Doorzoek de gemeenschap

In deze nostalgische column gaan we redelijk ver terug in de tijd en wel naar het jaar 1961 waar we eerst onze blik werpen op een vorm van protest. Het was 2 november 1961 dat er op diverse plaatsen in ons land de stem van Nederland in stilte werd gehoord middels een protest tegen de kernexplosies, die in opdracht van de toenmalige communistische leider van de Sovjet Unie, Kroetsjev, werden gehouden. Uiteraard waren ook de vele kernproeven, gedaan in opdracht van de Amerikaanse regering, reden tot deze actie. Het Nederlandse volk was op vele manieren aangespoord twee minuten stil te zijn, nadat het luiden van de kerkklokken om één uur in de middag het begin van het zwijgen zou aankondigen. Het initiatief was afkomstig van de Stichting van de Arbeid en de besturen van zeven politieke partijen. Achteraf werd dezelfde avond in de regionale krant ‘Nieuwsblad van het Noorden’ al gesteld dat er niet gesproken kon worden van een succes daar het lang niet overal stil was geweest: ‘De actie is eigenlijk mislukt als het erom gaat dat het gehele Nederlandse volk bedoelde te protesteren’. Vanuit de Nederlandse Spoorwegen was het initiatief wel overgenomen want op de diverse baanvakken stonden de treinstellen tussen één uur en drie minuten na één stil, met gedoofd licht. Ook het geluid van ventilatoren en motoren werd gedoofd. In de stad Groningen ging het gehele openbare vervoer plat, wat ook het geval was in steden als Amsterdam, Rotterdam en Utrecht. De journalist van het Nieuwsblad van het Noorden had toch de nodige bewegingen en geluiden gezien want cynisch schreef hij: ’Hoewel behalve het aangekondigde klokgelui en ook de om één uur brandende straatverlichting duidelijke tekens geweest moeten zijn, schijnt lang niet iedereen zich ervan bewust geweest te zijn, wat er precies gebeurde.’ Zo schijnen er vele auto’s op belangrijke plekken, zoals de Grote Markt en de Vismarkt, nog te hebben gereden en was het of de automobilisten niet wisten of wilden weten wat er aan de hand was. Men had ook een waarnemer naar de zuidelijke stadswijk Helpman gestuurd die achteraf meldde dat het protest totaal was mislukt. Niet alleen was de natriumverlichting pas laat op kracht gekomen maar reed ook nog eens al het verkeer gewoon door. Wel werd door tal van bedrijven meegedaan en werd het werk, na overleg met de werkgevers, voor enige tijd stil gelegd. In andere steden, zo bleek later, werd er meer gevolg gegeven aan de actie. In Amsterdam bijvoorbeeld stonden op de Dam en andere belangrijke straten in het centrum vele honderden mensen roerloos stil. Voor het gebouw van de Russische Handelsdelegatie op het Museumplein, hadden zich ook honderden mensen, onder wie vele kinderen, verzameld om zich in stil protest rustig te houden. Op Schiphol, zo bleek, was het gedeelte stil geweest in de vertrekhallen maar ging het werk van bijvoorbeeld de verkeersleiders, om begrijpelijke redenen, gewoon door. Het kwam op het Leidscheplein tot een bekeuring toen een chauffeur wenste door te rijden en dat, al claxonerend, duidelijk maakte aan de automobilist voor hem, die wel stil hield. Snel was er een agent aanwezig om de overtreding ‘van onnodig claxonneren’ als bekeuring te registreren. Later op die dag werd er, om vijf uur in de middag, door de Groninger Studenten Raad op het Broerplein voor het Academiegebouw een protestdemonstratie gehouden. Na afloop van de collegedag stroomden vele studenten en wetenschappelijke medewerkers tezamen om te protesteren tegen de al sinds 1954 gehouden kernproeven, die de gezondheid van het nageslacht ernstig zouden kunnen schaden. Ook de twee Hilversumse radiostations waren geheel stil gedurende de twee minuten van protest. Voor de directie van Radio Veronica, werden de twee minuten wel heel duur. Er kon geen radioverbinding met het toenmalige zendschip Borkum Riff worden gelegd en het bedieningspersoneel aan boord diende op de hoogte te worden gebracht om de zender gedurende twee minuten uit te schakelen. Het Nieuwsblad van het Noorden meldde diezelfde middag nog over Radio Veronica: ‘Een boot voer hedenochtend met windkracht 8 uit om het technisch personeel instructies te geven.’ Let wel we zitten in een jaar dat Nederland nog volledig bezig was met de ontwikkeling naar de nieuwe democratische wereld en vooral de wijze heren in zwarte strakke pakken nog over ons beslisten. Bijna fluisterend werden sommige berichten dan ook in de berichtgeving in kranten en weekbladen gebracht in die tijd. Zullen we maar eens overstappen naar de televisie want in juni van dat jaar werd door een woordvoerder van de NTS, de Nederlandse Televisie Stichting, bekend gemaakt dat in het najaar van 1961 zou worden overgegaan tot de invoering van twee uur televisie-uitzendingen op de zaterdagmiddag. De mededeling viel echter bij lang niet alle Nederlanders goed want de twee uren vormden al 50% van de totale zendtijduitbreiding op de Nederlandse televisie, die op 1 oktober van het jaar zou ingaan. Veel gestelde vraag was of de geplande twee uren op de zaterdagmiddag niet beter in kleinere delen op verschillende avonden gepland zouden kunnen worden. Immers op de zaterdagmiddag waren vele huisvrouwen buiten de deur boodschappen aan het doen of andere huishoudelijke plichten uit te voeren en was de middenstander ook niet in staat kastje te kijken daar men de winkel open has. Ook werd gemeld dat vele anderen op de vrije zaterdagmiddag liever een luchtje gingen scheppen. In Zweden was inmiddels een zevenkoppige commissie diverse malen bijeen geweest en kwam men in de maand juni 1961 met een voorstel bij de directie van de Zweedse staatstelevisie om in de toenmalige toekomst geen buitenlandse televisieseries meer op de buis te brengen, waarin wreedheid een onderdeel van de inhoud bevatte. Dit om nadelige invloed op de jeugdigen te voorkomen. En als gevolg van dit verzoek werd de televisieserie Bonanza uit het programmaschema geschrapt. Ondertussen meldden de producers van Bonanza in de VS dat in de serie, in vergelijking met andere soortgelijke programma’s, juist weinig geweld voorkwam.’ In dezelfde periode begon de BBC zich op een andere manier te bemoeien met de toenmalige jeugd. Men was begonnen met een televisieserie waarin de kijkers werden voorgelicht, daarbij zich richtend op de doelgroep tussen 12 en 20 jaar. In Engeland was men al veel verder met de ontwikkeling van de televisie en werd er overdag al uitzendtijd voor dergelijke programma’s ingezet. Zo werden ten bate van het voorlichtende programma brieven gestuurd naar alle hoofden van de scholen met het verzoek op de uitzendingen af te stemmen en na afloop van iedere aflevering de gestelde problemen door deskundigen te laten beantwoorden. In het West Duitse Kiel werd rond die tijd een congres gehouden van oogartsen en ook daar kwam het onderwerp ‘televisie’ te sprake. Een van de adviezen die werden geopperd was dat bejaarde mensen die televisie kijken een speciale bril dienden aan te schaffen en dat voor andere leeftijdsgroepen het zeker ook aan te raden was. De speciale brillen zouden de kwaliteit van het beeld zwakker maken, doch verlichten tevens de omtrek. Bij het niet dragen van deze bril was er bij langdurige inspanning tijdens het televisiekijken sprake van kijken naar een klein beeldoppervlak, waardoor aanhoudende oogproblemen zouden kunnen ontstaan. Ook werd door deskundigen aangevoerd dat het heel onverstandig was de televisie tevens als verlichting van de donkere kamer te laten fungeren en het zeker te adviseren was genoeg andere verlichting te laten schijnen tijdens het televisiekijken. Door extra verlichting van de kamer was het op die manier ook niet nodig dicht bij het televisietoestel te kruipen, hetgeen ook van slechte invloed was op de ontwikkeling van de ogen. Tja en meer dan zestig jaar later wordt er vele uren op een veel te klein telefoonbeeldschermpje gekeken. Hans Knot, 16 juli 2022

De maand juli is een zomermaand, een maand om vakantie te kunnen houden maar ook om het even rustig aan te doen. Nostalgisch neem ik je vanaf het laatste weekend in juni in vier delen mee terug in de tijd en ga het hebben over het eens zogeheten ‘heilig kastje’, dat in vele gezinnen een lange tijd centraal stond: de televisie. Vandaag deel 4. Het plan, dat de omroepen dienden te maken, stond trouwens los van de taken van de Pacificatiecommissie. De opdracht aan deze commissie had een veel wijdere strekking. Deze commissie werd onder meer geacht advies uitbrengen over de bezetting van een tweede televisienet. Behalve problemen, die verband hielden met de uitzendingen van reclameboodschappen, moest zij ook tal van andere zaken betreffende uitzendingen over het tweede net bestuderen, zoals de vraag of ook andere instanties, dan de bestaande omroepverenigingen, uitzendingen via dat net zouden moeten kunnen verzorgen. Afbeelding: Cartoon Opland Volkskrant Ook in wetenschappelijk kring bleek men zich in het jaar 1964 ernstige zorgen te maken over de televisie. Ditmaal ging het echter noch over reclame, noch over de kabel. Nee, het intellectuele niveau van de televisie liet te wensen over. Zo luidde tenminste de conclusie van een congres over "Televisie", dat in januari 1964 in Eindhoven werd gehouden. De bijeenkomst was georganiseerd door de Sociëteit Cultureel Centrum en omgeving, dat haar tienjarig bestaan vierde. Een forum, onder voorzitterschap van niemand minder dan Mr. J.M.L.Th Cals, constateerde dat intellectuelen slecht vertegenwoordigd waren bij de televisie, "... zowel voor als in de beeldbuis." Dat lag volgens de wetenschappers aan het verschil tussen het niveau van de intellectuelen en dat van het televisie-aanbod. Daarom viel er, zoals ze het zelf formuleerden, "nog steeds een aversie bij deze bevolkingsgroep te constateren om zich met de uitschakeling van hun rijke scala van menselijke functies en mogelijkheden in de categorie der 'simpele kijkers' te laten inschakelen." Simpel gezegd, het televisie-aanbod had te weinig intellectueel niveau. Het forum had daarvoor ook een oplossing bij de hand. Binnen de NTS en de omroepen zouden meer academici in dienst moeten worden genomen, "teneinde de graad van deskundigheid der geboden voorlichting ter verhogen." Het forum was wel zo goed om direct daarbij te waarschuwen om geen wonderen te verwachten. Het aannemen van meer wetenschappelijke medewerkers zou niet betekenen dat de intellectueel zijn bureaustoel zou inruilen voor een ligstoel: "Heel wat academici zullen bereid moeten zijn zich in de ogen van de clan in de televisie te deballoteren, alvorens de grondeloze diepte der aversie is bereikt. Immers er is geen toestel dat zo totaal van elk snob-appeal is gespeend als juist dit monument der gestegen welvaart. In zijn poging iedereen, ook de ongevormde, 'in' te doen zijn, ligt de oorzaak van zijn totale 'uit' zijn. Eerst wanneer het gehele scherm door doctorandi in bezit zal zijn genomen, zullen dezen ertoe overgaan zichzelf een toestel aan te schaffen," aldus het Forum tijdens het congres in Eindhoven. Ook dat soort geluiden viel kortom in 1964 nog te horen, al vormde het niet langer het centrum van het publieke debat over de televisie. Pas bij de entree van de TROS in het televisiebestel — denk aan de zogeheten "vertrossing" — zou dit thema weer naar voren komen. Maar zover was het nog lang niet. Hoe ging het verder? Voor de kust van Noordwijk werd begin juni 1964 het kunstmatig platform verankerd waarvandaan in het tweede helft van 1964 Radio Noordzee en niet veel later, vanaf 12 augustus, TV-Noordzee hun uitzendingen begonnen. De programma's werden niet via de kabel doorgegeven door de PTT en, ondanks hun kabelaansluiting, klommen veel bewoners van het Haagse Bezuidenhout weer het dak op om de speciale REM-antenne te installeren. Ze waren niet de enigen. In diezelfde maand zette de Pacificatiecommissie al haar activiteiten tijdelijk stil, zonder een rapport bij de regering op tafel te leggen. De leden van de commissie lieten minister Bot weten dat zij niet weer aan het werk zouden gaan voordat de bewindsman zijn standpunt over de REM duidelijk had gemaakt. Hun redenering was, zij onder druk van de komst van de REM, niet in vrijheid hun mening te kunnen vormen over de toekomst van de televisie en de eventuele invoering van reclame. Het kabinet moest eerst duidelijk laten zien wat het wilde en hoe het dacht over deze "piraterij" op radio en televisie. Wat niet letterlijk door de commissieleden werd gezegd, maar waar het eigenlijk wel op neer kwam, was dat men eigenlijk niet weer aan het werk wenste te gaan voordat zowel de REM als Radio Veronica, dat al vier jaar actief was vanaf internationale wateren, uit de lucht waren gehaald. De politiek, dat was duidelijk, zag het allemaal niet zitten — met uitzondering dan van de VVD. Daar was men positiever ingesteld op het punt de uitzendingen vanaf internationale wateren. Mevrouw Haya van Someren-Downer verklaarde bijvoorbeeld in een radio-uitzending, naar aanleiding van het besluit van de commissie, dat het een normale zaak was dat de uitzendingen vanaf zee werden verzorgd: "Iets wat in dit land niet wordt toegelaten, terwijl er blijkbaar toch behoefte aan is, dient men te legaliseren, zelfs als het illegaal buiten de grenzen gebeurt." Maar, de VVD had het niet voor het zeggen. De Nederlandse regering maakt snel een wetje, waarmee de uitzendingen werden verboden. De REM zou op 17 december gedwongen worden om haar uitzendingen te stoppen. De regering kon echter niet meer om de zaken heen en diende met een goed alternatief moeten komen. Men probeert het. Zo werd op 1 oktober 1964 het tweede net definitief toegewezen aan de zendgemachtigden. Verder werd de zendtijd officieel uitgebreid tot 52 uur per week. De reclame op de televisie kwam er ook. Aan het eind van 1964 werd dan toch het rapport gepubliceerd van de Pacificatiecommissie. Daarin adviseert de commissie om etherreclame toe te staan. Dat gebeurde uiteindelijk ook, al zou het kabinet Marijnen in 1965 nog over deze kwestie struikelen. En, ook de instelling van CAI's ging gedreven voort in Nederland. De antennes verdwenen massaal van de daken. Tot het aanleggen van een landelijk kabelnet, wat de regering honderden miljoenen guldens zou hebben gekost, is het overigens nooit gekomen. In 1965 verliet de overheid het standpunt dat uitsluitend de PTT hiervoor zorg moest dragen. Middels plaatselijke initiatieven kwamen er in het begin van de jaren zeventig van de vorige eeuw de eerste kabelnetten — de eerste werd, naar verluidt, in 1971 in Goirle in gebruik genomen — die zich vervolgens landelijk verspreidden. Tegenwoordig is Nederland het best bekabelde land ter wereld. Geraadpleegde bronnen De Volkskrant, jaargang 1964. Parool, jaargang 1964. Maandblad De Katholieke Werkgever, 1964, 2. NTS Infobulletin, 1964. Staatsbedrijf der Posterijen (1963), Telegrafie en Telefonie (1963), Vervolgrapport draadomroep: centraal antenne systeem. Den Haag: Staatsbedrijf der Posterijen, Telegrafie en Telefonie, 1963. Televizier, 7 november 1964. En verder diverse omroep- en overheidsdocumenten uit het Nederlands Audiovisueel Archief, Hilversum, en het Archief van het Freewave Nostalgie Magazine. Hans Knot, 20 juli 2019