Doorzoek de gemeenschap

Dit jaar is het al meer dan twee decennia dat mijn International Radio Report verschijnt en wereldwijd wordt verspreid. Eén van de lezers die bijna bij iedere aflevering reageert en een update geeft over zijn eigen activiteiten of herinneringen uit zijn lange loopbaan brengt is Michael Pasternak. Ook heeft hij, al weer jaren geleden, mij toegang gegeven tot zijn persoonlijk foto-archief. Op die manier kunnen zijn fans en mijn volgers stukje voor stukje kennis maken met wie hij is, namelijk de deejay Emperor Rosko. De columns van mij betekenen vooral terugblikken en dit keer neem ik je mee naar de jaren zestig van de vorige eeuw toen Michael Pasternak ook al in de belangstelling stond. Helaas stond in het gevonden krantenknipsel over ‘Franse tieners kozen Rosko tot hun nieuwe idool’ geen aanwijzing uit welke krant het afkomstig was, laat staan een datum van publicatie. Ik neem aan dat het 1968 is geweest. Het leek er op dat de fans van Rosko het hem behoorlijk moeilijk maakten om zijn dagelijkse show, die in Parijs voor Radio Luxembourg iedere doordeweekse middag vanaf 5 uur werd uitgezonden, te kunnen maken want op weg naar de studio was, volgens journaliste Constance van der Valk, het alsof Rosko een veldslag diende te maken om zijn radiostudio te kunnen bereiken. Ze was van mening dat Rosko een idool was geworden omdat men was uitgekeken op de topsterren. Enkelen uitgezonderd zoals Johnny Halliday. Nee het was de geliefde deejay die plaatsjes draaide en praatjes maakte via de microfoon in zijn programma Minimax. Ook wist Constance te melden dat op het MIDEM in Cannes, waar onder meer Tom Jones en The Surpremes aanwezig waren, het the Emperor Rosko was die de meeste belangstelling kreeg. Tijdens het MIDEM was Rosko aanwezig om in de middag, vanuit een glazen studio, programma’s te presenteren terwijl in de avonduren hij ook nog in een van de vele clubs in Nice een show weg gaf. Als hij in de middag bij de studio aankwam stonden honderden gillende meisjes hem op te wachten om een foto te maken of een handtekening te bemachtigen of probeerden hem even aan te raken. Hij stal de show door of in roomwitte sportauto te arriveren of met een glimmende motor, waarbij het stuur duidelijk verhoogd was en voorzien van talloze toeters. Maar ook om de glazen studio stonden tal van jonge vrouwen, zo constateerde Constance, hem kushandjes te geven en gaf Rosko alle ruimte om zich te laten bewonderen. Zijn shows waren destijds swingend waarbij Engels, Frans, Spaans en Duits werd gesproken en de oudere aanwezigen op afstand stonden te kijken en zich verbaasden over de omvang van zijn populariteit. Immers was het maar een deejay. Op dat moment was Michael Pasternak slechts 25 jaar en officieel afkomstig uit Californië. Hij was zoon van de wereldberoemde filmregisseur Joe Pasternak. Volgens de journaliste was zijn carrière bij Radio Caroline jammerlijk mislukt. Intense volgers van het station destijds weten wel beter, hij was immens populair. Bij Radio Luxembourg verdiende hij destijds liefst het gigantische salaris van f 50.000,-- per maand, hetgeen hem snel tot miljonair maakte. Niet voor niets dat hij pronkte met het gegeven dat hij zich Emperor Rosko mocht noemen. Hier vind je een blog door en over Rosko jaren geleden geschreven: https://emperor-rosko.blogspot.com/p/40-years-of-radio-caroline-by-hansknot.html Ondanks zijn 82-jarige leeftijd is The Emperor nog steeds actief op radiogebied: https://emperorrosko.net/ En hier meer of het MIDEM festival dat sinds 1967 wordt georganiseerd: https://en.wikipedia.org/wiki/Midem Afbeelding: Hans Knot en Emperor Rosko in de Sugar Reef London 2007 (foto Martin van der Ven)

What a way to start the week. Radio Luxembourg 208 1973 05 22 with Tony Prince, Mark Wesley, Paul Burnett and Dave Christian from 20.30 up till 03.00 total time 6 hours and 15 min. From the André Blondeau recordings OEM. https://filesender.surf.nl/?s=download&token=165a0402-55ae-468c-9ce1-cd9da99c2a89

Tijd om eens in de nostalgie te duiken van 1962, het jaar dat ikzelf bewust allerlei dingen uit radiobodes, kranten en leesportefeuilles begon te knippen. Dat laatste was vooral mogelijk daar mijn ouders een abonnement hadden op de editie die zes weken achter liep op de verschijningsdatum van de bladen. Dit betekende dat de bladen, nadat er andermaal een map was gekomen, mochten worden behouden. Ze verdwenen dat enige tijd onder in een bank in de kapsalon waar opbergruimte was gecreëerd. Eigenlijk zonder nostalgische gedachten werden de knipsels, klein en groot, in een oude enveloppe gedaan en destijds bewaard. En inderdaad al die decennia later zijn die knipsels nog steeds in mijn bezit en zijn met 4 verhuizingen meegegaan naar een ander adres. Het lijkt mij leuk een aantal van die knipsels naar voren te halen. Ik heb bij lange na niet bij elk knipsel een datum gezet maar wel het jaar van afkomst en dus 1962. Er heerste bij ons thuis een heerlijke warme familiesfeer waar veel gezamenlijk werd gedaan en waarbij, naast het kerkelijke gebeuren dat toen een redelijk centrale plek had, vooral ontspanning via radio en in matigheid de televisie een rol speelde. Dat laatste had de entree gedaan in het begin van 1960, hoewel mijn oudste broer Jelle een ander jaar als binnenkomst aangeeft. Ikzelf herinner mij dat ik in 1960 een ernstig ongeluk had gehad dat een lang herstel in ziekenhuis en thuis noodzakelijk maakte. Mijn eerste herinneringen van kijken naar televisie zijn dan ook de beelden, uiteraard in zwart-wit, van de Olympische Zomer Spelen, die dat jaar in Rome werden gehouden. Wilma Rudolph komt daarbij op mijn oogspiegel. Maar radio was en is nog steeds de belangrijkste manier van beleving binnen de familie. Het eerste knipsel wat uit de map 1962 tevoorschijn kwam betrof een serie hoorspelen waarnaar binnen ons en vele andere gezinnen naar werd geluisterd. En vele decennia later besef ik mij met volle teugen dat wij toen bezig waren via het luisteren naar radio, een beleving visueel te maken door intense aandacht. Ik was 13 jaar toen in 1962 één van de hoorspelen met meer dan normale aandacht werden gevolgd. Leeftijdgenoten zetten zich meteen schrap als ik de naam ‘Paul Vlaanderen’ noem. In 1962 was er ‘Het Margo Mysterie’ in acht afleveringen die om 9 uur in de avond wekelijks werd uitgezonden op de radio. Van origine geschreven door Francis Durbridge en voor Nederland vertaald door Johan Bennik. Zoals destijds bij elk hoorspel diende er muziek ter begeleiding worden gecomponeerd en gebracht, waarvoor in Nederland destijds Koos van der Griend verantwoordelijk was. Bekende en minder bekende namen uit de hoorspelkern van die tijd waren er te horen, waaronder Jan van Ees, Eva Janssen, Wiesje Bouwmeester, Dick Scheffer, André Carrell (de vader van) en Donald de Marcas. In totaal werden er vanaf 30 september 1962 door de AVRO acht afleveringen uitgezonden op zondagavonden. Tot mijn verrassing zijn delen uit de serie terug te vinden op internet. Speciaal voor diegene die het nog een keer wil horen maar ook voor diegene die graag wil beleven wat destijds via de radio anderen iedere keer weer kon boeien. https://www.google.com/search?client=firefox-b-d&q=margo+mysterei Radio luisteren is een gezonde ziekte gebleken waarbij als jonge knaap toch bepaalde dingen gingen opvallen. Zo was er een grote variatie aan Nederlandstalige programma’s op Radio Luxembourg, waarvan ik graag het programma ‘Discolunch’ noem dat op de dinsdagmiddag werd gepresenteerd door Pierre van Ostade. Het kwam dan ook heel vreemd over dat dezelfde presentator opeens ook op Radio Veronica was te beluisteren en wel iedere dinsdag en donderdagmiddag om half 6 met ‘Het Platenpallet’. Kijk eens naar het overzicht van de Nederlandse programma’s op Radio Luxemburg in 1962, misschien vallen er namen op. In ieder geval is er een naam vet gedrukt en dat was dan ook de man die op dat moment verantwoordelijk was voor het merendeel van de programmering. Guus Janssen Jr. kwamen we later weer tegen bij Strengholt en had derhalve ook weer een vinger in de muzikale pap bij de zeezender Radio Noordzee. Maar Guus Janssen Jr. was in 1962 niet alleen bij Radio Luxemburg actief want hij was tevens hoofdredacteur van het blad Muziek Parade. Onder hem was een aantal later bekende lieden actief met het interviewen van artiesten en het schrijven van artikelen, waaronder Willem O Duys, Joop van Rhijn, Michiel A. de Ruyter en Cees van Zijtveld. Een ander knipsel, dat ik uit die tijd heb bewaard, is een pagina met songteksten die in de maand februari 1962 werd afgedrukt in Muziek Parade. Eén van de teksten betrof het nummer ‘No more’ van Elvis Presley dat in een van de uitzendingen van VARA’s Top of Flop (wie keek er niet naar) hevig werd bekritiseerd door panellid Ria Valk, wat vele van de Elvis Presley fans niet pikten. De song haalde de hitparade in Nederland nooit maar dit had niets met de kritiek van Ria Valk te maken. ‘No more’ was een song uit de film ‘Blue Hawaii’ en werd door RCA alleen op de Soundtrack LP van de film op de markt gebracht. Maar er waren natuurlijk veel meer gebeurtenissen dan radio beluisteren die de moeite van het herinneren waard zijn. In Amerika was er allereerst een opmerkelijk bezoek toen Gherman Titov, de Russische kosmonaut, een bezoek bracht en daarbij werd vergezeld door zijn jonge echtgenote Tamara. John Glenn, de eerste Amerikaanse ruimtevaarder, begeleidde hen en liet het duo ondermeer de Freedom 7 zien, een toestel van waaruit astronaut Shepperd de eerst sprong in het heelal maakte dan wel een ruimtewandeling. Veel publiciteit trok het bezoek en men wilde de Rus zoveel mogelijk laten zien, waaronder een filmvoorstelling van ‘The West Side Story’, een film waarmee dat jaar een Oscar werd gewonnen. Gherman Titov was al eerder vanuit Amerika uitgenodigd om vooral Cape Carnaveral te bezoeken, waarop hij niet was ingegaan. Na aankomst hebben zijn gastheren vele malen het verzoek herhaald maar hij zou de Amerikaanse ruimtevaartbasis niet bezoeken, dit zeer tegen de zin van de Amerikaanse autoriteiten in, die wereldwijd hadden willen stunten met verslaggeving van het bezoek. Soms denk je wel eens terug aan al het lekkers dat in die jaren werd geboden. Zo herinner ik me opeens de speciale koekjes met krentjes erin die waren te vinden in pakje met tien soorten koekjes van het merk ‘Verkade’. Verpakt waren ze in een doosje met tien vakjes voorzien van knisperend papier in de kleur rood. Daarnaast onder meer ‘Café Noir’’ en ‘Lange Vingers’. Terecht dat het advertentiebureau achter de onderneming de producten van Verkade aanprees als ‘daadwerkelijk onweerstaanbaar’ en dat alles was afkomstig uit Zaandam. Op de Duitse televisie, wij hadden het geluk signaal te kunnen ontvangen via de steunzender ‘Aurich’ even over de Duitse grens, keek je ook naar de reclame, iets waarop wij in Nederland nog jaren op dienden te wachten via de Hilversumse omroepen. En wat me direct te binnenschiet zijn de klinkende reclames voor ‘4711’, Eau de Cologne, en voor een drankje die werd aangeprezen door een persoon met een bijzondere warme en tevens donkere stem. ‘Asbach Uralt’ werd trouwens ook in de Nederlandse dagbladen aangeprezen als een ultieme belevenis. Een volgende keer meer omtrent herinneringen aan 1962 Hans Knot, 30 april 2022

From May 1973 is the following recording from Radio Luxembourg. From the days Tony Prince, Dave Christian, Paul Burnett and Kid Jensen could be heard. The long recording made in Neuily sur Seine is not too good quality but it sounds like many heard the station in those days. It’s three week available from today November 4th 2021 https://filesender.surf.nl/?s=download&token=029a7456-7332-4bcf-ba7c-8ea15a70508f

Radio luxemburg - 16 08 1977 https://pixeldrain.com/u/Q8bS1Lpo

BEATLES TOP 10 - RADIO LUXEMBOURG (BIG L) https://pixeldrain.com/u/JbvpnWvP

https://www.alamy.com/search.html?CreativeOn=1&adv=1&ag=0&all=1&creative=&et=0x000000000000000000000&vp=0&loc=0&qt=radio luxembourg&qn=&lic=6&lic=1&imgt=0&archive=1&dtfr=&dtto=&hc=&selectdate=&size=0xFF&aqt=&epqt=&oqt=&nqt=&gtype=0

Eind september 2017 werd het 50-jarig bestaan van BBC Radio One en BBC Radio Two uitgebreid gevierd middels tal van programma’s waarin niet alleen de prominenten voorbij kwamen maar ook de kleinere namen. Op BBC Radio 2 was op zowel 26 als 27 september een programma in twee delen te beluisteren waarin Johnny Walker de presentator was. Alle andere stemmen waren volgens mij voor even veel belangrijker, namelijk die van rond de 15 luisteraars die hun al dan niet ongezouten mening gaven over de programmamakers en de muziek die in de loop der jaren is gemaakt op BBC Radio Two. Als je 50 jaar radio beschouwt dien je daar zeker de tijd voor te nemen en dat had het productieteam achter dit programma zeker gedaan want vele mooie zinsnedes kwamen voorbij in de twee uren. Ik heb zeer geinspireerd naar tal van opmerkingen geluisterd waarbij allerlei – vooral muzikale – herinneringen naar boven kwamen. De voornamen van de stemmen die aan het woord kwamen werden op het einde van het eerste uur genoemd en de personen die waren geinterviewd kwamen uit alle delen van Groot Brittannië. Een stem herkende ik vrijwel direct bij het aanhoren van zijn verhaal omdat hij recentelijk nog Bob Lawrence had geïnterviewd voor het radiostation waarvoor hij werkt. Hij werd afgekondigd als Robert en we kennen hem als Robbie Owen van ondermeer The Voice of Peace. In het programma, het kon niet uitblijven, werd veelvuldig de naam van John Peel genoemd die eerst via Radio London in 1967 naam had gemaakt met de presentatie van The Perfumed Garden, een programma met afwijkende muziek als het aan veel luisteraars lag. Maar blij was ook een grote schare luisteraars die het gedurfde traject van Peel op de 266 meter zeer bewonderde. Nadat de BBC Radio One en Radio Two in september 1967 had geïntroduceerd en er een einde was gekomen aan de BBC Light Program stapten vele voormalige zeezenderdeejays de voordeur in van Bush House. Het betrof het hoofdgebouw van de BBC, en natuurlijk was John Peel ook van de partij, die ondermeer de progressieve muziek naar de luisteraars op de 247 meter, de toenmalige AM frequentie van Radio One, zou gaan brengen. David Christian (foto archief Freewave Nostalgie 12013) Het was tegen het einde van de jaren zestig van de vorige eeuw dat steeds meer radiostations het aandurfden gedeeltelijk af te wijken van het veel geliefde Top 40 format en zich gedurende enkele uren per week te richten op het meer progressievere werk uit de muziekwereld. De strijd die er tussen de diverse stations op die manier ontstond laaide steeds meer op in het daarop volgende jaar. Het was dezelfde BBC Radio One dat tegen het einde van 1970 iedere avond tussen 6 en 7 uur een programma bracht met de voor die tijd beste live groepen, zoals Uriah Heep, Emerson Lake and Palmer en The Wallace Collection. Vooral de laatste formatie was zeer opmerkelijk aangezien het om een Belgische groep ging. Op de zaterdagmiddag was er het programma Top Gear met als presentator John Peel, die toen al lange tijd beschouwd werd als de beste pleiter van de progressieve muziek. Op Radio London bracht hij veel muziek van vooral de West Coast van Amerika, waar hijzelf geruime tijd had gewoond. Bij herhaling noemde hij in zijn Perfumed Garden destijds dat een deel van zijn LP collectie nog niet gearriveerd was uit de Verenigde Staten maar dat, wanneer dat deel in Engeland zou zijn gearriveerd, het zeker snel een weg zou vinden naar de Galaxy, het zendschip vanwaar Radio London haar programma’s de ether in stuurde. Ook was hij op de zondagen te beluisteren via een programma met een speciale titel: ‘Sunday repeated on Wednesday’, Het was een programma dat er ook live uitging en dus een groot deel van de artiesten ook live optrad zoals Deep Purple, Humble Pie, Bloodwyn Pig en de formatie Yes. Maar de bewonderaars van progressieve muziek werden nog veel meer verwend en konden bijvoorbeeld afstemmen op de uitzendingen van Radio Geronimo. In de programmering van ’s avonds 11 tot ’s nachts 3 uur was het tijd om gehele LP’s met progressieve muziek uit te zenden. Het was een station dat in korte tijd enorm veel publiciteit kreeg en waarvan een aantal medewerkers een paar jaar later aan de wieg zou staan van Radio Seagull, destijds uitzendend vanaf de MV Mi Amigo van de Carolineorganisatie. Hier vind je de nodige informatie: http://www.radiogeronimo.co.uk/mmediareports.htm Het station was te beluisteren via de 205 meter en de krachtige zender van Radio Monte Carlo, waar men zendtijd had gehuurd. Men wilde op geen enkele manier een commercieel radiostation zijn en weigerde dus elke vorm van reclame in de programma’s. In plaats daarvan runde men een postorderbedrijf voor de verkoop van ondermeer posters en LP’s om het station in leven te kunnen houden. En natuurlijk dient een programma van Radio Luxembourg, uitzendend op de 208 meter, te worden genoemd. In nachtelijke uren was ‘Dimensions’ te beluisteren, dat door de Canadese deejay David ‘Kid’ Jensen werd gepresenteerd. Jensen kreeg in die tijd veel platen via relaties uit de VS toegestuurd en volgens zijn fanatieke volgers had hij zondermeer het beste programma. Anderen hadden toch wel problemen met de hoeveelheid aan fading die in de programmaontvangst van Radio Luxembourg zat. Dave Jensen was trouwens wel degene die als eerste het aandurfde uitgebreid aandacht te besteden aan een soloplaat van Neil Young met als titel ‘After the goldrush’. Hij was daarmee zo vroeg op de radio dat het nog drie weken zou duren alvorens de LP van Young in Engeland zou worden uitgebracht. Veronica had haar ‘Pearls before Swine’ momenten maar was slechts in de avonduren in een klein deel van Nederland te beluisteren. Ik was op de hoogte van het programma maar doordat ik in Groningen woon(de) was het nooit te beluisteren in de late uren van een dag. En dan was er nog een radiomaker in AVRO land die we niet mogen vergeten te noemen, namelijk Ad Visser. Hij had een progressief radioprogramma in de avonduren dat op 15 mei 1968 haar eerste uitzending had via het toenmalige Hilversum 3, dat door velen als nationaal popstation werd gezien. Maar tevens was er een groep mensen die men niet tot de luisterschare kon rekenen aangezien die Hilversum 3 zagen als het alternatief tegenover de zeezenders. Derhalve weigerden ze af te stemmen op het vergruisde popstation, dat eigenlijk als zodanig niet mocht worden genoemd. Het programma van Ad Visser heette ‘Super Clean Dream Machine’ en hield het vol tot de laatste uitzending op 29 september 1980. En bij Ad kon je dan ook terecht voor de meer progressievere muziek uit de laat jaren zestig zoals Country Joe and the Fish, the Jimi Hendrix Experience, het LP werk van The Byrds, the Fugs, Circus Maximus en veel meer. Er zijn luisteraars naar het programma van destijds van Ad Visser die nog steeds proberen te achterhalen welke muziek er werd gedraaid in vele programma’s. De reden is dat Ad Visser de gewoonte had vaak helemaal niets te vertellen over de gedraaide muziek. Kijk maar eens naar deze site: http://www.scdm.nl/laatste-nieuws Concluderend kan ik wel stellen dat het programma van Dave Christian, ondanks de late uitzenduren, op Radio Luxembourg mij het beste beviel en ik daar dan ook nog de nodige opnamen van heb bewaard. John Peel ben ik destijds niet zo blijven volgen hoewel dat vanaf de begin jaren negentig weer naar het positief beluisteren omsloeg. Gevolg was dan ook, nadat ik in de jaren zestig en begin jaren zeventig intensief single koper was, mede door mijn werk binnen de ziekenomroepen, ik vanaf de beginjaren zeventig me intensief heb gericht op het beluisteren en aanschaffen van het betere LP werk. En nog steeds, ondanks alle streaming mogelijkheden, heeft muziek vanaf een LP of CD nog steeds mijn absolute voorkeur. Hans Knot, 21 oktober 2017

AirChecks - Great 208 - Radio Luxembourg 01-83 https://pixeldra.in/u/jF_VNX

Luxemburg-19830809-0100-0200-BennyBrown-DiscoTop30 Opname afkomstig uit het archief van MusicRadioFan.