Doorzoek de gemeenschap

Het was wat in de nacht van 1 op 2 januari 1976 toen er in Zeeland noodsignalen werden opgevangen vanaf een sleepboot met de naam ‘Brittanic’. Direct werden de diverse mensen, betrokken bij de Reddingsmaatschappijen en de Rijkspolitie ter Water, opgetrommeld om bijstand te verlenen. Zoekacties duurden heel lang maar om drie uur in de nacht werden deze stilgelegd. Aan wal was namelijk de nodige moeite gedaan om meer te komen te weten over de betreffende sleepboot. Via het ANP werd bijvoorbeeld vernomen dat bij de zeesluizen van IJmuiden het schip totaal onbekend was en in het internationale scheepsregister van Lloyds stond de sleepboot ook niet vermeld. Eerder waren de reddingsboot Javazee uit Breskens en enkele andere schepen uitgevaren naar de sleepboot, die in nood zou verkeren bij ’t Oostgat op de Westerschelde. Volgens de ontvangen noodsignalen zou zich aan boord van de ‘Brittanic’ ook een dode persoon bevinden. De overige vijf bemanningsleden, aldus de noodsignalen, zouden van boord zijn gegaan en zich in een sloep, bij windkracht acht, veiliger bevinden. Het bleek dat er ook twee boten van de Rijkspolitie ter Water waren uitgevaren en achteraf werd bekend gemaakt dat alle inzet voor niets was geweest. Vanuit de burelen van de Rijkspolitie werd in de middag van 2 januari 1976 meegedeeld dat voornoemde sleepboot onder Amerikaanse vlag zou varen en onderweg was van Amsterdam naar de haven van Oostende. Al vrij snel, die middag, werd bekend gemaakt dat men was geïnformeerd door een niet bij name te noemen persoon dat het ging om een grap, de ether ingebracht door een destijds actieve etherpiraat. En dan was er op 5 januari 1976 een nieuwe programma te beluisteren waarvan maar was af te wachten of het zou aanslaan bij de luisteraars. Het werd gepland in het late uur van de dag, na het nieuws van 11 uur op het toenmalige Hilversum 2 en kreeg als titel mee ‘Met het Oog op Morgen’. De NOS had voor het nieuw te beginnen radioprogramma vijf freelance presentatoren aangetrokken en werd geprogrammeerd van maandag tot en met vrijdag tussen 23 en 24 uur. Er werd een aantal vaste rubrieken geïntroduceerd, zoals ‘Den Haag Vandaag’ en ‘Overzicht van belangwekkende gedeelten uit radio actualiteitenrubrieken van de desbetreffende dag’. Herinner je nog de vijf presentatoren van het eerste uur van ‘Met het Oog op Morgen’? Ze kregen elk een vaste avond toegewezen. Van maandag tot vrijdag waren dat destijds in 1976 achtereenvolgens: Han Mulder, Nico van Vliet, Piet van der Ende, Alice Oppenheim en Klaas Samplonius. Zij mochten destijds naar eigen smaak de muziek voor hun uitzending kiezen. Eindredacteuren van het programma waren: Kees Buurman en Henk Enkelaar. Kees was trouwens de initiator van ‘Met ’t Oog op Morgen’ en vele andere programma’s uit die tijd. Zelf heb ik, vooral de eerste 25 jaren uit het bestaan van het prachtige programma, zeer intens geluisterd. Ook in die tijd vond ik het belangrijker om berichtgeving die tot mij kwam, mijzelf visueel te maken in plaats van naar de televisie te kijken. Bovendien was het mij een eer diverse bijdragen te mogen leveren vanuit Groningen over onderwerpen die betrekking hadden op radiogebied. Of via een lijn vanuit de toenmalige studio van de RONO aan het Prinsenhof in het centrum van Groningen of via een signaallijn van de toenmalige P.T.T. aan de Reitemakersrijge in de Martinistad. Ook de toenmalige zeezenders bleven mij bezig houden, getuige de aantekeningen die ik decennia lang maakte. In januari 1976 waren de Voice of Peace, Radio Caroline en Radio Mi Amigo nog actief vanaf internationale wateren. Op 13 januari werd bijvoorbeeld bekend dat de toenmalige programmaleider van Mi Amigo, Joop Verhoof, in de week ervoor in alle stilte voor de tweede keer in het huwelijk was getreden. De officieel uit Enschede afkomstige Verhoof dook in de tweede helft van 1974 onder voor de politie, aangezien hij officieel de anti-zeezenderwet overtrad en arrestatie mogelijk was. Er werd volop in de media gesuggereerd nadat hij gescheiden was van zijn eerste vrouw. Zo zou hij vier maanden in Antwerpen hebben gewoond, waar hij een verhouding zou hebben gehad met een mannequin. Zoals bij de volgers van Radio Mi Amigo in Nederland en België destijds bekend was het 13 februari 1975 het moment dat men definitief op de vlucht diende te gaan, wenste men nog actief te zijn voor het station. Samen met collega’s vluchtte hij naar het Spaanse Playa de Aro en kwam, volgens de niet bij name genoemde dame, er ook een einde aan de verhouding met Verhoof. In de Vlaamse gossip media wilde ze nog het een en ander kwijt en zei onder meer: “Het was enorm moeilijk om te leven met een man die gebukt ging onder de voortdurende bedreiging om door de politie te worden opgepakt". Ze hoopte op een hereniging en ging met vriendin en zangeres Micha Marah op bezoek in Playa de Aro: “Ik hoopte dat, op veilige afstand van de politie, Joop zou zijn veranderd en aangekomen heeft Micha geprobeerd de stukgelopen verhouding nog te lijmen, maar helaas.” Ze ontdekte dat Joop Verhoof reeds een nieuwe verhouding was aangegaan, met een Spaanse, Cooky genaamd. En om het stukje informatie rond te maken huwde Joop Verhoof begin januari 1976 met zijn Spaanse vriendin. Uit een studie, waarvan de resultaten bekend werden in januari 1976, bleek dat in onze westelijke wereld het gemiddelde gezin zesmaal zoveel elektriciteit gebruikte als in 1946. De voornaamste reden hiervan zat natuurlijk in de sterke toename van het aantal elektrische apparaten in huis. Het laatste van die apparaten was destijds de Espresso-machine van Moulinex. Het fel roodgekleurde toestel, met twee bijgeleverde kopjes, werd eind 1975 al in Frankrijk gelanceerd, en kwam voor een prijs van nog geen f 200,- op de Nederlandse markt worden gebracht. Hans Knot, 29 mei 2021 Afbeelding: Joop Verhoof (foto Menno Dekker)

In deze column wil ik stilstaan bij het feit dat vijf jaar geleden een zeer grote vriend, niet alleen op het gebied van radio, kwam te overlijden op veel te vroege leeftijd. Bij de afscheidsbijeenkomst hield ik de volgende toespraak: “Maandagmorgen 23 september 2013 om half 12 kwam er een einde aan een uitzonderlijke vriendschap die Rob Olthof en ik 48 jaar lang hebben gedeeld. De vriendschap is ontstaan dankzij het weekblad dat de jonge babyboomers van destijds, vanaf 1965 konden kopen in de sigarenwinkel en meer: ‘Hitweek’. Het was een strijd als in de jaren zestig van de vorige eeuw gevoerd door de fans van The Beatles en die van de Rolling Stones. Je was voor of tegenstander en dan doel ik op het verschil tussen Radio London en Radio Caroline, de zeezenders die de babyboomers nog meer vrijheid gaven dan ze zelf al hadden genomen. Een paar kritische opmerkingen van Rob en mij heen en weer in Hitweek werd gevolgd door telefoongesprekken tussen Amsterdam en Groningen, waarna mijn ouders op een bepaald moment vroegen: Olthof, Amsterdam, Willemsparkweg vlak bij de familie Zwaving? Ik beaamde dat en mijn vader zei meteen: “Oh Arie Olthof, die ken ik van de Kappersvakbond. Beiden ontmoetten elkaar eens per jaar tijdens de landelijke bestuursdag. Het begin van een lange vriendschap tussen Rob Olthof en mij, die vooral gebouwd werd op gezamenlijke interesses als radio, muziek, bier, trams en treintjes maar ook kleine handeltjes. Rob zijn eerste handelsactiviteit, las ik terug in een editie van Hitweek van 1968, waarin hij foto’s van beide Carolineschepen, genomen in de haven van Amsterdam, te koop aanbood. Dit voor de prijs van 40 cent per stuk exclusief 25 cent porti. Te betalen via de Gemeente Giro in Amsterdam. Uiteraard zonder destijds de Belastingdienst te informeren. De eerste stenen, van wat later de Stichting Media Communicatie werd, waren gelegd. In het begin waren het redelijk kleine steentjes, die werden gebakken naar de opbouw. Ik memoreer de beruchte Neil Diamond Poster die Rob adverteerde. Hij was naar het theater gegaan, waar Neil in Amsterdam optrad. Hij gaf een bezoeker 25 gulden inclusief zijn fototoestel en vroeg hem een foto van Neil Diamond te nemen. Na afloop van het concert nam Rob, inmiddels teruggekeerd bij het theater, zijn fototoestel weer in ontvangst en liet de foto op posterformaat uitprinten. In kleine annonces in muziekbladen en de Telegraaf werden ze te koop aangeboden, en neemt U maar van mij aan dat het warme broodjes waren die hij in die periode verkocht. Hoewel vele ontvangers van de Neil Diamond poster zich hebben afgevraagd wie er nu op die poster stond. Vrij snel werd Rob ook oprichter, voorzitter, secretaris, en vooral ook penningmeester van de Olivia Newton John Fanclub. Ikzelf was inmiddels al enige tijd hoofdredacteur van Pirate Radio News. Vanaf 1972 kwamen we regelmatig bij elkaar over de vloer en werden allerlei dingen op het gebied van radio gezamenlijk georganiseerd. 18 april 1973 de grote demonstratie in Den Haag voor het behoud van Radio Veronica. In de ochtend, ver voor achten, stond ik aan de Willemsparkweg met een busje vol vrienden met als doel Den Haag. We waren in Amsterdam om posters, geproduceerd door Rob Olthof, met een afbeelding van het zendschip van Radio Veronica op het strand van Scheveningen, mee te nemen voor verkoop op het Malieveld in Den Haag. Zeer teleurgesteld was Rob omdat hij niet mee mocht, want moeder Anneke, hoewel Rob haar altijd Kootje noemde, had het hem verboden want anders kon hij zijn nieuwe baan wel kwijt raken. Verzorgend als altijd was het ‘Kootje’ die hem voor de huisdeur de haren nog eens kamde en hem ras wegstuurde naar zijn werkgever, zodat hij niet te laat kwam. 4 mei 1973 Tweede Binnenhaven Scheveningen; meer dan 350 mensen uit negen landen. We hadden schepen gehuurd bij ondermeer de firma Vrolijk met als doel de muziekboten op de Noordzee met fans te bezoeken. Het feest ging niet door vanwege te slecht weer. Ik heb Rob nooit meer zo boos gezien als die betreffende dag. Een week later gingen we alsnog met 4 boten vol fans. In 1978 richtte Rob, met een paar andere mensen, de Stichting Media Communicatie op, terwijl ik samen met weer anderen het Freewave Media Magazine oprichtte. Het was ook het jaar dat samen met de mensen van Music Radio Promotions ik de eerste Radiodag organiseerde in Noordwijkerhout. Reeds het volgende jaar gingen we deels, en niet veel later, geheel samen en werd tot op de dag van vandaag op deze manier de zeezenders en andere vormen van radio door geschiedschrijving en merchandise in stand gehouden. Vanaf 1978 zijn er vervolgens ook jaarlijkse zeezenderdagen georganiseerd waarbij het westen van Nederland als locatie werd aangedaan en de laatste 15 jaar Amsterdam als centrale punt voor de, inmiddels meer dan 10 jaar geleden omgedoopte Radio Days werd gekozen. Bijeenkomsten die samen met onze gezamenlijke zeer goede vriend Martin van der Ven uit het Duitse Meppen tot stand kwamen. Jaarlijks waren er meer dan 350 mensen aanwezig om de verhalen door de medewerkers van de toenmalige zeezenders aan te horen, waarbij zowel de bezoekers als genodigde gasten vaak uit meer dan 10 landen afkomstig waren. Ook dan was Rob in de zaal – zoals ook met de merchandising – vooral met geld bezig, immers alle activiteiten dienden te worden gefinancierd – wat hij al die jaren met volle inzet heeft gedaan. Niet voor niets werd hij door velen schertsend ‘de man met de geldtas’ genoemd. Maar het was niet alleen radio dat ons samen hield. Poezen waren zowel in Huize Olthof als Huize Knot een belangrijk element waar telkens weer informatie over werd uitgewisseld. Rob zijn meest recente kat, Jeroentje, heeft inmiddels de warmte in Huize Knot tot zich genomen. Onze liefde voor Engeland leverde tientallen reizen naar tal van locaties op, waarbij vrienden, gemaakt door de radiohobby, werden bezocht, maar ook vele musea, kerken, restaurants, concerten en een grote variatie aan pubs in diverse plaatsen werden aangedaan. En reken er maar op dat met Rob Olthof op stap gaan de meest vreemde avonturen kon opleveren. Ik zal deze jaarlijkse reizen met Rob zeker gaan missen, evenals de ontelbare gesprekken over de telefoon en de wederzijdse bezoeken aan Amsterdam, later Amstelveen en Groningen. Zowel de PTT, KPN en andere telefoonmaatschappijen hebben aan ons veel geld verdiend en de huidige provider zal het zonder deze bron van inkomen moeilijker krijgen. Rob, ik zal nooit de enorme lange en warme vriendschap, die we hebben gedeeld, vergeten. Je zult altijd in onze gedachten blijven. Rust in vrede en dank namens alle radiovrienden in binnen- en het buitenland voor je intense, nooit te stuiten, inzet om de herinneringen aan het verleden op radiogebied staande te houden.” Aldus destijds mijn toespraak bij het afscheid van Rob Olthof. Tijdens een speciale ceremonie in Scheveningen in december 2014 werd Rob Olthof zijn as verspreid bij het havenhoofd bij de Eerste Scheveningse Binnenhaven in het bijzijn van vele vrienden van Rob. Het stormachtige weer had ons gehinderd de tocht op zee te maken om daar het as te verspreiden op de positie van de zendschepen van weleer. Nog immer wordt de naam van Rob Olthof en de herinneringen aan hem veelvuldig in Huize Knot en daarbuiten genoemd. Ook anderen noemen de vele herinneringen die men aan hem heeft nog vaak in gesprekken. Baanbrekend werk op het gebied van radio betekende tevens dat in 2017 tijdens de RadioDay gehouden in Harlingen Rob Olthof postuum werd geëerd met een RadioDay Award, een onderscheiding die hij al jaren eerder had verdiend. Hans Knot, 22 september 2018