Doorzoek de gemeenschap

Massa’s mensen in de zaal, de een nog uitbundiger dan de andere. Hotels die al maanden van tevoren zijn volgeboekt en geldverslindende shows. Gedurende drie avonden een zogenaamde competitie, waarbij soms de vraag omhoog komt of wel de juiste deelnemers in de finale zitten. Teveel deelnemende landen en grote invloed door middel van het maken van keuzes door het kijkerspubliek. Zie daar in het kort het Eurovisie Songfestival zoals we het pakweg de laatste 20 jaren kennen. En daarbij komt ook nog eens dat vaak niet meer bijblijft welk land er bijvoorbeeld in 2010 heeft gewonnen. Vroeger was dat wel anders en bleven minimaal de drie eerste plaatsen in herinnering en werd je ook bij herhaling duidelijk gemaakt dat het winnende lied voorbij diende te komen in de diverse radioprogramma’s. Bovendien was het aantal deelnemende landen beperkt waardoor er een overzichtelijk geheel werd voorgeschoteld. Lang niet zoveel landen waren bijvoorbeeld in 1960 verbonden binnen de EBU, de Eurovisie, en ook lang niet alle verbonden landen konden een afvaardiging sturen wegens te hoge kosten. Ik vond in mijn archief een al jaren sluimerend persbericht waarin het nodige kenbaar werd gemaakt rond het songfestival in 1960, dat op dinsdag 29 maart werd gehouden in de Royal Festival Hal in Londen. Gewoon op een doordeweekse avond en wel vanaf 10 in de avond tot kwart over 11 Nederlandse tijd. Kenners die alles van de geschiedenis van het Eurovisie Songfestival bijhouden weten direct dat het de vijfde keer in successie was dat het liedjesfestival werd gehouden. Maar Londen als locatie, terwijl in 1959 onze eigen Teddy Scholten met het liedje ‘Een beetje…verliefd is iedereen wel een beetje’ had gewonnen? Aangezien Corrie Brokken in 1957 had gewonnen en Nederland in 1958 de organisatie in handen had, een songfestival dat vanuit Hilversum werd uitgezonden met Hannie Lips als presentatrice, werd anders besloten. De NTS, de overkoepelende organisatie van de omroepen in Nederland destijds, vond het een probleem op een zo korte termijn de wedstrijd twee keer te organiseren en bood de Engelsen de kans de organisatie over te nemen. De Britten behaalden in 1959 namelijk de tweede plaats met de song ‘Sing Little Birdie’ uitgevoerd door Pearl Carr en Teddy Johnson. Een aanbod dat graag werd aangenomen en zo werd dus Londen even voor een dag de hoofdstad van de Eurovisie via het Songfestival. De presentatie van de avond was niet, zoals de laatste jaren ‘gemaakt leuk’, maar zoals een festival betaamt met een presentatrice die niet probeerde het middelpunt te zijn. Het betrof Katie Boyle, die in de maand mei 1926 het levenslicht zag en in maart 2018 op 91-jarige leeftijd overleed. Boyle werd geboren in Florence en kwam op 20-jarige leeftijd naar Engeland. Katie was niet alleen model en speelde rollen in een aantal speelfilm maar trad ook in dienst als omroepster bij de BBC. Op die manier presenteerde zij in 1960, 1963, 1968 en 1974 het Eurovisiesongfestival. Zij werd in 1960 geregisseerd door Harry Carlisle. In 1960 deden 13 landen mee aan de Eurovisiesongfestival, drie meer dan in het daaraan voorafgaande jaar. Even een opsomming: België, Denemarken, Duitsland, Engeland, Frankrijk, Italië, Luxemburg, Monaco, Nederland, Noorwegen, Oostenrijk, Zweden en Zwitserland. Waarbij duidelijk werd dat Eurovisie vooral landen betrof in het westen. Voormalige Oostbloklanden zouden zich pas veel later aansluiten. De volgorde, waarin de liedjes van de deelnemende landen werden gezongen, werd een dag voor de uitzending via loting bepaald. Veel van de deelnemende landen vaardigden niet alleen de vocale artiest af maar ook een gastdirigent. Die landen die niet een eigen dirigent mee hadden kregen Eric Robinson toegewezen, die namens het gastland het orkest leidde. Gelijk aan de recentere Eurovisiefestivals was er ook een commentaarpost ingericht voor de Nederlandse Televisie Stichting, een plek die werd ingenomen door Piet te Nuyl jr. Maar naast de deelname van Rudi Carrell, die ‘Wat een geluk’ zong, waren de componisten Willy van Hemert en Dick Schallies aanwezig. Het orkest stond onder leiding van Dolf van der Linden. Het was voor de toen 25-jarige Rudi Carrell de eerste keer dat hij naar Engeland afreisde en tevens de eerste keer dat hij zich liet verplaatsen met behulp van een vliegtuig. Het Nederlandse team werd compleet door de aanwezigheid van Teddy Scholten, die – als winnares van het festival in 1959 – was genodigd de prijs aan de winnaar in Londen uit te reiken. Het bleek het lied ‘Tom Pillibi’, gecomponeerd door André Popp, met teksten van Pierre Cour, te zijn dat als winnend lied werd gezonden door Jacqueline Boyer. De puntenverdeling was destijds ook totaal anders. Het publiek had geen mogelijkheden mee te stemmen. De beperkte technische ontwikkelingen op communicatiegebied maakten dat ook onmogelijk. De jury’s van elk land mochten 10 punten uitdelen. De zangeres uit Frankrijk haalde 32 punten binnen, terwijl de zanger Bryan Johnson uit Engeland met de song ‘Looking high, high, high’ de tweede plek behaalde. En Rudi Carrell? Hij kreeg slechts 2 punten en wel van de jury van buurland België als ook die van Italië. Alleen hield hij de vertegenwoordiger uit Luxemburg achter zich. Die hadden zanger en radiopresentator Camillo Felgen afgevaardigd die slechts één punt kreeg toegewezen. Hans Knot, 5 oktober 2019 Afbeelding: Finale Nationaal Songfestival 1960 in Hilversum, winnaar Rudy Carrell met Annie Palmen (foto Nationaal Archief / Wikipedia)

Bladerend door allerlei mappen besef ik mij toch dat vooral in 1962, op de leeftijd van 13 jaar, ik mij bewust ging bezig houden met het uitknippen van allerlei onderwerpen die op dat moment speelden. Uiteraard kregen radio en muziek daarbij een heel belangrijke rol en het was in de maand april van dat jaar dat menig knipsel werd toegevoegd betreffende Cliff Richard. Mijn broer Jelle, bijna 10 jaar ouder, was een geduchte fan van de Britse zanger en bracht dit gevoel over aan de rest van het gezin gelijk als een van de zussen de adoratie voor Vico Torriani overbracht. Begin april 1962 kwam Cliff Richard, uiteraard begeleid door de leden van The Shadows, naar Nederland toe en werden op Schiphol ontvangen door een voornamelijk uit mannen bestaand ontvangstcomité, tenminste als we de beelden van het toenmalige Polygoon Journaal willen doen geloven. Het was op de 6de april dat jaar dat hij rond kwart over twaalf in de middag per vliegtuig uit Londen aankwam en via de trappen Schiphol vanuit het vliegtuig betrad om vervolgens de destijds gebruikelijke minuten voor de fotografen en de pers zich ter beschikking stelde. De kranten meldden de volgende dag dat de Britse Cliff Richard vooral als 21-jarige zich enorm zelfverzekerd en geroutineerd opstelde. Het doel van zijn bezoek aan Nederland waren optredens in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag als ook het zingen van een aantal liedjes in de Rudi Carellshow op de televisie. Zoals een van de kranten schreef: ‘En overal zal het tienervolk hem toejuichen en bespringen en indien mogelijk de kledij van zijn lichaam scheuren’. Cliff tijdens een persconferentie, in de ruimte die gereserveerd was voor alleen belangrijke mensen die destijds op Schiphol aankwamen, zei: “Tieners zijn overal bijna hetzelfde behalve in Engeland want daar zijn ze rumoeriger.” Naast de vele mannen die je kon terugzien in de oude opname van het Polygoon Journaal was er een veertig tal vrouwelijke fans naar Schiphol gekomen om zo dicht mogelijk in de buurt van de geadoreerde zanger te kunnen komen, waarbij enkelen zelfs waren doorgedrongen tot het ontvangstplatform waar een jeugdige vrouwelijke fan het uitschreeuwde van de zenuwen omdat Cliff tegen haar ‘oh how silly’ tegen haar had gezegd. Het zal de toenmalige jonge fans goed hebben gedaan dat de Britse zanger tijdens de persconferentie vertelde dat hij geen trouwplannen had, er zelfs geen verloofde was en dat hij alle meisjes leuk vond. De woorden sprak hij uit te midden van een groot aantal bloemstukken dat hij van diverse mensen kreeg aangeboden en achteraf gewoon achterbleef in de desbetreffende persruimte. Over de hobby’s die hij, waar mogelijk, nog kon beoefenen, noemde hij autorijden, badminton en het verzamelen van grammofoonplaatjes met Elvis Presley, Ricky Nelson, Connie Francis als grote favorieten. Vol trots verhaalde hij dat Prinses Margaret naar een optreden van hem in Londen was geweest. De kunstredactie van de Telegraaf wist destijds te melden dat 21-jarige Cliff niet alleen grote bewondering had onder de Britse tieners maar onder de jeugd van het volledige westelijke halfrond. Het was 14 oktober 1940 dat Harry Rodger Webb werd geboren. Wat velen niet weten is dat het op de wereld komen gebeurde in de Indiase plaats Lucknow, toen nog onderdeel van het grote Britse Rijk. In de vijftiger jaren nam hij twee songs op met zijn begeleidingsgroep The Drifters, die later de naam Shadows ging voeren. De reden was natuurlijk de populariteit die de Amerikaanse formatie met dezelfde naam had. Het waren de nummers ‘Lawdy Miss Clawdy’ en ‘Breathless’. De plaat werd echter niet uitgebracht en bestaat dus alleen als een proefpersing. Successen volgden er echter snel en tevens talrijk. Zo maar een handvol titels dat voor april 1962 hits werd: ‘Movin’, ‘Dynamite’, ‘The Young Ones’, ‘Living Doll’ en ‘Where is my heart’. Beschrijvingen in de kranten maakten destijds gewag van details die je heden ten dagen gewoon kunt vergeten: ‘De Engelse rock and roll koning met zijn zwarte haar en bruine ogen heeft ook reeds in drie films gespeeld. Het waren rollen in ‘Serious Charge’, ‘Expresso Bongo’ en ‘The Young Ones’. De platen en filmrollen hebben hem geen windeieren opgeleverd. Cliff Richard bezit twee auto’s van grote allure. Een Cadillac en een Thunderbird. Hij loopt in London vrijwel nooit over straat, hoogstens met een donkere bril op, omdat er anders vrijwel zeker verkeersopstoppingen ontstaan als de Britse tieners hem in de gaten krijgen.’ Ook ongebruikelijk voor deze tijd was dat er toen al bekend werd gemaakt wat Cliff Richard die avond op de televisie voor liedjes ging zingen in ‘De Rudi Carrell Show’, namelijk ‘The Young Ones’, ‘The girl in your arms’ en ‘Do you want do dance’. Bovendien waren the Shadows te horen en te zien met het nummer ‘Wonderful land’. Het optreden zou plaats vinden in zaal Concordia in Bussum en, zo werd ook vermeld, gingen er 200 teenagers uit alle delen van ons land de show bijwonen. Met bussen werden ze voor die keer feestelijk naar Bussum gereden. Het programma dat een soort van warenhuisshow was, werd geregisseerd door Piet ten Nuyl. Na de uitzending verlieten Cliff Richard en The Shadows Bussum om te overnachten op een onbekende plek om de dagen daarop volgend een aantal concerten te geven in Nederland. Dat het daarbij uit de hand zou lopen had niemand bij voorbaat verwacht. Daarover een andere keer meer. https://nl.pinterest.com/pin/538954280377475881/ Afbeelding: De Rudi Carrell Show met Cliff Richard (Foto Nationaal Archief 913-7390 Harry Pot/Anefo)