Doorzoek de gemeenschap

In deze column is het weer eens tijd voor een gastschrijver. Marcel Kort heeft in het verleden zich op het pad van het radiomaken begeven en wel door het via de illegale kanalen te proberen en kwam daardoor ook in aanraking met de autoriteiten. Een herinnering aan die tijd. ‘Half januari las ik een bericht betreffende oude programmabanden welke in 1979 in beslag zijn genomen door de Radio Controledienst. Deze banden bevonden zich op het radio zendschip de Magdalena van Radio Mi-Amigo 272. Vanwege een gebroken ankerketting kwam het schip binnen de territoriale wateren waardoor er beslag werd gelegd op schip en goederen. Normaliter worden in beslag genomen goederen geveild of vernietigd. Tijdens de berging hebben politieagenten vuilniszakken vol met platen en apparatuur ‘apart gezet’ in de stuurhut van het bergingsvaartuig. Dit heb ik uit eerste hand gehoord van de berger en als ‘bewijs’ hebben we een stapel Lp’s gekregen welke aan boord lag van het zendschip. In de jaren tachtig van de vorige eeuw ging al jaren het gerucht dat apparatuur, welke in beslag genomen werd bij bijvoorbeeld een onbemande studio (denk aan Akai tapedecks), door de heren van de RCD thuis een tweede leven kregen. Veel piraten gingen hun spullen dan ook kaalplukken, dat wil zeggen ontdoen van de kast en alleen het loopwerk nog aan de zender aansluiten. Recentelijk dacht ik opeens aan de ‘grote inval’ bij mij thuis. Ik woonde met mijn toenmalige vriendin aan de Vosmaerstraat 8B in Spangen. Een prima woning op de tweede en de halve derde verdieping. Achter de ruime huiskamer was een tweede kamer waar ik mijn (opname) studio had geplaatst. Op het dak een stonden een 27 mc en FM (ontvangst) antenne. Het was begin november, ik geloof 5 november toen ik even weg was. Mijn studio stond alvast ‘voor te gloeien’ want ik had nog wat opnamewerk te doen. Toen ik terugkwam stond er een aantal politie-busjes en een tweetal C10's voor de deur. Ik was nog niet echt geschrokken want mijn benedenbuurman handelde in drugs en dus ik dacht dat ze voor hem kwamen. Toen ik aankwam op de tweede verdieping krioelde het van de politie. Ze waren op zoek naar een vorige bewoner van het pand en ze hadden waarschijnlijk voldoende reden om deze man met grof geweld op te halen. In eerste instantie ging ik in de boeien maar die mochten snel weer af. Ik moest immer helpen met het identificeren van de apparatuur. Niet dat het veel hielp want ‘alles’ ging mee. Zelfs de antennes op het dak. Omdat ik weer ‘vrij’ door het huis kon bewegen wist ik wel bandjes, microfoons etc. achter een kast te gooien. Je hebt er weinig aan maar voor mijn gevoel had ik toch spullen ‘gered’. Nadat alles ontmanteld was bleef er een lege ruimte over. Ik mocht achter in de C10 mee naar bureau Marconiplein. Een berucht bureau want daar hielden ze niet zo van radiopiraten. Berucht is ook het stenen trapje naar de (dag) cellen. Arrestanten ‘struikelden’ wel eens bovenaan de trap. Ik werd in een dagcel gepropt met een dronken man die bij Schiedam in de bocht zijn auto in de kreukels had gereden. Het was erg warm in de cel, de stank van de alcomobilist maakte het niet echt beter. Uiteindelijk mocht ik naar boven en zag ik (een gedeelte van) mijn apparatuur voor de laatste keer. De twee keer 300 watt audio-versterker werd door de agent aangezien voor een zender of in ieder geval een vermogensversterker. Dat heb ik maar laten veranderen. Aan het einde van de dag mocht ik teruglopen naar huis. Door de adrenaline, die door mijn aderen pompte, was ik snel thuis. Het was de eerste keer dat ik ‘opgeschreven’ werd. De voorgaande keren was ik steeds op tijd weg. Dat smaakt naar meer en een week later zat ik dagelijks live tussen 12 en 14 uur radio te maken. Tijdens mijn tweede programma ging de bel, Dhr. Otte van de Radio Controledienst stond voor de deur met één of twee agenten. Er was geen ontkomen aan, ik was op heterdaad betrapt. Dhr. Otte gaf snel door aan de agenten welke apparatuur mee moest. Mengpaneel, 1 draaitafel en 1 cassettedeck. De rest mocht blijven staan. Inwendig kookte ik maar ik was ook wel weer blij dat niet alles mee ging. In de avond waren we weer terug in de lucht. Dhr. Otte keek even op toen hij mijn naam opschreef, "Ik heb jouw naam vorige week ook opgeschreven". Achter mijn naam schreef hij mijn dj naam Peter de Wit. Iets van een jaar later kreeg ik de uitnodiging om te verschijnen voor de rechter op de Noordsingel. Voor het ‘gemak’ waren beide zaken bij elkaar gevoegd. Als advocaat kreeg ik een jonge Errol Weening toegewezen, die later bekend zou worden in vele strafzaken. Toentertijd was, of leek hij niet zo geïnteresseerd in mijn zaak. De uitspraak was vrijspraak in de eerste zaak en een boete plus verbeurdverklaring in de tweede zaak. Prima uitspraak maar mijn spullen dan? Omdat deze spullen ‘weg waren’ konden ze die niet teruggeven. Ik kreeg wel de spullen terug van de zaak waar ik voor veroordeeld was. Als compensatie. Mijn advocaat vond dat ik daar ‘blij mee moest zijn’, zeker omdat ik na de tweede keer nog een paar keer opgepakt was en niet van plan was om te stoppen. Toen ik dit stukje wilde schrijven en een foto van het pand opzocht bleek het huis te koop te staan. De foto waar je het balkon ziet met de huizen op de achtergrond was mijn studio. Leuk om het terug te zien. De keuken, die naast de studio was gelegen is nu verplaatst naar de straatkant en de mooie glas in lood raampjes zijn verdwenen. Het huis herken ik niet meer. Het uitzicht wel.' https://www.corpowonen.nl/.../vosmaerstraat-8-b-rotterdam Marcel Kort, 11 maart 2023

In de column van dit weekend wordt je mee teruggenomen naar de jaren tachtig van de vorige eeuw. Zoals ik wel vaker doe in de zomermaanden heb ik voor deze aflevering een gastschrijver uitgenodigd. Het is Marcel Kort, die herinneringen op haalt uit de tijd dat hij bedrijfsleider was bij een groot benzinestation: Toen ik recentelijk mijn auto tank weer eens met diesel vulde, voor een bedrag van € 2,06 per liter, keek ik even naar de leegstaande ‘shop’ van het betreffende tankstation. Nadat de pomp ‘onbemand’ is geworden hebben er al diverse ondernemers geprobeerd er iets van te maken. Zo was er een tijdje een bloemenzaak in gevestigd, hing er een smakelijke geur toen het een tijdje een shoarmatent was. Ook was er een auto- in en verkooppunt annex koffiecorner. Maar geen van voornoemde activiteiten waren succesvol. De loop zat er helemaal niet in. In een vorig leven, dus voor mijn leven als rijschoolhouder, was ik bedrijfsleider van een groot snelwegstation op de A15 in Rotterdam. Ik heb het dan over de mid-jaren tachtig van de vorige eeuw. Eén van de voorwaarden om op die plek een benzinestation te openen was de verplichting om 24 uur per etmaal open te zijn. Verder diende door de ondernemer en personeel gezorgd te worden voor de sanitaire voorzieningen voor onze klanten en passanten. Tevens dienden we dienstverlenend en ook open te zijn voor bijvoorbeeld hulpverleningsinstanties, zoals de politie. Vaak waren wij dan ook een extra wakend oog. Het fijne was dat het er altijd druk was. De 12 pompen waren overdag zelden onbezet. Vrachtautochauffeurs vulden hun tank nog even om de zegeltjes en uiteraard om de gratis bak koffie, die werd verstrekt. Voor de chauffeurs had ik een speciaal hoekje ingericht in de binnenruimte met allerlei spullen voor in de cabine. Dat varieerde van vlaggetjes, tot stuurknuppels, duimstokken en de broodnodige literatuur met veel plaatjes. Mijn baas vond die chauffeurs maar niets, maar ze brachten gelukkig grof geld in het laatje. De radio liet voornamelijk het prettige geluid horen van Atlantis Rotterdam of Free Radio Rotterdam, hoogtijdagen van de commerciële piraten radio in het westen van ons land. Leuke dingen maar ook vaak spannende dingen. Bijvoorbeeld tijdens gladheid, mist of harde storm. Het kwam voor dat klanten niet meer verder durfden te rijden en bij ons kwamen schuilen. Na een ongeluk kwamen mensen bij ons even verhaal doen en soms om medewerking vragen. Zo had ik altijd een Europees schadeformulier bij de kassa liggen en regelmatig heb ik geholpen met het invullen daarvan. Bijzondere dingen beleefden we ook. Zo mochten we op een gegeven moment na 18.00 uur geen sigaretten meer verkopen, die moesten dan achter slot en grendel. Ook de PET flessen cola of de grote verpakkingen koek mochten niet meer. Daar werd streng op gecontroleerd. Bloemen verkochten wij ook heel veel. Ook dat werd op een bepaald moment verboden na 18.00 uur. Ik weet dat we dat konden omzeilen door een grote bloemenautomaat te laten plaatsen. Je gooide daar geld in, ik meen iets van fl. 12,00 en daarna mocht je dan één bos eruit pakken. Eigenlijk geen idee of dat eerlijk ging want we hadden het vrijwel altijd druk. En toen bedacht ik mij opeens dat dat straks allemaal niet meer nodig is. Over, pak 'm beet, 7.5 jaar krijgen we rekeningrijden. In tegenstelling tot wat er gesuggereerd werd zal de houderschapsbelasting voor diesel- en LPG auto’s zeker niet gaan verdwijnen. Je betaalt dan houderschapsbelasting en voor het rekeningrijden. Ik heb zomaar het idee dat de accijnzen op LPG of diesel niet naar beneden zullen gaan. Langzaamaan wordt je dus gedwongen om over te stappen op een elektrische of hybride auto. Onze Clio is 6 jaar oud dus tegen die tijd zal die wel aan vervanging toe zijn. Voor de gein eens gekeken wat de oerlelijke Toyota Prius kost... Uiteindelijk zullen de meeste benzinestations wel verdwijnen of onbemand worden. En dat is voor velen eigenlijk best jammer. Tijdens een lange autorit even stoppen bij een benzinestation, een bakje koffie doen of een sanitaire stop maken, zit er dan niet meer in. Vlak voor de Afsluitdijk op de A7 zat vroeger een Esso-benzinestation. Later werd het een onbemande pomp van Argos en nu weer van Shell. Regelmatig zie ik busladingen toeristen dan wel dagjesmensen rond het gebouwtje lopen in de hoop dat er een toilet is. De bosjes van de parkeerplaats zijn inmiddels doordrenkt van de urine en overal liggen WC papiertjes. O ja, dat was destijds ook een voorwaarde van Rijkswaterstaat. Wij moesten de omgeving van het benzinestation schoon houden. Het waren andere tijden, iemand adviseerde je welke olie er in zijn auto diende te worden gedaan. Helpen met de juiste koelvloeistof of even dat lampje verwisselen. Dat alles was straks vroeger... Marcel Kort, 13 augustus 2022