehoord vanwege de anticlimax van het festival. Solo gitarist was destijds Peter Green, die de zaal toeschreeuwde dat, wanneer het zou toegestaan zijn, de groep nog een nummer zou spelen terwijl hij tevens de excuses namens de hele formatie aanbood. Gelukkig was Visser verstandig en sloot de geluidsinstallatie weer aan waarna nog een nummer kon worden gespeeld, hoewel duidelijk was te zien dat John McVie er eigenlijk geen zin meer in had. Tijdens het festival was er trouwens een lichtshow verzorgd door Bunk Bessels, die af en toe de Korenbeurs in een toverachtig toneel plaatste. Even terugkomend op de eerder gememoreerde conflicten tussen de beursmeester en de organisatoren van Provadja Groningen kan worden gesteld dat laatstgenoemden erop hadden aangedrongen de pils uit plasticbekers te laten drinken en geen flesjes te verkopen daar men tijdens eerdere festival daar de nodige problemen mee had gehad. Visser besliste echter anders en inderdaad was er, een half uur voor het begin van het optreden van Fleetwood Mac een ernstig voorval in de Korenbeurs daar een aantal van de aanwezigen nogal gevaarlijk met lege flesjes begon te gooien. Waarschijnlijk omdat een zekere Aimee direct werd ingezet om op te treden, werden ernstige ongelukken voorkomen. Ze trad dan ook op met ontbloot bovenlijf. Voor die tijd was het helemaal niet zo gek dat er tijdens zo’n festival rechercheurs in burger aanwezig waren om vooral het gebruik van drugs en zedenovertreding in de gaten te houden. Ook zij genoten van de kleurendia’s verzorgd door Bunk, waarbij af en toe ook voor die tijd pornografische plaatjes voorbijkwamen. Opmerkelijk tijdens het festival was het optreden van de uit Roden afkomstige Michel Bellinga. Gestoken in een witte coltrui en een rode smoking liet hij het publiek al dan niet genieten van accordeonmuziek met als doel aan te tonen dat er ook jeugd was die niet alleen van beat- en bluesmuziek hield. Bunk verraste het publiek ook met de vertoning van een song van Dylan, Don’t look back, geprojecteerd op een van de muren van het gebouw, waarbij hij vertelde dat hij deze opname had gekregen via Ringo Star. Een echt Gronings tintje, tijdens het festival waar f 6,50 entree diende te worden betaald, was trouwens het optreden van de formatie Solution die haar eenjarig bestaan dat weekend vierde, ondermeer met een jamsessie met andere muzikanten. De Groninger popscene had in ieder geval weer iets om over te praten en of Visser nadien belaagd is door ontevreden bezoekers kan helaas niets worden vermeld. Wel dat Fleetwood Mac een wereldgroep zou worden en decennialang zou optreden ondermeer met het nummer ‘Don’t stop now!’ Hans Knot, 13 januari 2018

Op 17 december 1965 stond op pagina 7 van het Nieuwsblad van het Noorden een advertentie, die zogenaamd was geplaatst in opdracht – zo bleek veel later - van het Groninger Studentencorps. In dit corps waren diverse studentenverenigingen vertegenwoordigd. Op tal van manieren manifesteerde dit corps zich. Die keer riep men in de advertentie de jongeren van Groningen op om gezamenlijk te vieren dat de stad Groninger formatie ‘The Tigers’, in de advertentie werd gewag gemaakt van het orkest, was uitgeroepen als de beste beatgroep van het noorden. Let wel het was een paar maanden voor de doorbraak van Cuby and The Blizzards. Men verzocht jong Groningen dezelfde avond tussen 8 en 9 uur massaal naar de Grote Markt te komen. Wat een leuk feestje diende te worden liep die avond echter uit op wilde taferelen. De regionale krant meldde de volgende dag dat de ‘happening’ rond de beatgroep op de Grote Markt was uitgelopen tot een ‘meppening’. ‘Honderden tieners, kennelijk teleurgesteld door het tamme verloop van het per grote advertentie aangekondigde gebeuren, hebben geprobeerd alsnog aan hun trekken te komen door tussen acht uur en kwart over tien de binnenstad op stelten te zetten.’ Het bleek dat ze behoorlijk tekeer waren gegaan want er werden ondermeer fietsenrekken op de rijweg gesmeten en auto's beschadigd. De politie, waarvan hoofdbureau in de directe omgeving van de Grote Markt was gehuisvest, zette direct een ploeg in om de orde te herstellen. Acht politiemannen, onder aanvoering van inspecteur P. A. Spakman, moesten verscheidene charges met de gummiknuppel uitvoeren, eer de rust in de binnenstad van Groningen terugkeerde. Voor elf uur die avond zaten er elf jeugdige knapen in de cellen van het hoofdbureau. Ze werden in de loop van de nacht weer naar huis gestuurd, nadat tegen een aantal van hen proces-verbaal was opgemaakt. De Rocking Tigers probeerden tegen acht uur per auto naar de Grote Markt te rijden. Bij het beeld ‘De Grote Verscheuring’, die een paar weken eerder was geplaatst en ingewijd, zouden ze door een groep Vindica-tleden, ter ere van hun eerste grammofoonplaat, gehuldigd worden. The Rocking Tigers liepen in de Herestraat al vast in de versperringen, die hun fans daar hadden opgeworpen. Uiteraard vroeg de aanwezige verslaggever een reactie aan de woordvoerder van The Rocking Tigers, de toen 24-jarige Johan Bolt. “We schrokken ons dood, we hadden het heel rustig en netjes willenhouden, maar we zagen toen al wel dat de zaak volkomen uit de hand liep. Van schrik hebben we besloten de huldiging binnenshuis te laten gebeuren. We hadden de grootste moeite om bij Mutua Fides binnen te komen. Op de markt stond al een enorme menigte, die steeds maar schreeuwde van ‘We want Tigers! We want Tigers!” Toen de Rocking Tigers niet tevoorschijn kwamen — ze hadden trouwens niet eens instrumenten bij zich — trok de menigte schreeuwende tieners via de Herestraat naar het Zuiderdiep. Ze brachten vervolgens het verkeer tot stilstand en begonnen aan vastgelopen auto’s te schudden. Ze trapten er tegenaan en klommen er in sommige gevallen bovenop om op het dak van de voertuigen wilde dansen uit te voeren. Voor de politie, die zich tot dan toe vrij passief had gehouden, was dat het moment in te grijpen. De gummiknuppels – destijds veelvuldig bij rellen gebruikt - kwamen tevoorschijn en links en rechts werden rake klappen uitgedeeld. Ongeveer terzelfder tijd kwam het ook op de Grote Markt tot een treffen tussen de politie en grote groepen jongelui, die de zuidelijke rijweg met fietsenrekken blokkeerden, waardoor ook daar het verkeer kwam vast te zitten. De verslaggever van de krant slaagde erin ook Inspecteur Spakman, op dat moment de eindverantwoordelijke van de gemeentepolitie in de Martinistad, heel kort aan het woord te krijgen: “Het is een wonder dat er geen ongelukken gebeurd zijn". Foto: Nederbiet.nl Trouwens de Rocking Tigers zelf liepen ook nog klappen op toen ze omstreeks tien voor negen onthutst de sociëteit Mutua Vides aan de Grote Markt verlieten. Ook de manager van The Rocking Tigers werd de volgende ochtend geïnterviewd: “De studenten waren eerst erg boos op ons, omdat wij door het plaatsen van die advertentie een rel zouden hebben uitgelokt," aldus Eddy Harms, “maar dat is de ellende juist: wij hebben helemaal geen advertentie geplaatst. We hebben er ook geen idee van wie het wel gedaan heeft. Een of andere grapjas misschien, of iemand van een concurrerende band, die ons op deze manier dwars wilde zitten. Wij zijn uiteraard blij met publiciteit, maar wat er nu gebeurd is hebben wij in de verste verte niet gewild. Die advertentie is de oorzaak geweest van alle ellende. Wij hebben er beslist niets mee te maken, dat hebben we gisteravond ook nog tegen de politie gezegd." Een woordvoerder van het Nieuwsblad van het Noorden verklaarde in de krant dat de advertentie aan de advertentieadministratie telefonisch was opgegeven en dat iemand een gefingeerde naam had gebruikt en tevens een verkeerd adres had opgegeven. Het bleek dat The Rocking Tigers het een bijzondere nare zaak vonden, omdat ze vreesden dat hun goede naam erdoor geschaad werd. De rellen van bijna vijftig jaar geleden doen me, hoewel in kleine schaal, denken aan het project X, waardoor de gemeente Haren enige jaren geleden zeer negatief in de publiciteit kwam. Hans Knot, 17 februari 2018

Samen staan we sterk! Vandaar mijn oproep. Op dinsdag 7 februari liepen zo'n 4500 mensen door het centrum van Groningen. Omgerekend naar Nederlandse aantallen / dichtheid, was dit aantal groter dan de demonstratie op het Malieveld Den Haag op 18 april 1973. 4500 In een periode waarbij demonstreren en fakkeltochten niet meer van deze tijd zijn! Ook nog eens in het (te) nuchtere Groningen. Let's go! Petitie al getekend? Klik op de volgende link. Petitie 'Laat Groningen niet zakken' Waarom? Nou … Kijk zondag 12 februari: Documentaire RTV NOORD 19.00 uur en 21.00 uur (www.rtvnoord.nl): Trailer 'RTV Noord De Stille Beving'. En de trailer 'De Stille Beving' https://youtu.be/3Fvt2nJv0Ns NPO 2 22.35 uur Trailer KRO Kruispunt Waarom? Neem nog even de moeite: Lubach op zondag. Op een simpele manier uitgelegd hoe de politieke lijntjes lopen: Reportage op het jeugdjournaal: En hierbij een reactie van 'onze' Minister President bij Jinek op de avond van de demonstratie, via de monoloog van Bram Douwes: 'Ik ben [lees: Rutte is..] er geweest'... nou niet hè... *Onderzocht detail: 90% van de gelden gaan naar de zogenaamde 'overheadkosten' en 10% wordt uitgekeerd. Alvast bedankt voor je steunbetuiging! Foto: Ida F. Mulder - Bureau Redlum

Van de Golden Radio NL server, met dank aan Theo 24-04-1992 19.00-19.40 OOG Radio, Goed gemutst (9) Live vanuit Cafe Kachel http://www39.zippyshare.com/v/t54Povv8/file.html